Η λογική επέστρεψε για να μείνει;;

Μετά τα όσα έχει βιώσει το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού επί Διοίκησης Αλαφούζου, έχει βάση το ερώτημα αν οι Πράσινοι περνούν ένα καλό φεγγάρι ή είναι στην αφετηρία μιας νέας λογικής εποχής.

Το φετινό καλοκαίρι δεν μοιάζει με τα προηγούμενα για τους φίλους του Παναθηναϊκού. Έχουν γίνει αρκετά ανοδικά βήματα στην κλίμακα μιας σεζόν, που οσονούπω ξεκινά κι αυτό το ξεκίνημα μοιάζει αρκετά διαφορετικό. Όπως διαφορετικοί μοιάζουν και οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις στο ποδοσφαιρικό τμήμα, παρά το ότι είναι σχεδόν οι ίδιοι. Πλην ενός. Το όνομά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς προσφέρει κάτι διαφορετικό.

Στο ξεκίνημα λοιπόν της σεζόν 2022-23 ο Παναθηναϊκός μπαίνει με έναν τίτλο στο παλμαρέ του. Το Κύπελλο Ελλάδας, άλλοτε λιγότερο σημαντικό, είναι για τους Πράσινους μια ώθηση. Γλύκανε τους οπαδούς και τους φίλους του, αποκατέστησε μια αίσθηση ανταγωνιστικότητας που δεν υπήρχε τα τελευταία χρόνια και άνδρωσε ένα γκρουπ παικτών, οι οποίοι επιτέλους έχουν γευτεί τη χαρά της επιτυχίας.

Πάνω σε αυτή την επιτυχία μπόρεσε να στηριχτεί ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς για να χτίσει κάτι δικό του, πράγμα καθόλου αυτονόητο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σέρβος προπονητής έσπευσε ακόμα κι αμέσως μετά τον Τελικό του ΟΑΚΑ να «αγοράσει» χρόνο για τις επιλογές του. Δεν είμαι βέβαιος πόσο χρόνο θα διέθετε, αν είχε χάσει το Κύπελλο κι έβλεπε έναν ακόμα τίτλο να πηγαίνει στον ανταγωνισμό. Δεν είμαι απολύτως βέβαιος αν θα ξεκινούσε ο Γιοβάνοβιτς τη σεζόν παρά την πανθομολογούμενη πρόοδο που έδειξε η ομάδα υπό την καθοδήγησή του. Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αυτό, οι ευκαιρίες σε προπονητές για ολοκλήρωση του έργου τους δεν συνηθίζονται.

Χειροκροτώ κάθε μακροημέρευση τεχνικού staff σε οποιαδήποτε ομάδα, γιατί είναι το μόνο στοιχείο που φανερώνει μια σοβαρότητα στην αρχική επιλογή του και στην αντιμετώπιση των καταστάσεων, πριν η πρόοδος μετατραπεί σε αποτέλεσμα.

Η απόκτηση ενεργών ποδοσφαιρικά αθλητών αντί για στοιχήματα είναι μια πρώτη σπουδαία αρχή αλλά δεν παύει να είναι η αρχή. Όλο το γκρουπ πρέπει να γίνει ομάδα, η ομάδα να αποκτήσει πλάνο ή καλύτερα πλάνα, να μπορεί να επιδείξει σκληράδα κι αντοχή, να συνεχίσει με αυτή τη μασίφ εικόνα στην αμυντική λειτουργία, να γίνει πιο κυνική στην επίθεση, να πάψει να γυρίζει πίσω δίνοντας ολόκληρα 20λεπτα πίεσης στον αντίπαλο προσπαθώντας μόνο να καταστρέψει. Εκτός βέβαια αν αυτό γίνεται συντεταγμένα, για να ανοίξει απλά το γήπεδο και να βρουν κανονικοί επιθετικοί χώρο και χρόνο εκτέλεσης.

Κακά τα ψέματα η μεγάλη διαφορά της σεζόν που ξεκινά είναι η Ευρώπη. Κανονικός Παναθηναϊκός χωρίς ευρωπαϊκή συμμετοχή δεν υφίσταται. Για αυτό το λόγο η πληγή στη σχέση Διοίκησης – φιλάθλων είναι βαθιά και θέλει πολύ χρόνο για να θεραπευτεί. Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που δεν είναι της στιγμής και που ελπίζω να μην είναι και του μέλλοντος χρόνου. Αν πρέπει να αραδιάσει κανείς τα πεπραγμένα της Διοίκησης Αλαφούζου θα συναντήσει έναν φουλ επιτιθέμενο ιδιοκτήτη, με τακτικές επικοινωνιακές επιθέσεις, με ενεργή συμμετοχή σε θέσπιση νέων κανόνων διοργάνωσης, με χτίσιμο ρόστερ πρωταθλητισμού που δέχτηκε πολλές τρικλοποδιές, με αγορά επιτέλους περιουσιακών στοιχείων για τον Παναθηναϊκό αλλά και με τράβηγμα της πρίζας, γκρεμοτσάκισμα οτιδήποτε είχε χτιστεί, επικοινωνιακή στρατηγική αντίθετη στα συμφέροντα του Τριφυλλιού, ανίερες συμμαχίες με επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα, απαξίωση του σήματος της ομάδας και συνεργασίες με μαθητευόμενους μάγους, που σάρωσαν ταμείο και πρεστίζ στο πέρασμά τους.

Όλα τα παραπάνω όπως βέβαια και η επιλογή Γιοβάνοβιτς καθώς και οι φετινές στοχευμένες κινήσεις φέρουν την υπογραφή του ίδιου ανθρώπου, του Γιάννη Αλαφούζου. Οπότε αφελώς ρωτώ, υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσει ο τροχός ή η λογική επέστρεψε για να μείνει; Είναι δική του απόφαση και παγιωμένη πρόθεση, ο Παναθηναϊκός να πατήσει πάλι κορυφή ή επιτρέπεται να σκαρφαλώσουμε μέχρι ενός συγκεκριμένου σημείου; Λυπάμαι αν χαλάω λίγο το πανηγυρικό κλίμα, είναι που έχουμε βιώσει διάφορα παράξενα τα τελευταία χρόνια.

Επιστρέφοντας στα άμεσα, αυτή την εβδομάδα ξεκινά η προσπάθεια των Πρασίνων να οικοδομήσουν ξανά την ευρωπαϊκή υπόσταση του Συλλόγου. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να εμπιστευόμαστε τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και δεν έχουμε κι άλλη επιλογή, από το να τον εμπιστευόμαστε και την όποια επόμενη μέρα ανεξαρτήτως αποτελέσματος εναντίον των Τσέχων. Φαντάζεστε να ανοίξει καμιά συζήτηση αντικατάστασής τους σε περίπτωση αποκλεισμού; Θέλουμε να ξαναζήσουμε αβεβαιότητες και σπασμωδικές επιλογές παρελθόντων ετών; Προσωπικά όχι.

Ναι θα λείψουν οι «έτοιμοι» Βιγιαφάνιες και Γκατσίνοβιτς που μετακόμισαν αλλού με την ανοχή όπως φάνηκε του Ιβάν, ναι δεν είναι έτοιμος ο Σποράρ, ναι δεν έχει δικαίωμα να αγωνιστεί ο Βέρμπιτς, ναι ο Παναθηναϊκός έχει μια δυο τρύπες ακόμα να κλείσει, ο Γιοβάνοβιτς φαίνεται να στοχεύει σε μια πρόκριση με κλειστά ματς, ειδικά στο πρώτο, με λογική under και μπόλικα χαρακτηριστικά που είδαμε και πέρσι. Αν τα καταφέρει αγοράζει έξτρα χρόνο να χτίσει αυτό που επιθυμεί, αγοράζει ενθουσιασμό που απώλεσαν νωρίς Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ κι αγοράζει έξωθεν καλή μαρτυρία για τον ιδιοκτήτη.

Ακόμα κι αν ευσταθούν οι απόψεις σχολιογράφων περί πρόθεσης του Γιάννη Αλαφούζου να ψηλώσει όσο το δυνατόν περισσότερο το Τριφύλλι και σε συνδυασμό με τον Βοτανικό να προσελκύσει συμπαίκτες επενδυτές ή νέα ιδιοκτησία, δεν βρίσκω κάτι παράλογο ή αντι-παναθηναϊκό στα παραπάνω. Εξάλλου τι πιο λογικό από το να θες να διαπραγματευτείς ένα περιουσιακό στοιχείο στην ακμή του είτε για να το ενισχύσεις είτε γιατί θες να απεμπλακείς;