By
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεις είδωλο σε μια κερκίδα. Προς τέρψη των ημερών, σε μια πράσινη κερκίδα. Μπορείς να βάλεις γκολ στην έδρα του αντιπάλου και να το πανηγυρίσεις αλά Κριστιάνο Ρονάλντο (σ.σ. πριν καν ακόμα αποκτήσει ο Κριστιάνο Ρονάλντο τα πνευματικά δικαιώματα) στο κέντρο του γηπέδου. Μπορείς να βάλεις γκολ στις καθυστερήσεις ενός ντέρμπι και να γλιτώσεις την ομάδα του από την ήττα. Μπορείς να πάρεις το μικρόφωνο στο κέντρο του γηπέδου και να ξεκινήσεις το σύνθημα… «Dvignimo roke gor, umrl je Maribor». Θα το μεταφράσουμε, διότι ενδεχομένως και εσείς να μην προσέχατε στο μάθημα σλοβενικών στο σχολείο.
«Ας σηκώσουμε όλοι χέρια, το Μάριμπορ έχει πεθάνει».
Μπορείς – επίσης και αν είσαι ο Αντράζ Σποράρ – να έχεις κάνει όλα τα παραπάνω και να μη δηλώνεις και καμία μετάνοια για τις πράξεις σου. Διότι έτσι θέλεις να ζεις το ποδόσφαιρο. Στα κόκκινα! Εεεεε, συγγνώμη, στα πράσινα. «Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παίξει στο Μάριμπορ από τότε που τραγούδησα στο μικρόφωνο. Αλλά για να είμαι και ειλικρινής, οι αποδοκιμασίες μού δίνουν κίνητρο. Μου δίνουν αδρεναλίνη. Καλύτερα να είμαι σε ένα γεμάτο γήπεδο που με αποδοκιμάζουν παρά σε ένα άδειο. Όταν 12.000 κόσμου σε βρίζουν στο Μάριμπορ, έχεις κίνητρο για να τους κάνεις να σωπάσουν. Αν δεν είναι κανείς, γίνεται μίζερο».
Κάπως έτσι το είχε στο μυαλό του. Και κάπως έτσι το είχε κάνει πραγματικότητα…
«Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό το γκολ. Ήταν ωραίο γκολ, αλλά ακόμα πιο ωραίο ήταν εκείνο στην Λιουμπλιάνα, όταν ισοφάρισα 2-2 στις καθυστερήσεις».
Πρόλαβε στην Σλοβενία και τα έζησε όλα πριν φύγει. Όχι και άσχημα για το πιτσιρίκι που κάποτε μπήκε στο γήπεδο, κρατώντας το χέρι του Εμίλ Χέσκι.
I wanna hold your hand!
24 Σεπτεμβρίου του 2003… Η Ολίμπια Λιουμπλιάνας ζει ένα από τα σπουδαιότερα βράδια στην ευρωπαϊκή της ιστορία. Δεν ήταν τόσο η πορεία της, για τον πρώτο γύρο του κυπέλλου UEFA μιλάμε άλλωστε, όσο ήταν ο αντίπαλος. Όσο ήταν η βραδιά. Όσο ήταν η στιγμή. Η Λίβερπουλ εμφανίστηκε εκείνο το βράδυ στην πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο του «Bezigrad», το οποίο ήταν ακόμα η έδρα της Ολίμπια. Στην ενδεκάδα της αγγλικής ομάδας ήταν ο Ντούντεκ, ο Χίπια, ο Κιούελ, ο Σμίτσερ, ο Όουεν, ο Μέρφι, ο Ντιάο, ο Ρίισε, ο Λε Ταλέκ, ο Μπίσκαν. Και ο Χέσκι. Τότε, ή σχεδόν τότε ξεκίνησαν όλα.
«Ήμουν εννέα χρονών και μπήκα στο γήπεδο με τους παίκτες της Λίβερπουλ. Συνόδευσα τους ποδοσφαιριστές στο γήπεδο, κρατούσα το χέρι του Χέσκι. Θυμάμαι και τον Στιβ Τζέραρντ, ήταν αναπληρωματικός. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία για μένα. Και ο πατέρας μου πάντα υποστήριζε τη Λίβερπουλ, οπότε ήταν στο αίμα μου».
Η Λίβερπουλ σώθηκε λίγο πριν το φινάλε εκείνο το βράδυ. Ο Ολίμπια είχε προηγηθεί στο 66’, για να δεχτεί το γκολ της ισοφάρισης στο 88’ και στον επαναληπτικό φυσιολογικά να ηττηθεί με 3-0 και να αποκλειστεί. Ο ήρωάς μας, ο μικρός τότε Αντράζ, ορκιζόταν την αγάπη του για τη Λίβερπουλ. Την αγάπη του για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή φλέρταρε με την μετακίνησή του στο Άνφιλντ, αλλά ήταν ακόμα άγουρος. Κάποια στιγμή επισκέφτηκε τις εγκαταστάσεις της Τότεναμ, αλλά ήταν περισσότερο επίσκεψη εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα. Έπαιξε στην Αγγλία το προηγούμενο έτος, αλλά δεν είχε την επίδραση που θα ήθελε, ώστε να γίνει μόνιμος. Και κάποια στιγμή – πολλές στιγμές, δηλαδή – συνήθιζαν να τον παρομοιάζουν με τον Φερνάντο Τόρες, ωστόσο για εκείνος είχε μάτια για τον Ισπανό επιθετικό μόνο όταν φορούσε τα κόκκινα.
«Η Λίβερπουλ θα είναι πάντα η αγαπημένη μου ομάδα. Δεν αλλάζεις την ομάδα που υποστηρίζεις. Και ο Τόρες; Ήταν το είδωλό μου όσο έπαιζε στην Λίβερπουλ, αλλά από τότε που έφυγε δεν παρακολουθώ και ιδιαίτερα την καριέρα του».
Ποιανού καριέρα παρακολουθεί τότε; Κάποτε ήταν του πατέρα του… Ο Μίχα Σποράρ ήταν αμυντικός παλιάς κοπής. «Τότε που παίζαμε man to man και μας έλεγαν να ακολουθούμε τον παίκτη μας μέχρι και στα αποδυτήρια. Τότε, που αν γινόταν κάτι και σκόραρε ο παίκτης σου, ο προπονητής θα σε έβριζε όλη την εβδομάδα». Ο πρεσβύτερος της οικογένειας, αστυνομικός στο επάγγελμα, συνδύαζε το ποδόσφαιρο με την εκπαίδευσή του και αργότερα με τη δουλειά του, είχε ξεκινήσει ως επιθετικός πριν του αλλάξουν θέση και μάλλον θα το διασκέδαζε να αντιμετώπιζε τον γιο του. «Προτιμούσα να είμαι εκείνος που κλωτσάω τους άλλους, παρά εκείνος που δέχεται τις κλωτσιές», θα πει γελώντας ο Μίχα για να πάρει την πληρωμένη απάντηση του Αντράζ. «Ούτε καν μπορώ να ακούω τις συμβουλές του μπαμπά μου πλέον. Οι αμυντικοί είναι εντελώς διαφορετικοί από ό,τι ήταν τότε».
Και η αλήθεια είναι πως δεν τις άκουσε… Διότι σε μια συνέντευξη του το 2012 ο Μίχα Σποράρ, ο οποίος υπήρξε αρχηγός της Ολίμπια και η καριέρα του μάλλον ανακόπηκε όταν έσπασε το πόδι του στο ντέρμπι με τη Μάριμπορ, είχε ξεκαθαρίσει ότι μόνο η Μάριμπορ μπορεί να αποκτήσει το γιο του. Ποτέ κανείς δεν κατάλαβε γιατί το είπε. Ούτε καν ο ίδιος ο γιος του.
Ελθέτω η Βασιλεία σου! Ή και όχι…
«Η Ολίμπια μου έδωσε τα πάντα. Έπαιξα στην Ολίμπια τέσσερα χρόνια και ως κάτοικος της Λιουμπλιάνας πάντα ήταν η ομάδα μου. Ο πατέρας μου υπήρξε αρχηγός, εγώ υπήρξα αρχηγός και είναι για μένα κάτι ξεχωριστό. Είναι πιο ξεχωριστό και από την Λίβερπουλ!».
Στην Ολίμπια έφτιαξε όνομα για να αρχίσει να τον ακολουθεί όλη η Ευρώπη. Το 2012-13 είχε έντεκα γκολ σε 28 συμμετοχές και όταν είσαι 18 ετών και ουσιαστικά ντεμπουτάρεις στην κορυφαία λίγκα της χώρας σου, τέτοιοι αριθμοί χτυπάνε καμπανάκια στα γραφεία των σκάουτ. Θα περιμένουν, όμως, μια ακόμα τέτοια χρονιά για να πειστούν. Το 2014-15, ο Σποράρ είχε πετύχει 13 γκολ σε 32 ματς και τη σεζόν 2015-16 17 γκολ σε 18 ματς. Ε, δεν πρόλαβε παραπάνω! Η Βασιλεία ήρθε. Κι ας την παροδική…
«Νιώθω λες και βρίσκομαι σε διαφορετικό κόσμο από την Σλοβενία. Οι εγκαταστάσεις και το γήπεδο είναι φανταστικά. Όλα είναι φανταστικό. Ανυπομονώ με ταπεινότητα να ξεκινήσω δουλειά. Πρέπει να δουλέψω σκληρά για να ανταποδώσω την εμπιστοσύνη που έδειξαν σε μένα. Τώρα, πάω διακοπές και τα λέμε σύντομα».
Σύντομα τα είπαν, αλλά δεν ήταν για πολύ. Ο Αντράζ Σποράρ ξεκίνησε τη χειμερινή προετοιμασία του με τη Βασιλεία (σ.σ. το ελβετικό πρωτάθλημα έχει winter break), ωστόσο αρχικά έπαθε μια μόλυνση στο πόδι. Πρόλαβε να παίξει μόλις είκοσι λεπτά απέναντι στην Γκαρσχόπερς στις 14 Φεβρουαρίου και στις 28 του ίδιου μήνα θα ήταν για πρώτη φορά βασικός! Μόνο που τραυματίστηκε στο ζέσταμα… Ένας τραυματισμός που φαίνεται ότι επρόκειτο να συμβεί. «Όταν πέρασα από ιατρικές εξετάσεις, δεν μου έκαναν μαγνητική. Βέβαια, από όσο μου είπαν οι γιατροί δε θα άλλαζε και κάτι γιατί υπήρχε ήδη υγρό στον αστράγαλο και δε θα φαινόταν κάτι».
Ο Σλοβένος βρέθηκε σε μια κατάσταση που δεν είχε βρεθεί πριν. Αμφισβήτηση. Κριτική. Έντονη κριτική. Πρωτοσέλιδο. Απόγνωση. «Το μεγαλύτερό μου βάρος ήταν ότι δεν είχα παίξει ποδόσφαιρο για εφτά μήνες. Δε με ένοιαζε και τόσο πώς με έβλεπαν οι άλλοι. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω στο γήπεδο». Γύρισε τον Σεπτέμβριο του 2016, έκανε κάποιες συνεχόμενες καλές εμφανίσεις, αλλά δεν έπεισε. Κάποιοι θεωρούσαν ότι δεν ήταν αρκετά καλός για τη Βασιλεία. Ότι βιάστηκε να κάνει το βήμα. Η ομάδα του τον δάνεισε στην Αρμίνια Μπίλεφελντ για μία σεζόν. Καταστροφή. «Δε θέλω να πω τίποτα για εκείνη τη σεζόν», απαντάει κοφτά και από τις εννέα συμμετοχές στη δεύτερη κατηγορία της bundesliga, βρέθηκε στην Σλοβακία.
Εκεί βήμα προς βήμα και αγώνα με τον αγώνα έχτισε ξανά την καριέρα του, έφτιαξε ξανά το όνομά του. Η Σλόβαν Μπρατισλάβας είχε ξοδέψει ένα ποσό κοντά στα 600.000 ευρώ για να τον αποκτήσει. Δύο χρόνια μετά θα τον πουλούσε με το δεκαπλάσιο. Ήταν η πιο ακριβή της αγορά και η πιο ακριβή της πώληση. Λεπτομέρειες θα σου πει ο ίδιος… «Δε μου λένε κάτι τα χρήματα. Υποθέτω είναι λογικό να γίνεται η συζήτηση, όμως για μένα είτε μια ομάδα πληρώσει ένα ευρώ για να με αποκτήσει είναι εκατομμύρια, σημασία έχει πώς νιώθω. Και σημασία έχει πώς θα νιώθω με την Σλόβαν».
Αρκετά καλά θα σκεφτεί κανείς… Από την Σλοβακία έφυγε με 60 γκολ σε 17 ασίστ σε 78 ματς και πήγε στην Πορτογαλία, εν μέσω μιας αρκετά τρελής μεταγραφικής περιόδου για τον ίδιο, αφού ήταν αρκετά δημοφιλής. Ειδικά προς Σκωτία μεριά. Η Σέλτικ προσπάθησε να τον αποκτήσει, όμως εντέλει την κούρσα κέρδισε η Σπόρτινγκ. Ο Αντράζ Σποράρ δεν κατάφερε να μονιμοποιηθεί στην Πορτογαλία, δεν κατάφερε να μείνει στο υψηλότερο επίπεδο, παρότι συνέχισε να είναι συνεπής στο σκοράρισμα. Έψαχνε, πάντα ψάχνει, την επόμενη ευκαιρία για να είδωλο σε μια κερκίδα.
Κατά προτίμηση του ιδίου, μια πράσινη κερκίδα!
Comments