By Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά που λείπουν από τον άξονα του Τριφυλλιού και θα ήταν ιδανικό να ενισχυθεί στη καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο.
Eίναι ωραίες και ενδιαφέρουσες πάντα οι συζητήσεις τούτο τον καιρό γύρω από τις μεταγραφές, τα χαρακτηριστικά που έχει ανάγκη το σύνολο, την ενίσχυση που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός, την ομάδα που θα δημιουργηθεί αυτό το καλοκαίρι. Πόσω μάλλον όταν υπάρχει μία συνέχεια, με έναν εξαιρετικό προπονητή στον πάγκο, έναν πολύ καλό βασικό κορμό και την κατάκτηση του Κυπέλλου που ήρθε να επιβεβαιώσει την μεγάλη πρόοδο που έκανε ποδοσφαιρικά στα χέρια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς το ”τριφύλλι” και να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό κλίμα στον οργανισμό. Το μεγαλύτερο όπλο της ομάδας ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου είναι η μαγική λέξη continuity.
H συνέχεια. Μπορεί όπως έχουμε τονίσει εδώ και αρκετό καιρό ο αριθμός των μεταγραφών να πλησιάσει τις 10 αλλά οι ανάγκες σε επίπεδο ενδεκάδας δεν είναι παραπάνω από τρείς, άντε το πολύ τέσσερις. Σέντερ φορ και δύο κεντρικοί μέσοι, με έναν αστερίσκο σε περίπτωση που βρεθεί αριστεροπόδαρος στόπερ να καλύπτει τα ”θέλω” του προπονητή. Στο ”δύο κεντρικοί μέσοι” προφανώς λογίζεται και η πιθανή απόκτηση του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς, ο οποίος δεν έχει συμβόλαιο με τον σύλλογο αυτή την στιγμή για την νέα αγωνιστική περίοδο, η περίπτωση του είναι πολύ δύσκολη, οπότε σε κάθε κουβέντα πρέπει να λογίζεται ως μεταγραφή.
Όλοι οι υπόλοιποι (δύο εξτρέμ, αριστερός μπακ, στόπερ, τερματοφύλακας, δεξιός μπακ αν φύγει ο Φακούντο) αφορούν σε λύσεις που θα έρθουν για να δώσουν αυτό που δεν είχαν φέτος οι ”πράσινοι”. Βάθος στο ρόστερ και ποιοτικές λύσεις από το second unit, παίκτες που ναι μεν δεν θα αποκτηθούν ως ενδεκαδάτοι αλλά θα έχουν το ”πακέτο” και την ποιότητα να χτυπήσουν την πόρτα του αρχικού σχήματος.
Εξάλλου με τους Μπρινιόλι, Βέλεθ, Κώτσιρα, Χουάνκαρ, Σένκεφελντ, Ρούμπεν, Αϊτόρ και Παλάσιος και τους Αλεξανδρόπουλο, Κουρμπέλη, Ιωαννίδη, Καρλίτος ή Μακέντα (ένας από τους δύο θα αποχωρήσει) ο Παναθηναϊκός διαθέτει όπως αναφέραμε και παραπάνω έναν αξιόλογο κορμό για να βασιστεί και να ”χτίσει” πάνω σε αυτόν.
Του έλειψε το γκολ και η δημιουργία στο επιθετικό τρίτο από τους κεντρικούς μέσους
Στο σημερινό σημείωμα θα μιλήσουμε για τον άξονα της μεσαίας γραμμής. Τούτη την στιγμή ο Παναθηναϊκός διαθέτει τον Ρούμπεν Πέρεθ, τον Δημήτρη Κουρμπέλη και τον Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο. Ο Βιγιαφάνιες μένει ελεύθερος και η παραμονή του είναι στο 50-50, ο Γκατσίνοβιτς επίσης είναι μια υπόθεση ανοιχτή, ενώ αποχωρεί ο Μαουρίσιο αλλά και ο Λούντκβιστ. Με λίγα λόγια αυτή την στιγμή στο ”8” o Παναθηναϊκός δεν έχει κανέναν. Mπορεί να συνεχίσει με δύο από πέρσι(Βίγια-Γκάτσι) αλλά μπορεί επίσης και να υποχρεωθεί να πάρει ακόμη και 3 παίκτες! Στο 4-3-3 του προπονητή, με έναν αμυντικό μέσο και δύο εσωτερικούς χαφ, ιδανική θα ήταν η ύπαρξη τεσσάρων παικτών που να μπορούν να παίξουν στο ”8”, δίνοντας διαφορετικά χαρακτηριστικά και προτερήματα ο καθένας.
Στο ”6”, όμως, είναι απόλυτα καλυμμένος. Η παρουσία του Ρούμπεν και του Κουρμπέλη δίνουν στον Γιοβάνοβιτς αυτό που έχει ως προτεραιότητα για την θέση του αμυντικού μέσου. Τον καλό χειρισμό της μπάλας, τις πολύ καλές μεταβιβάσεις, το διάβασμα του παιχνιδιού ”χαμηλά” και ταυτόχρονα πολύ καλή ανασταλτική συμπεριφορά. Ο Αλεξανδρόπουλος μπορεί να παίξει την θέση με μεγαλύτερη επιθετικότητα, με περισσότερη ένταση, υστερεί στο παιχνίδι με την μπάλα αλλά δεν παύει να αποτελεί μία επιλογή που δίνει την ευκαιρία στον Ιβάν όταν το χρειαστεί, να τροποποιήσει την στρατηγική του με τον διεθνή Έλληνα χαφ που μπορεί να δώσει λύσεις και ως κεντρικός μέσος.
Στο ”8”, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός θα κινηθεί τουλάχιστον για έναν παίκτη ίσως ακόμη και δύο ανεξάρτητα από τις υποθέσεις των Βιγιαφάνιες, Γκατσίνοβιτς. Πέρα από τα πρόσωπα, η περσινή σεζόν μπορεί να διδάξει κάτι σημαντικό το ”τριφύλλι” που φέτος θα μπει στην χρονιά για να κάνει πρωταθλητισμό και όχι απλά να τερματίσει στην τετράδα. Κάτι που σημαίνει περισσότερες απαιτήσεις, ανάγκη για περισσότερους βαθμούς, μεγαλύτερη ποιότητα.
Με εξαίρεση τα 5 γκολ του Μαουρίσιο (ο οποίος υστέρησε σημαντικά σε ταχύτητα και ένταση) του έλειψε πολύ του συνόλου τα γκολ από τους κεντρικούς του μέσους αλλά και η συχνή καθοριστική δημιουργία στο επιθετικό τρίτο. Η ομάδα μπορεί να διέθετε εξαιρετικούς δημιουργούς στα 2/3 του γηπέδου αλλά κανέναν εκεί που πραγματικά καίει η μπάλα και γίνεται η διαφορά. Στα τελευταία 16 μέτρα.
Στο ζήτημα του γκολ, στα παιχνίδια του πρωταθλήματος:
Ο Βιγιαφάνιες σκόραρε μία φορά
Ο Αλεξανδρόπουλος μία και εκείνος
Ένα γκολ και από τον Λούντκβιστ
Κανένα ο Γκατσίνοβιτς που έφτιαξε όμως 4 γκολ και ήταν η φωτεινή εξαίρεση στη καθοριστική δημιουργία.
Μηδέν από Ρούμπεν, Κουρμπέλη που έτσι κι αλλιώς δεν το έχουν στο… ρεπερτόριό τους.
Τα 8 γκολ, λοιπόν, είναι λίγα. Πολύ λίγα. Και δεν είναι μόνο το θέμα της αποτελεσματικότητας. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να έχουν τις ευκαιρίες αλλά να αστοχούν(όπως ο Γκατσίνοβιτς). Οι κεντρικοί χαφ των ”πρασίνων” μπορεί και έκαναν σωστές αρκετές δουλειές πάνω στο χορτάρι αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν απειλητικοί.
Δεν το πατούσαν το αντίπαλο ”κουτί”, δεν απειλούσαν έστω από απόσταση. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που σε μία ομάδα πρωταθλητισμού θα πρέπει να υπάρχει. Το εύκολο γκολ, δηλαδή, από τους κεντρικούς μέσους, η συνεισφορά σε εκτέλεση και δημιουργία με ικανοποιητική συχνότητα.
Έχει μεγάλη ανάγκη ο Παναθηναϊκός να βάλει τέτοιους παίκτες στη ”μηχανή” του, οι οποίοι εκτός από όλα τα υπόλοιπα που θέλει ο Ιβάν(καλές επαφές, ταχύτητα, ένταση), θα μπορούν να προσφέρουν αυτά τα 4-5 που για παράδειγμα έδωσε φέτος ο Μαουρίσιο. Η διαφορά θα είναι μεγάλη…
Comments