Πανάθα από ατσάλι, αλλά ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα

Το μη χείρον βέλτιστον. Προφανέστατα ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με τίποτα λιγότερο εκτός από την κατάκτηση της νίκης, με όποιον εγχώριο αντίπαλο κι αν αγωνίζεται.

Σαφώς και άπαντες γνώριζαν ότι με νικηφόρο αποτέλεσμα στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ η ομάδα θα είχε αποκτήσει τεράστιο προβάδισμα στην προσπάθειά της να κατακτήσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο μέσω των πλέι οφ του πρωταθλήματος, θέτοντας οριστικά νοκ άουτ την Ενωση.

Ουδείς, ωστόσο, μπορεί να παραβλέψει ότι η ΑΕΚ έπαιζε στην έδρα της και βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο, έχοντας ταυτόχρονα την προσδοκία να ξεπεράσει τον Παναθηναϊκό βαθμολογικά και να του βάλει τη θηλιά στο λαιμό, τρεις μόλις στροφές πριν το φινάλε.

Υπό αυτό το πρίσμα, το αποτέλεσμα δεν ήταν κακό. Δεν ήταν το καλύτερο, αυτό που όλοι στο σύλλογο ευελπιστούσαν, αλλά δεν ήταν και καταστροφικό από τη στιγμή που διατηρήθηκε η διαφορά των δύο βαθμών από την ΑΕΚ (και τον Αρη), καθώς επίσης και το πλεονέκτημα σε ενδεχόμενες ισοβαθμίες.

Το διακύβευμα ήταν μεγάλο κυρίως για την ΑΕΚ στο αθηναϊκό ντέρμπι και ως φυσική συνέπεια αυτού ήταν η επιστράτευση του μάξιμουμ της δύναμης και του πάθους που θα μπορούσαν να καταθέσουν στο χορτάρι.

Οι παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς το γνώριζαν εκ των προτέρων και είχαν τη μέγιστη συγκέντρωση στα ανασταλτικά τους καθήκοντα, διατηρώντας την οργάνωσή τους στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς.

Αλλωστε, με εξαίρεση το πλασέ του Χατζισαφί στο οριζόντιο δοκάρι του Μπρινιόλι (20′), η ΑΕΚ δεν απείλησε τα μετόπισθεν του Παναθηναϊκού με αξιώσεις.

Οι πράσινοι είχαν στις τάξεις τους έναν εντυπωσιακό Φραν Βέλεθ που δέσποζε στην καρδιά της άμυνας και δεν άφηνε να περάσει ούτε κουνούπι.

Με κυριότερο επίτευγμά του το κόψιμο με τάκλιν πάνω στο σουτ του Κριχόβιακ στο 40′ από το ύψος του πέναλτι.

Ο Μπρινιόλι ήταν ξανά σταθερός, όπως και οι Χουάνκαρ-Κώτσιρας, ενώ ο Σένκεφελντ μπορεί να έκανε κάποια λάθη που δεν συνηθίζει, αλλά έδωσε πολύτιμες λύσεις όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Στη μεσαία γραμμή το κενό του Γκατσίνοβιτς δεν καλύφθηκε ποτέ από τον Μαουρίσιο, που άλλωστε έχει άλλα χαρακτηριστικά, και η δημιουργικότητα της ομάδας ήταν σαφώς υποδεέστερη σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια της.

Μόνο μετά τη διπλή αλλαγή του Γιοβάνοβιτς (Κουρμπέλης, Καρλίτος) και την είσοδο στον αγώνα του Μακέντα, για πρώτη φορά μετά τις 16 Ιανουάριου του 2022 και τη λευκή ισοπαλία στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό εξαιτίας του τραυματισμού του, ο Παναθηναϊκός έφτιαξε υποσχόμενες ευκαιρίες, αλλά δεν κατάφερε να τις μετουσιώσει σε κάποιο (νικητήριο) γκολ.

Η ουσία παραμένει ίδια. Το τριφύλλι εξακολουθεί να βγάζει εμπιστοσύνη με τον τρόπο που αγωνίζεται και τη συνοχή που έχει ως ομάδα και με ποδοσφαιρικά κριτήρια αξίζει και με το παραπάνω να επιστρέψει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μέσω των πλέι οφ.

Θα το είχε πετύχει ήδη εάν δεν δεχόταν τις διαιτητικές «πιστολιές» στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.

Γενικώς, είναι αποδεκτό μεταξύ των ανθρώπων του ποδοσφαίρου και όλων όσων μπορούν να απολαμβάνουν το δημοφιλέστερο άθλημα του πλανήτη δίχως οπαδικά γυαλιά, ότι αυτή τη χρονική στιγμή παρουσιάζει την πιο σταθερή, αξιόπιστη, ελκυστική και φορμαρισμένη ομάδα στη χώρα.

Το αποδεικνύουν η αγωνιστική εικόνα και τα αποτελέσματα το τελευταίο δίμηνο, καθώς επίσης και το γεγονός ότι παραμένει η μοναδική αήττητη ομάδα στη διαδικασία των πλέι οφ.

Εχει να ηττηθεί εδώ και εννέα συνεχόμενα παιχνίδια πρωταθλήματος και έντεκα συνολικά, μαζί με τους δύο ημιτελικούς του Κυπέλλου απέναντι στη Λαμία, ενώ διαθέτει την καλύτερη άμυνα στα πλέι οφ με μόλις δύο τέρματα παθητικό!

Η αμυντική συνοχή γίνεται ολοένα και καλύτερη, το κεντρικό δίδυμο των Βέλεθ-Σένκεφελντ αλληλοσυμπληρώνεται ιδανικά και θωρακίζει την καρδιά των μετόπισθεν, ενώ το εντυπωσιακό ανέβασμα της απόδοσης του Κώτσιρα, σε συνδυασμό με τη σταθερότητα του Μπρινιόλι και του Χουάνκαρ, συνθέτουν μία αξιόπιστη πεντάδα.

Δεν είναι όμως μόνο οι αμυντικοί που συνεισφέρουν στο ανασταλτικό σκέλος, μια και ως γνωστόν η άμυνα ξεκινάει από την επίθεση, το πρέσινγκ των μεσοεπιθετικών, τα ντουμπλαρίσματα των ακραίων στους μπακ της πλευράς και εν ολίγοις στο πώς λειτουργεί, δίκην αλυσίδας, η ομάδα στον τομέα της συνοχής. Αυτό είναι δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και του πιστώνεται πάραυτα.

Οχι μόνο αυτή η παράμετρος, διότι είναι πολλοί οι τομείς όπου ο Παναθηναϊκός έχει αναγεννηθεί, αλλά και αυτή.

Η ειδοποιός διαφορά, εντούτοις, έγκειται στο ότι, παρά τα παραπάνω δεδομένα και διαπιστώσεις, το τριφύλλι δεν έχει πετύχει ακόμα τίποτα. Απομένουν τρεις «τελικοί» ακόμα, πριν τον… κανονικό τελικό του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ.

Αρχής γενομένης από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο την Τετάρτη, από τον οποίο ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς δεν έχει δει ακόμα την εστία του να παραβιάζεται…