Μια τέτοια σεζόν δεν μπορεί να είναι αποτυχημένη

Η «τρέλα» και η κάψα μας, είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το άθλημα που γουστάρει ο καθένας. Ακόμη κι όταν μας πληγώνει ένας σύλλογος που τυγχάνει να αγαπάμε, να στρέψουμε αλλού το ενδιαφέρον μας δεν γίνεται. Ειδικά όσοι από εμάς ακολουθούμε τον Παναθηναϊκό, ξέρετε καλά πως η παύση ενασχόλησης δεν μπορεί να είναι επιλογή.

Τα πράγματα για το Τριφύλλι μοιάζουν αρκετά στενάχωρα. Το ποδόσφαιρο σε μέρες αισιοδοξίας κιόλας, δίνει μάχη για να βγει στην Ευρώπη, ελπίζοντας πως θα κάνει τη διαφορά κατακτώντας το κύπελλο. Χωρίς να σημαίνει πως είναι εύκολη η δουλειά του.

Αν πετύχει αυτά, θα μιλάμε για την πιο επιτυχημένη σεζόν των τελευταίων αρκετών ετών. Αν πάλι δεν το κατορθώσει που είναι ένα πιθανό σενάριο, τότε πρακτικά δε θα έχει πετύχει τίποτα σε επίπεδο στόχων το Τριφύλλι.

Για το μπάσκετ είναι πιθανό το τέλος της σεζόν να βρει τους Πράσινους χωρίς πρωτάθλημα, ενώ ήδη έχουν χάσει το κύπελλο. Σεζόν με το Super Cup ως μόνο τρόπαιο, προφανώς και δε συνιστά επιτυχία για ένα μέγεθος όπως το πιο επιτυχημένο τμήμα αθλητικού συλλόγου της χώρας και μάλιστα με διαφορά.

Μένει ο Ερασιτέχνης που κατέκτησε τίτλους, δείχνει να ορθοποδεί, αλλά πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Προφανώς και δε γίνεται πάντα να υπερνικά κάθε εμπόδιο το βόλεϊ ανδρών και γυναικών, ή το μπάσκετ γυναικών. Όταν υστερούν σε μπάτζετ συγκριτικά με τους μεγάλους αντιπάλους τους. Όταν βλέπουν τα θεσμικά όργανα να λαμβάνουν το λιγότερο αλλόκοτες αποφάσεις, ζημιώνοντας την Πράσινη προσπάθεια.

Ένας μίνι απολογισμός του μέχρι τώρα στα Παναθηναϊκά δρώμενα. Το φυσιολογικό απέχει. Πάντα πρέπει η στόχευση να είναι το επίπεδο του στάτους που αρμόζει στο σύλλογο. Δυστυχώς τώρα ζούμε σε μια εποχή όπου τα στάνταρ χαμηλώνουν, όχι επειδή μίκρυνε το σωματείο. Αυτά είναι αστειότητες για να συζητούν όσοι δε γνωρίζουν. Το χαμήλωμα αφορά την επίγνωση της κατάστασης. Όχι την αποδοχή των λίγων.

Φαινομενικά για τον Παναθηναϊκό τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Η αλήθεια απέχει χιλιόμετρα απ’ αυτή την άποψη όμως. Ο Παναθηναϊκός βιώνει ορισμένες απ’ τις ιστορικότερες στιγμές της ύπαρξής του. Χωρίς ίχνος υπερβολής. Μέρες που θα μνημονεύονται στα βιβλία ιστορίας όταν εμείς δε θα είμαστε εδώ. Ως κομβικές για την πορεία των Πράσινων.

Η Διπλή Ανάπλαση είναι κάτι που προφανώς έφερε εσωστρέφεια και διαφωνίες. Σύνηθες για τον Παναθηναϊκό. Δε ζει χωρίς εσωστρέφεια και διαφωνίες. Ακόμη και το Champions League να κατακτήσουμε, θα τσακωνόμαστε αν έπρεπε να παίξουμε πιο επιθετικά στον τελικό. Κάποιες φορές δεν είναι κακό αυτό, γιατί δείχνει το μεγαλείο του κλαμπ μέσω της απαίτησης. Κάποιες φορές όμως, ξεπερνιέται κάθε όριο λογικής στην μεταξύ μας κόντρα.

Ακόμη κι εμείς ξοδέψαμε μια παράγραφο για ένα αρνητικό φαινόμενο. Ξεκάθαρα η Λεωφόρος θα ήταν ιδεατή λύση. Δε γίνεται όμως. Στα λόγια όλοι μας χτίζουμε ουρανοξύστες. Οι πράξεις έχουν σημασία. Η απουσία τους για το ζήτημα της ιστορικής έδρας, αποδεικνύει πως πρέπει να κάνουμε πέτρα την καρδιά μας δυστυχώς.

Προκειμένου να τη μαλακώσουμε σε νέες εγκαταστάσεις. Τίποτα λιγότερο απ’ όσα έχουν υποσχεθεί οι πάντες. Σύγχρονοι αθλητικοί χώροι για τον Α.Ο., γηπεδάρα που δε θα βλέπει τα υπόλοιπα εντός των συνόρων για το ποδόσφαιρο. Έσοδα και προοπτική που αλλάζει τον ρου της ιστορίας για το Τριφύλλι.

Προσελκύοντας επενδυτές, ή αναγκάζοντας τους υπάρχοντες να αυξήσουν την επένδυσή τους. Επειδή θα δίνει αυτή τη δυνατότητα το γήπεδο, οι εγκαταστάσεις συνολικά. Μια Παναθηναϊκή πολιτεία στον Βοτανικό. Με το καλό να γίνει, όμως εδώ που φτάσαμε ακόμη και κάτι να στραβώσει, απλά θα παραμείνει η κατάσταση ως έχει. Χωρίς κανείς να μπορεί να ρίξει την ευθύνη στον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του. Τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του, θα έχει πολλές πλευρές για να αναζητήσει ευθύνες.

Παναθηναϊκή πολιτεία χωρίς το μπάσκετ δεν γίνεται. Η εξέλιξη με το ΟΑΚΑ, σβήνει κάθε πικρία τέτοιου είδους. Εδώ που τα λέμε, η δυναστεία του τμήματος είναι συνδεδεμένη με τη «ζωή» του συγκεκριμένου κλειστού. Άρα δε φέρνει απλά χαρά, αλλά και συγκίνηση η συμφωνία για τον επόμενο μισό αιώνα. Εγκαταστάσεις που αξίζουν, όπως αξίζουν, όπως τις θέλει και με τον τρόπο που θα μπορέσει να τις διαχειριστεί η ΚΑΕ για να προχωρήσει στην επόμενη μέρα της. Όποια κι αν είναι αυτή.

Η αλήθεια για τον Παναθηναϊκό στο σύνολο του συλλόγου, είναι πως συντελείται κοσμογονία. Με θετικό πρόσημο εννοείται. Απλά δεν τη χαιρόμαστε όσο της αξίζει και δεν αναγνωρίζουμε το μέγεθός της, επειδή το μυαλό είναι «σκαλωμένο» στο τώρα. Στα αποτελέσματα, τις απώλειες, τους τίτλους που δεν έρχονται.

Δεν είναι τρελό αυτό. Όταν δεν έχεις φαγητό μπροστά σου, προφανώς και δεν σε ικανοποιεί το γεγονός πως σε κάποιους μήνες από τώρα θα φας με… χρυσά κουτάλια. Μόλις έρθει αυτή η στιγμή, θα γελάς με όσα τράβηξες. Γνωρίζοντας πως τώρα που σηκώθηκες, είσαι δυνατός. Έχεις εκείνα που κανείς άλλος δεν έχει.

Όχι επειδή σου χαρίστηκε το παραμικρό. Αυτό που συμβαίνει τώρα, καθυστέρησε δεκαετίες. Το νορμάλ για το μέγεθος του Παναθηναϊκού, θα ήταν να μιλάμε τώρα για την ανακατασκευή ή ανακαίνιση των εγκαταστάσεων. Όχι για την κατασκευή τους, ή την παραχώρησή τους για τις επόμενες δεκαετίες. Η δύναμη του Τριφυλλιού είναι τέτοια, που ορίζει και δεν ορίζεται από κανέναν. Αρκετό καιρό ξεχάστηκε αυτό. Λανθασμένα.

Η σεζόν αυτή, είναι ιστορική. Κι όσοι αμφιβάλουν για τον Βοτανικό, με τον τρόπο που προχωρά η ιστορία ακόμη κι αν δεν γίνει, θα έχει βοηθήσει στην οριστική απεμπλοκή του Παναθηναϊκού από ένα πλάνο που τόσα χρόνια υπάρχει χωρίς να προχωρά. Να πάνε όλα καλά, για το καλό του συλλόγου. Το νερό μπήκε στο αυλάκι για το σύνολο του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου. Οπότε είναι άδικο να χαρακτηρίζεται ως κακή μια τέτοια σεζόν. Τα υπόλοιπα είναι απλά εφήμερα, χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία αποτυχιών.