Μήπως να του δώσει και τη μπάλα στα χέρια;

Απαθής και αδιάφορος

Πώς λοιπόν να μην πάρουν ψυχολογία οι Θεσσαλοί στα σουτ; Πώς να μην το βλέπουν «βαρέλι» στη συνέχεια; Όπως το είδε και ο Ντάριλ Μέικον από ένα σημείο του αγώνα και μετά. Μπήκε το πρώτο, μπήκε το δεύτερο και μετά προσπαθούσε (σχεδόν) μόνος του να γυρίσει το ματς. Για να είμαι δίκαιος. Και ο Παπαπέτρου το πάλεψε. Όπως και ο Παπαγιάννης. Τουλάχιστον στην επίθεση. Γιατί στην άμυνα όλη η ομάδα ήταν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Κοινώς ο Παναθηναϊκός ήταν μια… ευθεία γραμμή σε καρδιογράφημα.

Δεν γίνεται το βασικό τεσσάρι της ομάδας και αναφέρομαι στον Οκάρο Ουάιτ να περιμένει τη μπάλα να έρθει στα χέρια του και να μην πηγαίνει εκείνος στο ριμπάουντ. Μήπως να την έπαιρνε ο Κρουμπάλι και να του την έδινε κιόλας; Σιγά μην του έλεγε «ορίστε, σας την έφερα, κάντε επίθεση τώρα». Να είμαστε σοβαροί. Κοινώς ο Αμερικανoγκαμπονέζος φόργουορντ της Λάρισας του έκανε… πλάκα και του έδειξε πώς πρέπει να παίζει ένας πάουερ φόργουορντ. Το λέει και η λέξη: Με «πάουερ». Όχι με απάθεια. Και δεν ήταν απαθής και αδιάφορος μόνο ο Οκάρο, αλλά και οι περισσότεροι παίκτες του Παναθηναϊκού.

Θα μου πείτε τώρα: «Ρε φίλε αδικείς την προσπάθεια της Λάρισας». Δεν λέω. Τίμια η προσπάθεια των Θεσσαλών. Αξίζει όλα τα μπράβο της σεζόν και πάρα πολλά συγχαρητήρια. Όμως είναι η Λάρισα. Και απέναντί της είχε τον Παναθηναϊκό. Λάρισα από τη μία. Παναθηναϊκός από την άλλη. Το ξαναγράφω για να το εμπεδώσουμε. Η διαφορά είναι τεράστια. Και όχι. Δεν δικαιολογείται μια τέτοια ήττα. Και ας έγινε απλά το 1-1. Και ας είναι ο Παναθηναϊκός το φαβορί της σειράς. Μπορεί αυτή η ήττα να είναι (τουλάχιστον προς το παρόν) ανώδυνη αλλά δύσκολα θα ξεχαστεί στο μέλλον.