Παναθηναϊκή ευλογία η ύπαρξη των ανθρώπων που αγαπούν το σύλλογο, αισθάνονται και είναι οπαδοί, με ζηλευτές γνώσεις και ικανότητες στα πόστα που καταλαμβάνουν. Αγραπιδάκης, Πανταλέων, Ανδρεόπουλος, Καραμαρούδης αποτύπωσαν σε μια φωτογραφία τι αποτελεί εγγύηση για ένα επαγγελματικό τμήμα…
Μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις. Στην περίπτωση της ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού, ο αριθμός μοιάζει μικρός. Η στιγμή που «σφραγίστηκε» ο φετινός τίτλος, έφερε μια αγκαλιά. Πανηγυριού, αγάπης, ήθους, λατρείας για το Τριφύλλι, συγκίνησης. Τέσσερις άνθρωποι συνώνυμα της ιστορίας του συλλόγου, που κουβαλούν στις πλάτες τους κάθε καλή στιγμή του βόλεϊ των Πράσινων.
Ρούλης Αγραπιδάκης, Δημήτρης Ανδρεόπουλος, Παύλος Καραμαρούδης, Σωτήρης Πανταλέων. Χρονολογική σειρά τεσσάρων ανθρώπων που ορίζουν τις τύχες και τα δρώμενα του Παναθηναϊκού. Γιατί τον πονάνε σαν οπαδοί, τον σέβονται ως επαγγελματίες, ξέρουν τι κάνουν ως άνθρωποι που υπηρέτησαν το βόλεϊ στο υψηλότερο επίπεδο με ταλέντο και γνώση.
Κράμα που κανείς δεν το συναντά εύκολα. Άλλες ομάδες ίσως να έχουν μεγαλύτερα μπάτζετ. Ίσως να έχουν την ικανότητα να φέρουν ακριβότερους αθλητές. Με πόσα λεφτά αγοράζονται όσα έχει ο Παναθηναϊκός ως εγγύηση; Τι μπάτζετ θέλει κάποιος αντίπαλος του Τριφυλλιού για να έχει ταυτόχρονα σε κάθε «τιμόνι» του τμήματος, άτομα με καρδιά που χτυπά για το σύλλογο και μυαλό που λύνει κάθε πρόβλημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Κάποτε το μπάσκετ των Πράσινων, το καμάρι της Παναθηναϊκής οικογένειας, έδινε λεφτά με το τσουβάλι κι επιτυχίες είχε μεγάλες αλλά σποραδικές που βασίζονταν αποκλειστικά και μόνο στην αστείρευτη διάθεση των αφών να φέρνουν την αφρόκρεμα του παγκοσμίου μπάσκετ.
Μέχρι που οι Γιαννακόπουλοι έφεραν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς κι ακολούθησαν όσα ακολούθησαν. Πέντε ευρωπαϊκά, δυναστεία, 13 χρόνια ανεπανάληπτων επιτυχιών.
Ίσως σας φανεί υπερβολικό, όμως τηρουμένων των αναλογιών το βόλεϊ του Παναθηναϊκού έχει την ευλογία να διαθέτει τους δικούς του… Ζέλικο! Το καρέ όχι απλά της επιτυχίας, αλλά της Πράσινης ευτυχίας.
Εγγυητές για το παρόν και το μέλλον. Ποιος οπαδός γνωρίζοντας πως το βόλεϊ «τρέχει» με Πανταλέων, Αγραπιδάκη, Ανδρεόπουλο και Καραμαρούδη, δεν έχει το κεφάλι του ήσυχο. Δεν εμπιστεύεται τις κινήσεις και τις αποφάσεις τους; Αισθανόμενος σιγουριά πως κάθε ευρώ θα επενδυθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την ομάδα. Για τον Παναθηναϊκό και το καλό του.
Από τη δεκαετία του ’60 και του ‘70 με τον Ρούλη Αγραπιδάκη, εν συνεχεία τη δεκαετία του ‘80 με τον Ανδρεόπουλο και τον Καραμαρούδη, μέχρι ο Πανταλέων να παίξει για 2,5 δεκαετίες με την πράσινη φανέλα και εν τέλει να αποφασίσει πως σταματά το βόλεϊ και παίρνει κομβικό πόστο στον Α.Ο.
Η ιστορία του βόλεϊ έχει την υπογραφή τους. Σε κάθε της πτυχή. Καλή ή κακή. Εύκολη, πανηγυρική, μέχρι υπερβολικά δύσκολη. Τότε που οι περισσότεροι θα έφευγαν χωρίς δεύτερη κουβέντα και τρέχοντας. Αυτοί όχι απλά έμειναν, αλλά το έκαναν με μεράκι, χαμόγελο και πίστη στο σύλλογο. Πως θα τα καταφέρει ενώ έδειχνε γονατισμένος και «σκοτωμένος».
Τώρα είναι οι καλές στιγμές. Αυτές που μπορούν να τις διαχειριστούν χωρίς καν να σηκώνει δεύτερη κουβέντα το γεγονός. Ας βλέπουν γύρω τους άλλους να φεύγουν, άλλους να έρχονται. Αυτοί εκεί. Με την ίδια «τρέλα», την ίδια πίστη, την ίδια γνώση και ικανότητα. Ο καθένας στο πόστο του. Τέσσερα επιβλητικά και εξαιρετικά στελέχη, που λειτουργούν σα μία γροθιά. Οικογένεια. Εκφράζοντας σε κάθε τους στιγμή, το ήθος και τις αξίες που πρεσβεύει ο σύλλογος.
Γι’ αυτό και ο Παναθηναϊκός πρωταγωνιστεί και θα πρωταγωνιστεί τα χρόνια που ακολουθούν. Με βάση τις αρχές του Τριφυλλιού, για τις οποίες μόχθησαν είτε με σορτσάκι και φανέλα, είτε με κοστούμι επί σειρά ετών. Οι παίκτες έρχονται και φεύγουν. Πάντα θα γίνεται αυτό. Σωτήρης Πανταλέων, Ρούλης Αγραπιδάκης, Δημήτρης Ανδρεόπουλος, Παύλος Καραμαρούδης, θα είναι εκεί. Μεγαλώνοντας τη λίμνη ακόμη κι αν χρειαστεί να μεταφέρουν το νερό σταγόνα-σταγόνα.
Η αγκαλιά στο κλειστό του Ρέντη, δεν είναι μια στιγμή που απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός. Είναι ο Παναθηναϊκός. Είναι τα πρόσωπα που τον εκφράζουν, τον γιγαντώνουν και τον κάνουν να προχωρά περήφανα, με ήθος και αρχές, μάγκικα. Η όρεξη του κόσμου έχει ανοίξει. Όχι λόγω του τίτλου, αλλά επειδή ξέρει πως οι τύχες του βόλεϊ είναι στα καλύτερα χέρια. Η συζήτηση για τα μεταγραφικά έχει ανοίξει. Ζήσης, Πρωτοψάλτης, Στάλεκαρ, Ερνάντεζ και τι δεν έχει γραφτεί μέσα σε δυο μέρες. Η μισή ομάδα έχει φύγει σύμφωνα με τους ειδικούς και άλλοι δέκα παίκτες έχουν έρθει.
Μόνο που εδώ δεν υπάρχει λόγος άγχους και ανησυχίας. Η παρουσία των 4 σωματοφυλάκων εγγυάται για το πριν, το μετά και το πάντα, όσο υπάρχουν εκεί. Είτε με, είτε χωρίς λεφτά.
Comments