Το “τριφύλλι” άντεξε, να δούμε και τα επόμενα βήματα!

Αλήθεια είναι η μη λήθη. Να μην ξεχνάς όσα έχεις βιώσει.

Αυτά τα πέντε χρόνια ανομβρίας έμοιαζαν με αιωνιότητα για τον Παναθηναϊκό και τα εκατομμύρια των φίλων του που είναι συνυφασμένοι όσο κανείς άλλος σύλλογος στην Ελλάδα με την εκπροσώπηση της χώρας στην Ευρώπη.

Το τριφύλλι άντεξε πεισματικά τις κακουχίες. Υπέφερε αλλά δεν λύγισε. Γνώριζε την… αλήθεια.

Ηξερε ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει εκεί που ανήκει. Οτι όλα είναι κύκλος.

Κι αν ξεχνάς, αν αγνοείς το παρελθόν και την ιστορία και αρχίζεις τις ψευτομαγκιές, θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Αργά ή γρήγορα.

Αυτήν την πενταετία ο Παναθηναϊκός χλευάστηκε από ανύπαρκτους (και όχι μόνο). Από μυρμήγκια που… δεν βλέπει καν και που τώρα έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και βλέπουν την πράσινη λάβα να κοντοζυγώνει.

Οχι, ο Panathinaikos δεν επέστρεψε ακόμη. Θα έχει επιστρέψει όταν θα ξαναφτάσει στο σημείο να υποκλίνονται τα ευρωπαϊκά μεγαθήρια στο μεγαλείο του, όταν θα παραμιλάει η χώρα από τα επιτεύγματά του.

Θα έχει επιστρέψει όταν θα έχει επαναφέρει την αξιοπρέπεια στην Ελλάδα και θα έχει… διορθώσει τη βαθμολογία στο ράνκινγκ της UEFA. Οταν θα (ξανα)σηκώσει μαζί του και τους άλλους.

Είδαμε άλλωστε τι συνέβη εν τη απουσία του. Που φτάσαμε ως χώρα ποδοσφαιρικά, πόσο χαμηλά πέσαμε. Στα Τάρταρα.

Οχι, ο Panathinaikos δεν επέστρεψε ακόμη. Εκανε απλώς το πρώτο και σημαντικότερο βήμα. Μέχρι το… επόμενο, όπως θα έλεγε και ο μυθικός Νίκος Γκάλης.

Δεν είναι εύκολο να σταθείς όρθιος ενώ κουβαλάς τόσα δεινά στην πλάτη σου. Το σταυρό του μαρτυρίου.

Αλλά ουδέποτε ο Παναθηναϊκός επέλεγε τον εύκολο δρόμο.

Ανέκαθεν περνούσε από συμπληγάδες και σε βάθος χρόνου έκανε υπερβάσεις, εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Υπερβάσεις που προκαλούσαν ντελίριο και έκσταση στα εκατομμύρια των φίλων του, αλλά και κρυφό θαυμασμό στους «εχθρούς» του.

Αυτές περιμένουν πως και πως οι φίλοι του. Να ξανάρθουν ένα-ένα χρόνια δοξασμένα. Για τέτοιες στιγμές υπάρχει τόσο μεγάλη ανυπομονησία, τόσο έντονη προσδοκία.

Ναι, αυτή ήταν η βαθύτερη αιτία που όλος ο κόσμος σηκώθηκε στο πόδι στη φλεγόμενη Λεωφόρο το Σάββατο και φώναζε εκστασιασμένος «Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ» και «Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός».

Οχι επειδή η ομάδα επέστρεψε στην Ευρώπη μετά από πέντε χρόνια φαγούρας.

Αλλά επειδή άνοιξε επιτέλους ο δρόμος της ελπίδας και έγινε… Λεωφόρος.

Ενδόμυχα, επανήλθαν οι μνήμες. Η αλήθεια των υπερβάσεων. Το όνειρο για το αδιανόητο που, τόσες φορές, κόντρα στην κοινή λογική, έχει καταφέρει ο σύλλογος στα 114 χρόνια της ένδοξης ιστορίας του.

Από μόνη της η προοπτική ξεσηκώνει. Κι ας μην γίνει άμεσα πράξη. Υπάρχει ήδη στο μυαλό σφηνωμένη για τον απλούστατο λόγο ότι έχει γίνει. Ξανά και ξανά.

Ελπίζω άρα υπάρχω…

Η επιστροφή της ελπίδας έχει ονοματεπώνυμο. Αποτελεί επίτευγμα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ξεκάθαρα. Αδιαμσφησβήτητα.

Οχι μόνο του προπονητή Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αλλά του συνολικού «πακέτου» που διαθέτει ως προσωπικότητα.

Γνωρίζει άριστα σε ποιον σύλλογο έχει έρθει κι ας μην είχε φορέσει την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο παρελθόν.

Νιώθει το μέγεθος του συλλόγου και ζήτησε ένα χρόνο συμβόλαιο για να κριθεί αποκλειστικά και μόνο από τη δουλειά του.

Δεν τον ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, ούτε πώς θα κάνει δημόσιες σχέσεις. Μόνο το πώς θα βγάλει τον καλύτερο εαυτό των παικτών του, την καλύτερη εκδοχή της ομάδας του.

Με δικαιοσύνη, δουλειά, γνώσεις και σεβασμό.

Κοσμεί τον Παναθηναϊκό στις δημόσιες τοποθετήσεις του και, όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις, παραδίδει δωρεάν μαθήματα σωστής νοοτροπίας.

Πήρε πάνω του (και) τον μεταγραφικό σχεδιασμό και, παρά τις καθυστερήσεις, έχει πετύχει πολύ υψηλά ποσοστά επιτυχίας: Μπρινιόλι, Κώτσιρας, Πέρεθ, Παλάσιος, Γκατσίνοβιτς για βασικούς (πέντε στα πέντε), συν Σάρλια, Βιτάλ και Λούντκβιστ.

Δεν απαξίωσε πλήρως το περυσινό έμψυχο δυναμικό και, άντ’ αυτού, αναγέννησε παίκτες που πέρυσι δεν βλέπονταν, ενώ άλλους τους ανέσυρε από τη ναφθαλίνη με πιο καραμπινάτα παραδείγματα τους Αϊτόρ και Βιγιαφάνιες.

Εβγαλε αλώβητος και αήττητος την επίπονη διαδικασία των πλέι οφ, καλύπτοντας τις εις βάρος του διαφορές απέναντι σε Αρη και ΑΕΚ.

Πλέον ισοβαθμεί με τον ΠΑΟΚ στη δεύτερη θέση και κατά κοινή ομολογία είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα στο πρωτάθλημα, έχοντας φτάσει τα δεκατρία ματς δίχως ήττα μαζί με τους ημιτελικούς του Κυπέλλου.

Επανέφερε το σύλλογο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά από πέντε χρόνια.

Εφτασε την ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου μετά από οκτώ χρόνια.

Respect.