Η μεγαλύτερη ανάγκη του Παναθηναϊκού για τη νέα σεζόν

Με όσα έχουμε δει έως τώρα, η παραμονή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς μοιάζει να είναι η καλύτερη λύση. Ακόμα κι αν δεν πετύχει ο Παναθηναϊκός τους βασικούς του στόχους. Το ρόστερ, παράλληλα, θέλει ποιοτική αναβάθμιση.

Διότι αν τα δούμε τελείως ρεαλιστικά, τότε δεν ενισχύθηκε στον βαθμό που θα ήθελε το περασμένο καλοκαίρι. Ο Βιτάλ χάθηκε σύντομα, ο Σάρλια δεν έχει κερδίσει επίσης θέση βασικού και ο Λούντκβιστ είναι απλή αναφορά. Οι Πέρεθ, Κώτσιρας, Μπρινιόλι είναι οι μοναδικοί με θετικό πρόσωπο. Ο Έλληνας μπακ το τελευταίο διάστημα, γιατί στον πρώτο γύρο η αλήθεια είναι ότι ψαχνόταν.

Αυτή τη στιγμή, επίσης, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μείνει ο Χουάνκαρ, ο Χατζηγιοβάνης δεν έχει ανανεώσει, όμως, αν δεν βρει κάτι αξιόλογο εκτός συνόρων, δεν μπορεί κανείς ν’ αποκλείσει την ανατροπή, ο Μαουρίσιο το πιθανότερο είναι να πει αντίο και φυσικά είναι στον αέρα τόσο ο Βιγιαφάνιες, όσο και οι δανεικοί Γκατσίνοβιτς, Βιτάλ. Ο Σάντσες, το συμβόλαιο του οποίοι λήγει, φαντάζει κι αυτός να βρίσκεται στην έξοδο.

Ο Λούντκβιστ θ’ αποχωρήσει, ο άφαντος Αγιούμπ το ίδιο και όλα είναι ανοιχτά για Μακέντα, Καρλίτος. Ακόμα κι αν μείνουν (γιατί δεν θα είναι εύκολο να φύγουν), δεδομένα θ’ αποκτηθεί φορ.

Γίνεται αντιληπτό ότι τα μέτωπα είναι πάρα πολλά. Και ενδεχομένως να μην μπορεί να τα κλείσει ο Σέρβος τεχνικός σε συνεργασία με τη διοίκηση. Ένας τεχνικός διευθυντής, που θα απορροφήσει την ενέργεια που απαιτούν αυτές οι υποθέσεις είναι σημαντικός. Αλλά αυτή η περίπτωση μπορεί να εξαρτηθεί κι από την παραμονή του Γιοβάνοβιτς. Αν ο τελευταίος φύγει, ίσως επιλεγεί ένα νέο δίδυμο προπονητή-τεχνικού διευθυντή.

Το σίγουρο πέρα από τα πρόσωπα, δηλαδή προπονητή, τεχνικό διευθυντή, ποδοσφαιριστές και φυσικά τον Αλαφούζο, που δεν τον έχει σε εκτίμηση ο κόσμος, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται επιτακτικά κάτι διαφορετικό για τη νέα σεζόν. Ενθουσιασμό, αισιοδοξία. Κι αυτά δεν θα έρθουν μόνο με την έξοδο στην Ευρώπη, αλλά και την κατάκτηση του Κυπέλλου.

Ένας τίτλος, έπειτα από οκτώ χρόνια, θα βάλει φρένο στη μιζέρια που δυστυχώς έχει ποτίσει τον σύλλογο. Θα βάλει φρένο στην αλλοίωση του DNA της ομάδας και θα τους κάνει όλους να κοιτάνε πιο ψηλά. Να είναι πιο απαιτητικοί κι όχι να ρίχνουν τον πήχη ζητώντας να μείνουν παίκτες, διότι έκαναν 2-3 καλά ματς, οι οποίοι τώρα παίζουν στην τρίτη κατηγορία της χώρας τους.

Ασφαλώς και θα πει κάποιος; «Μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα με τον Αλαφούζο;». Τα δείγματα δεν είναι θετικά. Το αντίθετο. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι ότι μετά το Κύπελλο του 2014, ο Παναθηναϊκός, ο οποίος βέβαια είχε Μπεργκ κι ορισμένους ακόμα έμπειρους παίκτες όπως Ζέκα, Πέτριτς, Πράνιτς, Σίλντενφελντ, διεκδίκησε τον τίτλο. Πάλεψε και όλα τελείωσαν στην τιμωρία για τα επεισόδια στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Είχε, όμως, μία χρονιά με φόρα από την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2014. Με ενθουσιασμό στις εξέδρες. Και τότε Αλαφούζος ήταν στην διοίκηση.

Ο Παναθηναϊκός πέρα απ’ όλα όσα χρειάζεται σε πρόσωπα και μπορεί ο καθένας να καταθέτει δεκάδες προτάσεις και ν’ ακουστούν χιλιάδες απόψεις, καταλήγοντας στην εξής μία, γι’ αλλαγή διοίκησης, αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο απ’ όλα είναι ενθουσιασμός. Διότι όσα βήματα κι αν έχουν γίνει φέτος, αν δεν πάρει το Κύπελλο (επαναλαμβάνω, δεν περνάει από το μυαλό να μείνει εκτός απ’ αυτή τη Λαμία) και φυσικά δεν βγει Ευρώπη, στο τέλος θα έχει γίνει μία τρύπα στο νερό.

Η μιζέρια θα συνεχιστεί, ο Παναθηναϊκός θα έχει 12 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, οκτώ χωρίς Κύπελλο και θα ξεκινήσει μία χρονιά, που όλοι θα ποντάρουν ότι θα γίνουν 13 τα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Και είναι πάρα πολλά.