PK one…

Στο δεξί του χέρι τα σκυλιά του. Ποιος είχε ποτέ σκυλί και δε θέλησε να το κουβαλάει πάντα μαζί του; Στο αριστερό χέρι ημερομηνίες γέννησης. Σαν ένα βραχιόλι απεριορίστων διαδρομών, το οποίο σου δίνει πρόσβαση σε όλα τα θεάματα στο πάρκο. Και κάπως έτσι είναι για τον Παναγιώτη. Κάπως έτσι ήταν πάντα στην οικογένεια. 1966, ο Βαγγέλης. 1994, η Βίκυ. 2003, ο Αλέξανδρος. 1971, η Ελένη. 1999, ο Γιώργος. 1999, ο Παναγιώτης. Ο πρώτος που επαναπατρίζεται. Ο PK one… Γιατί τα καλά αρώματα δεν είναι απαραίτητο να έρχονται σε μικρά μπουκάλια. Μπορούν να έρχονται και με μεγάλα. Και μπορούν να έρχονται – όπως ο Παναθηναϊκός σίγουρα προσδοκάει – και σε πολλαπλές συσκευασίες.

How it started…

Χωριό Μίλατος στην Κρήτη. Το χωριό της Ελένης, το χωριό το οποίο αναγνωρίζει και ως δικό του ο Βαγγέλης. Η ιστορία είναι όσο πιο αθλητική μπορεί να είναι μια ιστορία. Ο μπαμπάς έπαιζε μπάσκετ – μεταξύ άλλων – και στην ΓΕΗ. Η μαμά έπαιζε βόλεϊ – μεταξύ άλλων – και στη ΓΕΗ. Λογικό και επόμενο να υποθέσουμε ότι εκεί γνωρίστηκαν. Λογικό κι επόμενο να ερωτευτούν, να παντρευτούν και να έρθουν οι καρποί του έρωτα. Λογικό κι επόμενο οι καρποί να πέσουν κάτω από τα οπωροφόρα, χωρίς απαραίτητα να πρέπει να είναι μήλα. Το καθένα, άλλωστε, τραβάει διαφορετικό δρόμο. Η Βίκυ παίζει βόλεϊ. Ο Αλέξανδρος παίζει μπάσκετ, με πιο πρόσφατο σταθμό του τον ΕΦΑΟΖ. Ο Γιώργος βρίσκεται στην Αμερική. Ο Παναγιώτης ήταν στην Λιθουανία. Αλλά τα καλοκαίρια είναι πάντα όλοι τους στο χωριό, όπως ήταν από παιδιά. Αγαπημένοι, δεμένοι, στηρίγματα ο ένας του άλλου… Αρκεί να μην βρουν μπασκέτα! Εκεί τα πράγματα αλλάζουν.

«Είμαστε τέσσερα αδέλφια… Ο μικρός ο Αλέξανδρος είναι στις Ακαδημίες του Άρη και κάνει προπονήσεις με το παιδικό και υπάρχει και η αδελφή μας η Βίκη, που παίζει βόλεϊ στην Ελπίδα Αμπελοκήπων. Και οι γονείς μας είναι εκεί για όλους μας!», είχε πει πριν μερικά χρόνια ο Παναγιώτης, όταν ακόμα προσπαθούσε να προσδιορίσει τον εαυτό του ως μια ξεχωριστή μονάδα από τον Γιώργο. Είθισται, βλέπετε, στα αδέρφια να πρέπει ο ένας να είναι προέκταση του άλλου – πολλώ δε μάλλον όταν είναι και δίδυμα. Ο Παναγιώτης είναι ο μεγαλύτερος. Τρία λεπτά νωρίτερα γεννήθηκε στις αρχές Ιανουαρίου του 1999, και σύμφωνα με όσους γνωρίζουν καλά την οικογένεια είναι ο πονηρός. Ο πανούργος. Ο ηγέτης των διδύμων, γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας.

«Έχουμε ελάχιστες διαφορές στον χαρακτήρα», θα σου απαντήσει ο ίδιος και πορεία τους ήταν κοινή μέχρι να έρθει το… πρώτο σχίσμα. «Ξεκινήσαμε από το Ηράκλειο, πήγαμε στην ομάδα, όπου είχαμε έναν πολύ καλό κόουτς, τον κ. Πετράκη, που δούλεψε μαζί μας. Ήμασταν τυχεροί που τον είχαμε δίπλα μας. Μετά, 14 χρονών πήγαμε με τους γονείς μας στη Θεσσαλονίκη, καθώς ήταν και η δουλειά του πατέρα μου εκεί. Πήγαμε στον Άρη και μετά χώρισαν ο δρόμοι μας», συμπληρώνει ο Γιώργος Καλαϊτζάκης, υποψήφιος και εκείνος μεταγραφικός στόχος του Παναθηναϊκού. Για επιστροφή, αφού παίκτης των πρασίνων ήταν μέχρι πριν μερικά χρόνια.

Το μπάσκετ δεν το ξεκίνησαν και τόσο νωρίς, όσο θα φανταζόταν κανείς. Έντεκα ετών ήταν και όπως εξιστορεί ο Παναγιώτης «η αλήθεια είναι πως τότε τα όνειρα μου δεν έφταναν τόσο μακριά». Ο Άρης ήταν το σημείο που έκανε τη διαφορά, με τον Γιώργο να φεύγει από το 2015 για τον Παναθηναϊκό και τον Παναγιώτη να μένει πίσω, πρώτη φορά χωρίς το δίδυμο αδερφό του και με ένα κάρο σκέψεις που έπρεπε να διαχειριστεί. «Δεν ήμουν ποτέ ο πιο ταλαντούχος παίκτης της γενιάς μου και όχι μόνο εν συγκρίσει με τον αδερφό μου, αλλά και με άλλα παιδιά. Έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να φτάσω εδώ που είμαι. Ήταν το κίνητρό μου αυτό για να προσπαθώ, για να προπονούμαι, δεν μπορώ να πω ότι ήταν δύσκολο. Είχα μεγάλο κίνητρο για να φτάσω μια μέρα να είμαι στο καλύτερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ».

Και πώς το κάνεις αυτό; Ε, πώς αλλιώς; Φεύγεις… Κι αφού πήρε τις πρώτες του συμμετοχές από τον Δημήτρη Πρίφτη, κι αφού υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με τον Άρη, κι αφού έφαγε τα μούτρα του στον Χολαργό, το πήρε απόφαση. Και μαζί με τον Παναγιώτη άφησαν την Ελλάδα για τη Λιθουανία.

How it’s going…

Οι δίδυμοι ξανάσμιξαν! Οι πληροφορίες τούς θέλουν εκείνο το καλοκαίρι να περνάνε ώρες στα γήπεδα, αποφασισμένοι να βελτιωθούν και να αναζητήσουν χώρο και χρόνο συμμετοχής. Κάποια – γιατί έτσι μας αρέσει να λέμε στην Ελλάδα – Νεβέζις τους τον έδωσε. «Για έναν νεαρό που θέλει να βελτιωθεί, νομίζω ότι είναι μια καλή πόλη το Κενταϊνιάι. Δεν έχει νυχτερινή ζωή, οπότε είσαι αφοσιωμένος στο μπάσκετ. Απολαμβάνω την εμπειρία μέχρι τώρα. Θέλω να βελτιωθώ, να παίξω, να φτιάξω το σώμα μου», είχε πει ο Παναγιώτης και πράγματι το έκανε. Γιατί, και τι άλλο μπορείς να κάνεις σε μια πόλη είκοσι χιλιάδων κατοίκων, της οποίας η πιο φημισμένη διασκέδαση είναι το ετήσιο φεστιβάλ αγγουριού; Να προπονείσαι και να προκαλείς τον αδερφό σου. Να προσαρμόζεσαι σε μια νέα κουλτούρα και στις καιρικές συνθήκες. Να προετοιμάζεσαι για τα καλύτερα.

«Όταν ήμασταν ακόμη μικροί, αντιμετωπίζαμε ο ένας τον άλλον σχεδόν σε καθημερινή βάση. Παλεύουμε και θέλουμε να νικάμε κάθε φορά. Σιχαινόμουν να χάνω. Μας βοήθησαν εκείνα τα παιχνίδια για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί». Ο ανταγωνισμός τους έληξε εκ νέου μετά από μερικούς μήνες. Ο Γιώργος επέστρεψε στον Παναθηναϊκό, ο Παναγιώτης έμεινε στην Λιθουανία, όπου «δεν έχει σημασία αν είσαι 16 ή 36 ετών, σε αντιμετωπίζουν το ίδιο». Τον Μάρτιο του 2021 του ήρθε η πρόταση από την Λιετκαμπέλις και η μετάβαση σε ένα πιο υψηλό επίπεδο. Ήρθε η ευκαιρία και την άρπαξε, παρότι στους πρώτους μήνες στην κοσμοπολίτικη Πανεβέζις των 85.000 κατοίκων υπήρχαν πολλές περισσότερες επιλογές από τα αγγούρια.

Ο Παναγιώτης συνέχισε την εντυπωσιακή του πορεία, είχε εξαιρετική παρουσία τόσο στο λιθουανικό πρωτάθλημα, όσο και στο Eurocup, έπαιξε στην Εθνική, «περιόρισε» τον Σέιν Λάρκιν, αναδείχθηκε ο πιο βελτιωμένος νέος παίκτης στο λιθουανικό πρωτάθλημα, ήταν μέσα στην πρώτη τριάδα των καλύτερων αμυντικών και φλέρταρε εδώ και καιρό με την επιστροφή του στην Ελλάδα. Το πράττει για τον Παναθηναϊκό. Η άνοδός του συνεχίζεται! Όπως έγραφε, άλλωστε, σήμερα μια λιθουανική ιστοσελίδα…

Ο Έλληνας παίκτης που οκταπλασίασε το μισθό του! PK One και τα αρώματα μπορούν να βγαίνουν σε ό,τι μπουκαλάκι θέλουν…