Η καλύτερη ομάδα της μετά Ομπράντοβιτς εποχής

Στους small forward διάλεξα τον τωρινό αρχηγό των Πράσινων, Ιωάννη Παπαπέτρου που είναι ένας εκ των καλύτερων παικτών αυτή την στιγμή στην θέση του, σε ολόκληρη την Euroleague. Ο “ταύρος” Γιόνας Ματσιούλις που βοήθησε τα μέγιστα ώστε να έρθουν τα δύο συνεχόμενα double το 2013 και το 2014, δεν γινόταν να λείπει. Ούτε και ο Μάριο Χεζόνια όμως, γινόταν να μην βρίσκεται στις επιλογές μου. Το ταλέντο του “μιλάει” από μόνο του. Μπορεί να αγωνίστηκε μόλις λίγους μήνες, όμως ήταν μια μεγάλη μεταγραφή κατευθείαν από το NBA, σε δύσκολες οικονομικά εποχές για το τμήμα.

Ένας άνθρωπος που δεν σταματάει να “φωνάζει” ότι είναι οπαδός του Παναθηναϊκού, πολύ πριν φορέσει την φανέλα της ομάδας. Μπορεί να μην ήρθε σε ιδανικές εποχές για την ομάδα, ώστε να ζήσει με τον σύλλογο αυτά που ονειρεύεται, αλλά ποιος ξέρει. Ποτέ δεν είναι αργά.

Στην θέση του “4” έχω τους Αντώνη Φώτση, Κρις Σίνγκλετον και Ντίνο Μήτογλου. Τρεις παίκτες που όλοι αποτελούν “απειλή” από τα 6.75. Εξαιρετικοί ριμπάουντερ και πολύ δυναμικοί στο παιχνίδι τους. Τόσο σε επίθεση όσο και σε άμυνα. Δεν θα διστάσουν στα σκριν και να βγουν στην περιφέρεια να παίξουν άμυνα σε κάποιο guard, ούτε όμως και να παίξουν ένας εναντίον ενός με ένα βαρύ center.

Και τέλος στο “5” θα πάω με τον Στεφάν Λάσμε (για όσα είδαμε από εκείνον στην πρώτη του θητεία στον Παναθηναϊκό). Τον Γκιστ που παίζει στο “4” και στο “5” και στην πορεία έγινε ένας από τους μακροβιότερους ξένους στην ιστορία του Εξάστερου. Ήταν πολύ σημαντικός αυτά τα χρόνια στο Τριφύλλι. Αλλά φυσικά και τον καλύτερο center της Euroleague για το 2021-2022, τον Γιώργο Παπαγιάννη. Ένα μπασκετικό πρότζεκτ, Έλληνα παίκτη, που όμοιο του ίσως να μην υπάρχει, αν δεν σε λένε Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τρεις παίκτες που θα μπορούν να παίξουν σε κάθε φάση pick and roll με τους Διαμαντίδη και Καλάθη, οι οποίοι θα τους πετάνε την μία alley oop μετά την άλλη. Και κάθε φορά, η πάσα σίγουρα θα είναι εκεί που πρέπει.

Όσον αφορά τον προπονητή, ήταν μια δύσκολη επιλογή. Οι άνθρωποι που σκέφτηκα ήταν τρεις. Ο Τσάβι Πασκουάλ, ο hall of famer, Ρικ Πιτίνο και ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Όσον αφορά τον Αμερικανό, του οποίου η αξία παγκόσμιο μπάσκετ δεν μπορεί αμφισβητηθεί από κανέναν, στον Παναθηναϊκό δεν “έχτισε” ποτέ δική του ομάδα. Δύο φορές ήρθε μέσα στη σεζόν μετά από απόλυση του προπονητή που είχαν οι Πράσινοι μέχρι τότε. Ενώ, δεν προλάβαμε να τον δούμε και σε τελικούς κόντρα στον Ολυμπιακό, χωρίς να φταίει φυσικά εκείνος, μιας και οι Ερυθρόλευκοι είχαν επιλέξει τον “δρόμο” της Α2. Αλλά και το 2020, λόγω κορωνοϊού δεν τον είδαμε να ολοκληρώνει την χρονιά στο γήπεδο όπως περιμέναμε, πάλι δίχως δική του ευθύνη.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης σε αυτά τα 10 χρόνια είχε τρεις θητείες στον “πράσινο” πάγκο. Οι δύο τελευταίες ολοκληρώθηκαν πολύ πρόωρα λόγω κάποιων κακών αποτελεσμάτων. Όμως ποιος μπορεί να ξεχάσει την πρώτη; Όταν ο τωρινός τεχνικός διευθυντής του Εξάστερου, ως προπονητής, με μια ολοκαίνουρια ομάδα, κρατώντας μόνο τους Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή από τον “κορμό” του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που μόλις είχε αποχωρήσει μετά από 13 χρόνια παρουσίας, κατέκτησε το double στην Ελλάδα, νικώντας τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος αλλά και “σκουπίζοντας”, πάλι τον “αιώνιο” αντίπαλο στους τελικούς του πρωταθλήματος, με μειονέκτημα έδρας μάλιστα. Και όλα αυτά, ενώ λίγες βδομάδες πριν οι Ερυθρόλευκοι είχαν σηκώσει την δεύτερη συνεχόμενη κούπα τους στην Euroleague. Πραγματικά εντυπωσιακό και άξιο συγχαρητηρίων.

Όμως η επιλογή δεν θα είναι αυτός. Θα είναι ο Τσάβι Πασκουάλ. Ένας προπονητής που είχε αποδείξει τις ικανότητες του στο κορυφαίο επίπεδο. Είχε ήδη στο “βιογραφικό” του μια Euroleague με την Μπαρτσελόνα, αλλά και πολλούς εγχώριους τίτλους, σε ένα πρωτάθλημα ιδιαίτερα ανταγωνστικό όπως είναι αυτό της Ισπανίας. Στους Μπλαουγκράνα ήταν head coach για πολλά χρόνια. Το 2017, μετά την απομάκρυνση του Αργύρη Πεδουλάκη, ήρθε στον Παναθηναϊκό, την δεύτερη ομάδα του στην Euroleague και πρώτη μακριά από την χώρα του.

Νίκησε τον Ολυμπιακό μέσα στο ΣΕΦ στον ημιτελικό του κυπέλλου Ελλάδος και στον τελικό της διοργάνωσης τον Άρη μέσα στο Nick Galis Hall. Ένα πανάξιο τρόπαιο που κατακτήθηκε μέσα στις έδρες των αντιπάλων του. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει το πρωτάθλημα μέσα στο ΣΕΦ στο 5ο παιχνίδι των τελικών του πρωταθλήματος το 2017; Με την σειρά στο 2-2, τον Ολυμπιακό να έχει παίξει λίγες βδομάδες πριν στον τελικό της Euroleague και να έχει κατακτήσει τα δύο τελευταία πρωταθλήματα με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο στον πάγκο του, λίγοι ήταν αυτοί που έδιναν πιθανότητες στο Τριφύλλι για κούπα, ειδικά με μειονέκτημα έδρας.

Και όμως. Το έκανε ο Παναθηναϊκός του Τσάβι Πασκουάλ…όπως το 99. Μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού στο πέμπτο και καθοριστικό παιχνίδι της σειράς. Με κυριαρχικό μπάσκετ, “παίρνοντας την ταυτότητα” του Γιάννη Σφαιρόπουλου κατά την διάρκεια των τελικών.

Ενώ το 2018, ξανά με Ολυμπιακό, ξανά σε πέμπτο παιχνίδι, αλλά με πλεονέκτημα έδρας αυτή την φορά και μέσα στο ΟΑΚΑ, κατέκτησε το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα, το οποίο δεν γινόταν να χαθεί, διότι έπρεπε να αφιερωθεί στον τεράστιο Παύλο Γιαννακόπουλο, που ανήμερα του τρίτου τελικού του πρωταθλήματος, άφησε την τελευταία του πνοή.

Ενώ στην Euroleague, στις πρώτες χρονιές του νέου format, που είναι πολύ πιο ανταγωνστικό και δύσκολο, η ομάδα πήρε το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs και αποκλείστηκε από τις μετέπειτα πρωταθλήτριες Ευρώπης. Και ενδεχομένως να έπρεπε να είναι σε τουλάχιστον ένα από αυτά τα δύο final-4, μα αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, αποφάσισα να επιλέξω τον Τσάβι Πασκουάλ. Αυτές είναι οι δικές μου επιλογές. Σίγουρα πολλοί από εσάς που τις διαβάζετε, θα έχετε διαφορετικές, οι οποίες θα έχουν πολύ ενδιαφέρον. Ξέρω όμως πως θα συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Μακάρι τα επόμενα δέκα χρόνια να είναι ακόμα πιο πετυχημένα. Και τα επόμενα δέκα από αυτά ακόμα περισσότερο και να πηγαίνει έτσι πάντοτε ώστε ο σύλλογος που λέγεται Παναθηναϊκός, να “μεγαλώνει” μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο δεκαετία με την δεκαετία. Γιατί όσο ψηλά και να δούμε τον Παναθηναϊκό, ποτέ και τίποτα δεν θα είναι αρκετό!!!