Περηφάνια. Αντεπίθεση. Ονείρωξη!

Είναι η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα. Ο παροξυσμός. Το ντελίριο που επικρατεί στις τάξεις των φίλων του Παναθηναϊκού μετά την επιστροφή του συλλόγου στα τρόπαια ύστερα από οκτώ ολόκληρα χρόνια ανομβρίας.

Από το 2014. Στο ΟΑΚΑ. Απέναντι στον ΠΑΟΚ. Οπως ακριβώς συνέβη το Σάββατο, 21 Μαϊου 2022.

Στο… δεύτερό τους σπίτι μετά την ιστορική Λεωφόρο, εκεί όπου έχουν βιώσει στιγμές δόξας, εγχώριες και ευρωπαϊκές, εκεί όπου έχουν ηττηθεί μόνο μία φορά σε δώδεκα τελικούς Κυπέλλου!

Ενας χαμένος απέναντι στον Ολυμπιακό και έντεκα κερδισμένοι. Τρεις απέναντι στον Ολυμπιακό (1986,1988,1993), δύο κόντρα σε ΑΕΚ (1994,1995) και ΠΑΟΚ (2014, 2022) και έναν απέναντι σε ΑΕΛ (1984), Πανιώνιο (1989), Αθηναϊκό (1991) και Άρη (2010).

Οκτώ χρόνια δίχως τίτλο ήταν πάρα πολλά για έναν σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός.

Πέρασε από χίλια μύρια κύματα, διοικητικές παλινωδίες, ποδοσφαιρικά «εγκλήματα», στάσεις πληρωμών, μπόλικες κωμικοτραγικές καταστάσεις μέχρις ότου κατορθώσει να σηκώσει ξανά κεφάλι, να βρεθεί σε θέση διεκδικητή τροπαίου και να σηκώσει το Κύπελλο στον Αττικό ουρανό, σκορπίζοντας ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ σε εκατομμύρια Παναθηναϊκούς ανά τον ελληνισμό.

Η απόφαση του Αλαφούζου να δώσει τα κλειδιά στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που με το «ραβδάκι» του μεταμόρφωσε μέσα σε λίγους μήνες μία ομάδα-σκορποχώρι σ’ ένα σύνολο παικτών με ποδοσφαιρικές αρχές που χαίρεσαι να απολαμβάνεις, έκανε τη διαφορά.

Ο Γιοβάνοβιτς πήρε το μάξιμουμ απ’ όλους και δημιούργησε από το μηδέν μία ομάδα που προσέγγιζε τη βαριά φανέλα που φοράει.

Το τρόπαιο ήταν το επιστέγασμα. Το γυαλιστερό παράσημο στο πέτο. Ολοι στο σύλλογο πάνω στο Σέρβο προπονητή ποντάρουν για το άμεσο μέλλον. Για την ολική επαναφορά.

Ισως επειδή οι προσωπικότητες που υπάρχουν στο χορτάρι δεν είναι ανάλογες του ένδοξου παρελθόντος. Από το υπάρχον έμψυχο δυναμικό του τριφυλλιού μόλις τέσσερις είχαν αγωνιστεί ξανά στον τελικό: ο Κουρμπέλης με τη φανέλα του Αστέρα Τρίπολης, ο Μαουρίσιο με τη στολή του ΠΑΟΚ και οι Σένκεφελντ και Γκατσίνοβιτς στο εξωτερικό. Ουδείς άλλος.

Κι όμως τα κατάφεραν.

Ο Παναθηναϊκός του τελευταίου τριμήνου, άλλωστε, δεν φοβόταν τίποτα και κανέναν. Το αήττητο σερί της ομάδας και η αντεπίθεσή της στα πλέι οφ, με εξαίρεση το ματς της τελευταίας αγωνιστικής στον Τούμπα που χρησιμοποιήθηκε για αποφόρτιση και φρεσκάρισμα όσων είχαν τραβήξει το κουπί ενόψει του τελικού, η φόρμα και η συνοχή της, έδειχναν ότι βαδίζει στο σωστό το μονοπάτι.

Με τον κατάλληλο καθοδηγητή. Τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Κι αν η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ είναι ακόμα σημαντικότερη διότι προϋποθέτει και την άμυνα. Κι αν δεν το καταλάβατε, κυρίες και κύριοι, ο Παναθηναϊκός αντεπιτίθεται.

Ούτε ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς μπορούσε να φανταστεί, όταν αναλάμβανε την ομάδα και διαπίστωνε που… έμπλεξε στην καλοκαιρινή προετοιμασία και πόσο πολλή δουλειά είχε μπροστά του, την κατάληξη της φετινής σεζόν.

«Τίτλο όχι! Σίγουρα όχι. Δεν το περίμενα όταν ανέλαβα. Ηταν πολύ δύσκολη περίοδος, πολύ δύσκολη χρονιά. Ηταν μεγάλη πρόκληση για μένα, ήξερα ότι θα βάλω πολλή πίεση στον εαυτό μου λόγω του μεγέθους του Παναθηναϊκού και το ήθελα ταυτόχρονα» παραδέχτηκε ο Σέρβος λίγες ώρες μετά τον τελικό και το παραλήρημα της εξέδρας.

«Γιοβάνοβιτς, πόρομ πορόμ πομ πέρομ περόμ»…

ΟΝΕΙΡΩΞΗ.

Ποιος το περίμενε, άλλωστε, ότι έντεκα μήνες μετά θα βιώναμε τόσο έντονα συναισθήματα μετά το περσινό κάζο, ότι πάνω-κάτω οι ίδιοι παίκτες του Παναθηναϊκού θα μεταμορφώνονταν από ασχημόπαπα σε κύκνοι, θα γίνονταν ένα πράσινο κουβάρι, θα τραγουδούσαν τον ύμνο και θα χοροπηδούσαν σαν μικρά παιδιά εκστασιασμένοι με τα συνθήματα του συλλόγου;

Αδιανόητο.

Είναι η πρώτη φορά στο τριφύλλι μετά από πολλά χρόνια που υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην παρουσία και μόνο ενός προπονητή… ταχυδακτυλουργού, που τα κάνει όλα (και συμφέρει).

Δικά του (άβατο) τα αποδυτήρια, δικές του οι μεταγραφές και οι προσθαφαιρέσεις στο έμψυχο υλικό. Το απόλυτο κουμάντο.

Παραδίδει μαθήματα συμπεριφοράς. Ποδοσφαίρου. Ηθους. Λέει αλήθειες. Προπονεί. Κοουτσάρει. Ψυχολογεί. Δίνει όραμα.

Αξιος!