Δικαιώθηκε το γνήσιο, πανευρωπαϊκό, χωρίς αποχωρήσεις – υποβιβασμούς mexritelous

Το τέλος του Τζόρντι Μπερτομέου απ’ τη θέση του CEO της Euroleague, είναι γεγονός. Ιστορική αλλαγή στην κορυφαία διοργάνωση μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη. Ο Καταλανός κινεί τα νήματα εδώ και δεκαετίες, έχοντας την ευθύνη για όσα έχουν συμβεί. Είτε κάποιος τα βλέπει θετικά είτε αρνητικά.

Ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη διαδικασία, μόνο αμέτοχος δεν ήταν. Για τους Πράσινους είναι η νούμερο ένα δικαίωση μιας κόντρας που υπάρχει απ’ την εποχή των αείμνηστων Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου. Κανείς δεν ξεχνά τη γνώμη του Παύλου, κανείς δεν ξεχνά τα λεφτά που πέταξε ο Θανάσης στη μούρη του Μπερτομέου το 2009. Όπως φυσικά κανείς δεν ξεχνά και το τι ακολούθησε.

Σε επίπεδο αντιμετώπισης, ο Παναθηναϊκός παρότι είναι ακόμη και τώρα απ’ τα κορυφαία brand names της διοργάνωσης, διαρκώς βρισκόταν στον πάτο. Η συμπεριφορά της Euroleague του Μπερτομέου, από αδιάφορη στην καλύτερη των περιπτώσεων, έως εχθρική στη συντριπτική πλειοψηφία των ετών.

Διαιτησίες όπως του τελικού στο F4 του 2009, του ημιτελικού στην Κωνσταντινούπολη το 2012, στα ματς με την Μπαρτσελόνα των play offs ένα χρόνο μετά, ήταν απλά οι κορυφές του παγόβουνου. Φτάνοντας μέχρι χρηματικά πρόστιμα για τον πιο αστείο λόγο, τιμωρία έδρας παραμονές αγώνα με τη Φενέρ, αλλά και καταρτισμό προγραμμάτων που κατά διαβολική σύμπτωση ποτέ δεν… έστρωνε για το Τριφύλλι. Όπως για παράδειγμα μονίμως συνέβαινε με την Μπασκόνια.

Το σχοινί στη σχέση αυτή, προφανώς και το τραβούσε διαρκώς ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Ειδικά επί ημερών Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Με απειλές για αποχώρηση, δημόσιες κατηγορίες προς τον Μπερτομέου, οι οποίες και έφερναν νέες τιμωρίες και πιο έντονη «αντιμετώπιση» του Παναθηναϊκού. Κατά καιρούς το ΟΑΚΑ θύμιζε… κόλαση για τη διοργάνωση, με την γιούχα και τις αντιδράσεις κατά της Euroleague.

Στην ουσία αυτό που περιγράφουμε είναι το περίφημο #mexritelous των Πράσινων. Όχι εντός των συνόρων, αλλά πανευρωπαϊκά. Κόντρα σε ένα σύστημα όπως αυτό του Μπερτομέου, που ρίζωσε μέσα στα χρόνια και με τη στήριξη πολλών ομάδων που απολάμβαναν τα… χάδια της διοργάνωσης για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.

Προφανώς και το τέλος του Μπερτομέου δεν οφείλεται αποκλειστικά στον Παναθηναϊκό. Απλά μέσω των δικών του αντιδράσεων, μέσω των δικών του αποκαλύψεων και κραυγών για ζητήματα κυρίως οικονομικά, ήρθε η αφύπνιση κι άλλων ομάδων. Μακάμπι, ΤΣΣΚΑ, Ολυμπιακός, Αρμάνι Μιλάνο, Ζαλγκίρις.

Δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δικαιωμένος ο Παναθηναϊκός για τον πολυετή και σκληρό του αγώνα. Ο οποίος αν δεν είχε συμβεί, ίσως να τον είχε φέρει σε κάποιο Final 4. Ίσως να είχε καλύτερα… πλασαρίσματα και αυξημένες πιθανότητες κάθε χρόνο. Απ’ την άλλη, ίσως να μην είχε έρθει ποτέ η μέρα που το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα έπαιρνε βαθιά ανάσα μέσω της αφύπνισης των ομάδων-μετόχων που άφηναν τον Μπερτομέου να «παίζει» με τα έσοδα και τους κόπους τους.