Δεν είναι νίκη ή ήττα: Είναι χαρακτήρας, ήθος και κανόνες αθλητικής συμπεριφοράς

Το πρωτάθλημα είναι θέμα χρόνου να καταλήξει στην τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού. Το κύπελλο ήδη βρίσκεται εκεί. Μπασκετικά οι «ερυθρόλευκοι» επέστρεψαν, πετυχαίνοντας κάτι που είχαν να κάνουν 25 ολόκληρα χρόνια. Δεν το λες και σύνηθες, ειδικά απ’ τη στιγμή που σε αυτό το διάστημα και μεμονωμένους τίτλους πήραν λίγους.

Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός αναφορικά με τους βασικούς τίτλους (έχει κατακτήσει το Super Cup) πρώτη φορά μετά το 1995 τερματίζει σεζόν με άδεια χέρια. Έχοντας στην «πλάτη» το άγχος για το αύριο και φυσικά την κακή αγωνιστικά μπασκετική του εικόνα, πέρα απ’ την απώλεια των τίτλων.

Καταστάσεις είτε για τον έναν, είτε για τον άλλο, ξένες. Μη συνηθισμένες για να το θέσουμε διαφορετικά. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες όπου και «παγιώθηκε» η ανωτερότητα του Παναθηναϊκού, ξεφεύγοντας απ’ τα ελληνικά επίπεδα.

Η διαχείριση αυτών των καταστάσεων, είναι στοιχείο που δείχνει πολλά αναφορικά με το dna των σωματείων. Θα περίμενε κανείς το δύσκολο να ήταν η ήρεμη αποδοχή της αποτυχίας. Διότι η χαρά της επιτυχίας ειδικά μετά από τόσα χρόνια, «μεθάει» και τα κάνει όλα ευκολότερα. Κι όμως, ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Ο κατακτητής τίτλων Ολυμπιακός, παρουσιάζει σε όλο το μεγαλείο της μια αλαζονική στάση που δε συμβαδίζει με το σύνολο της μπασκετικής του ύπαρξης. Ο προπονητής του μπλέκει σε εντάσεις στην έδρα του αντιπάλου. Ένας απ’ τους κορυφαίους αθλητές του ειρωνεύεται την έδρα του αντιπάλου, ενώ συγχρόνως υποτιμά συναθλητές του. Μέχρι και αθλήτρια του γυναικείου τμήματος μπάσκετ, προχωρά σε κατάπτυστη ανάρτηση κατά του αρχηγού του Παναθηναϊκού, διεθνή μπασκετμπολίστα κι ενός εκ των σημαντικών καλαθοσφαιριστών της χώρας μας.

Στην κουβέντα δεν μπαίνουν καν τα επεισόδια πριν απ’ τον πρώτο τελικό στο ΣΕΦ, ενός αγώνα που λίγο-πολύ όλοι περίμεναν πως θα είναι παράσταση για ένα ρόλο. Καθώς μπασκετικά δεν υπάρχει συζήτηση και σύγκριση αυτή τη σεζόν.

Απ’ την άλλη, ο ηττημένος και φυσικά απογοητευμένος Παναθηναϊκός, είναι η ομάδα που έμεινε να χειροκροτήσει τους νικητές στον τελικό κυπέλλου. Είναι η ομάδα που παρά την ήττα της στο ΟΑΚΑ στο δεύτερο τελικό των play offs, επέτρεψε στον Ολυμπιακό να χαρεί την επιτυχία του, να φύγουν οι πάντες χωρίς σπριντ προς τη φυσούνα και κυρίως χωρίς πετσέτες στο κεφάλι για να γλιτώσουν τον τραυματισμό.

Καταστάσεις απλού αθλητικού πολιτισμού, που όμως στις αντίστοιχες περιπτώσεις του ΣΕΦ προηγούμενα χρόνια, ήταν άγνωστες. Ακόμη και η απλή λήξη ενός αγώνα δίχως διακοπές και εκκενώσεις εξεδρών, έμοιαζε με άθλο.

Όπως φυσικά με τη διαφορά στους τίτλους, η αλαζονική συμπεριφορά ίσως και να μπορούσε να είναι στοιχείο αντίδρασης από αθλητές του Παναθηναϊκού. Είτε του μπάσκετ είτε από άλλα αθλήματα, όπως συνέβη με την παίκτρια του Ολυμπιακού στο μπάσκετ γυναικών. Κι όμως, δε συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν ξέφευγαν οι πανηγυρισμοί, δεν ξέφευγαν οι καταστάσεις. Μοναδική εξαίρεση ένα σύνθημα που ακούστηκε στα μπουζούκια τη στιγμή του γλεντιού πριν μερικά χρόνια. Λάθος, αλλά ξεκάθαρα μικρότερο απ’ τις αναρτήσεις που προκαλούν από κάθε άποψη.

Η κατάληξη πάντα είναι η ίδια. Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές μετά από αγώνες και καταστάσεις που αφορούν τα ερασιτεχνικά τμήματα, όμως όπως βλέπετε είναι συνολικό το φαινόμενο. Έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνεται το κάθε σωματείο τον ίδιο τον αθλητισμό. Το ευ αγωνίζεσθαι, ακόμη και σε ντέρμπι μεγάλης σημασίας και ανταγωνισμού.

Έτσι ο Παναθηναϊκός διαχειρίζεται τόσο ήρεμα και με σεβασμό τη δική του απώλεια. Την ώρα που ο αιώνιος αντίπαλος που έχει τη χαρά της επιτυχίας, ουσιαστικά τη δηλητηριάζει με προσπάθεια επίδειξης αλαζονείας που δε συμβαδίζει με τα συνολικά πεπραγμένα του, αλλά κυρίως με την τοξική συμπεριφορά που προσβάλει τους πρωταγωνιστές/τις πρωταγωνίστριες και όχι αυτούς που προσπαθούν να «πικάρουν».