Αφού δεν έχει παρόν, ας κοιτάξει το μέλλον

O Παναθηναϊκός διανύει την πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας του, ωστόσο η επένδυση σε ελληνικό ταλέντο που προσπαθεί να κάνει είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσει το μέλλον του χωρίς δαπάνη πολλών χρημάτων.

Ο Τζον Ροκφέλερ, διαβόητος επιχειρηματίας και ένας εκ των πλουσιότερων ανθρώπων της σύγχρονης ιστορίας, είχε πει πως «το κλειδί για την επιτυχία είναι η απόλυτη προσήλωση σε ένα συγκεκριμένο σκοπό, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο σκοπός». Αν κάτι τέτοιο ισχύει, τότε για τον Παναθηναϊκό η επιτυχία είναι δυστυχώς πολύ μακριά. Οι «πράσινοι» γι’ακόμα μια φορά τα τελευταία χρόνια μπήκαν σε ρύθμιση αυτοκαταστροφής, προχώρησαν
σε άλλο ένα «ξεχαρβάλωμα» και ξεκινούν απ’ την αρχή.

Το πρόβλημα δεν είναι ,ωστόσο, μονάχα πως ο Παναθηναϊκός αλλάζει συνεχώς πλάνο,αλλά πως επιλέγει κάθε φορά το ίδιο και μετά να αναρωτιέται γιατί δεν πέτυχε. Κάθε καλοκαίρι οι πρωταθλητές Ελλάδας καλωσορίζουν νέο προπονητή, επιλέγουν ξένους από το κάτω ράφι περιμένοντας «λαχεία», και περίπου στα μέσα της σεζόν ανακαλύπτουν πως
ο προπονητής φέρει ευθύνη για την κακή πορεία ενός ρόστερ που απλώς δεν μπορούσε καλύτερα.

Βέβαια, το χαμηλό μπάτζετ που έχουν πλέον να διαχειριστούν οι ιθύνοντες, δεν επιτρέπει στους «πράσινους» να φέρουν στην Αθήνα κάποιον σταρ υψηλού επιπέδου, όμως υπάρχει και μια άλλη λύση: να τον δημιουργήσουν! Στο ΟΑΚΑ ήδη έχουν συγκεντρωθεί κάποια από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ, όπως ο Αβδάλας, ο Μαντζούκας, ο Σαμοντούροβ και ο Χουγκάζ., ενώ φαίνεται πως πλησιάζει και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης.
Μια πεντάδα δηλαδή, από ενδεχόμενους σταρ του μέλλοντος.

Η αλήθεια είναι πως ο περισσότερος κόσμος σκέφτεται μια επένδυση σε νέο ταλέντο ως κάτι καταστροφικό, που θα οδηγήσει την ομάδα σε πολύ άσχημα αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός ωστόσο, είναι πιθανότατα η χειρότερη ομάδα της Ευρωλίγκας, έχασε το Κύπελλο από τον Ολυμπιακό, και κατά πάσα πιθανότητα θα χάσει εύκολα και το πρωτάθλημα. Τα άσχημα αποτελέσματα υπάρχουν ήδη. Και πιστεύω πως κάθε υγιής φίλος
του Παναθηναϊκού, θα προτιμούσε να «χάνει» με την προοπτική ότι χτίζεται κάτι καλό, παρά να βλέπει ξένους επιπέδου Eurocup να μπαινοβγαίνουν από τα αποδυτήρια πριν αντικατασταθούν από άλλους αντίστοιχους.

Φυσικά, σκοπός δεν είναι να παίζουν μόνο οι μικροί, άλλα να αποκτήσουν ενεργό ρόλο στο ροτέισιον, και όχι να παίζουν όταν όλα έχουν κριθεί ή απέναντι σε ομάδες πολύ χαμηλού επιπέδου. Ο Ολυμπιακός του 2011-13 είναι το τρανό παράδειγμα. Ο συνδυασμός ενός ηγέτη και κάποιων έμπειρων ξένων παικτών με την «αφρόκρεμα» της νέας γενιάς έφερε
στους ερυθρόλευκους δύο συνεχόμενες Ευρωλίγκες, με σχετικά μικρό μπάτζετ. Στον Παναθηναϊκό υπάρχουν υψηλού επιπέδου παίκτες, όπως ο Νέντοβιτς, ο Παπαπέτρου και ο Παπαγιάννης. Αν γύρω από αυτούς χτιστεί ένας ελληνικός κορμός με τους παίκτες που αναφέρθηκαν, ίσως σε λίγα χρόνια το «τριφύλλι» επιστρέψει στα πράγματα. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται από τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού επιμονή, και από τους φίλους του υπομονή. Τα αποτελέσματα στην αρχή πιθανότατα θα είναι άσχημα, και θα χρειαστεί μεγάλη στήριξη στο πλάνο από όλους.

Όλα αυτά είναι βέβαια δύσκολο να τα δεχτούν φίλαθλοι που πριν από μια δεκαετία τέτοια εποχή ετοιμάζονταν για το φάιναλ φορ. Θαρρώ, εντούτοις, πως αυτό ακριβώς το ένδοξο παρελθόν είναι που κρατάει αυτή τη στιγμή πίσω τον Παναθηναϊκό. Μόνο αν αφήσουν πίσω τους οι «πράσινοι» τα περασμένα μεγαλεία, και ο κόσμος ξεχάσει το ενδεχόμενο να
επαναληφθούν άμεσα, θα μπορέσουν να κοιτάξουν μπροστά. Και αν για να γίνει αυτό χρειάζεται να χαθούν και κάποιοι τίτλοι, ας είναι. Από αυτούς, έχουν αρκετούς.

Αλέξανδρος Τσιριγώτης