Ο κόσμος απέκτησε όραμα, οι πολιτικοί υποχρέωση και ο Παναθηναϊκός μια σπάνια ευκαιρία

Η οριστική αποχώρηση του Παναθηναϊκού από την κοιτίδα του δεν είναι κάτι που χωνεύεται εύκολα. Όσοι έχουν μεγαλώσει με τις αναμνήσεις της Λεωφόρου, από ανθρώπους 90 ετών, τον Δομάζο που μεγαλούργησε εκεί, μέχρι τα νεότερα παιδιά που σήμερα πάνε σχολείο, αδυνατούν ακόμα και να σκεφτούν το μνημείο ποδοσφαιρικού πολιτισμού να μην είναι εκεί.

Όσοι ψήφισαν όμως υπέρ της Διπλής Ανάπλασης είναι φανερό ότι δεν λειτούργησαν με γνώμονα το γκρέμισμα αλλά το χτίσιμο. Τα γκάλοπ που υπάρχουν στο διαδίκτυο με απόψεις μελών του Παναθηναϊκού περιγράφουν ως αιτία της ψήφου μια λέξη: Όραμα. Ο κόσμος κουράστηκε, μπούχτισε, δεν άντεξε άλλο την επί μια 25ετία κοροϊδία από κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις δεξιές, αριστερές και κεντρώες απέναντι σε έναν σύλλογο που έχει προσφέρει στην κοινωνία και στον αθλητισμό κι αυτό δεν αντανακλάται τόσο στην κλασική περιαυτολογία των οπαδών για την ομάδα τους, αλλά κυρίως στο πως τον βλέπουν οι υγιώς σκεπτόμενοι αντίπαλοι.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είδε τον Βοτανικό ως ευκαιρία αναγέννησης. Κι ίσως το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας να αδικεί την πραγματική διάσταση στην ευρεία μάζα ανάμεσα σε εκατομμύρια φιλάθλους, αλλά δεν παύει έστω και το 68,5% να είναι συντριπτικό.

Ο Έλληνας αντιδρά με το θυμικό, σε οτιδήποτε κάνει επίκληση του συναισθήματος, για αυτό και το αποτέλεσμα μοιάζει εκκωφαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι έπρεπε να πιστέψει πολιτικούς για ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Συνέβη όμως για ξεκάθαρους λόγους. Δεν πίστεψε τους πολιτικούς, θα ήταν ουτοπικό να νομίζει ο δήμαρχος ή οποιοσδήποτε υπουργός κάτι τέτοιο. Πίστεψε όσους Παναθηναϊκούς εμπλέκονται και μπορεί να τους έχει εμπιστοσύνη και πίστεψε κυρίως στα γραπτά. Όχι σε λόγια του αέρα. Το Προεδρικό Διάταγμα και οι συμβάσεις καθόρισαν το αποτέλεσμα, έπειτα από διαπραγματεύσεις ετών. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τους πολιτικούς.

Τα γραπτά μένουν. Κι αν τυχόν γίνει κάποιο λάθος στην υλοποίηση, η κριτική που θα τους ασκηθεί θα είναι τέτοια που θα απαιτηθεί να μπουν κάτω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα για να ξεπλυθούν.

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βγει από τη διαδικασία μιας ψηφοφορίας που ήταν λογικό να προκαλέσει διχασμό, σχεδόν αναίμακτος. Το διακύβευμα ήταν μεγάλο και παρά τις διαφωνίες εκατέρωθεν, στο τέλος έμεινε το κοινό πάθος όλων. Κι αυτό πρέπει να αποτελεί οδηγό για την επόμενη ημέρα. Διότι όλοι έχουν ένα κοινό στόχο. Να δουν τον Παναθηναϊκό εκεί που είναι η φυσική του θέση.

Οι συμβάσεις εξασφαλίζουν μόνο τον Παναθηναϊκό. Μόνο εκείνος μπορεί να κάνει Exit από το project αν δεν έχει εγκατασταθεί εργολάβος και δεν έχουν ξεκινήσει τα έργα εντός του χώρου των εγκαταστάσεων ως το τέλος του 2023. Μόνο όταν γίνει κι ένας αγώνας στο νέο ποδοσφαιρικό γήπεδο θα μπορεί να πειραχτεί η Λεωφόρος.

Ίσως λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο Παναθηναϊκός πάει να γίνει το πρώτο κλαμπ στην Ευρώπη που θα έχει σύγχρονες εγκαταστάσεις, στον ίδιο χώρο, για όλα τα αθλήματα, πλην του μπάσκετ ανδρών.

Κι ίσως όλα αυτά μαζί να λειτούργησαν συσσωρευτικά ώστε η κάλπη να δείξει 68,5% υπέρ. Γιατί κατέληγαν στον ίδιο ρεαλιστικό παρονομαστή: Στο Όραμα.

Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός δεν θα χρειαστεί πλέον τη μεμονωμένη βοήθεια κανενός. Στον Βοτανικό δεν θα απαιτεί να του φέρουν ψάρια για να φάει και να ζήσει, γιατί θα ψαρεύει μόνος του.

Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός θα αλλάξει επίπεδο γιατί θα την υποχρεώνουν οι ίδιες οι συνθήκες, αν όχι ένας νέος επενδυτής που θα δει τη χρυσή ευκαιρία. Κακά τα ψέματα, οι πιθανότητες να βρεθεί ένας Έλληνας, Άραβας, Αμερικανός  μεγιστάνας σε έναν Παναθηναϊκό χωρίς χρέη και με δικό του γήπεδο προς εκμετάλλευση για έναν αιώνα είναι πολύ περισσότερες από όσες έχει σήμερα. Κι η παρουσία του Αλαφούζου, βιολογικά να το δει κανείς, στο τιμόνι του Παναθηναϊκού είναι αδύνατον να είναι… αιώνια, ενώ μπαίνει στα 65 του χρόνια. Κανένας παράγοντας δεν αντέχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον κάτω από τέτοια αμφισβήτηση και έχοντας να αντιμετωπίσει τέτοιο παρασκήνιο.

Ο Αλαφούζος έχει αποτύχει αλλά παράλληλα απλώνεται μπροστά του μια ευκαιρία: Να αφήσει τον Παναθηναϊκό ξεχρεωμένο, με δικό του προπονητικό κέντρο και γήπεδο για 99 χρόνια. Για τα αγωνιστικά θα αναφερθούμε παρακάτω…

Αν η ΠΑΕ Παναθηναϊκός γίνει… κανονική τότε και στο ποδόσφαιρο και στα υπόλοιπα αθλήματα, θα συνιστά αποτυχία όταν χάνει τους τίτλους που σήμερα διεκδικεί ξεκινώντας παντού ως αουτσάιντερ και με το χαμηλότερο μπάτζετ εξ όλων των διεκδικητών. Και μόνο που αρχίζει από την ίδια αφετηρία με τον Άρη για μια θέση στην Ευρώπη αρκεί για να καταδείξει πόσο χαμηλότερα από την πραγματική του δυναμική έχει φτάσει, με απόλυτη ευθύνη της ιδιοκτησίας του.

Ως τότε έχουν πολλά να γίνουν. Κι επειδή το μέλλον μοιάζει μακρινό, πέρα από τις συμβάσεις, τις μελέτες, τις κατασκευές, εκείνο που προέχει για τον Παναθηναϊκό είναι να δώσει όραμα στο… αύριο. Η ΑΕΚ έδειξε με κάθε τρόπο στον Παναθηναϊκό τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει με την κατεδάφιση του γηπέδου. Το επόμενο βήμα είναι να του δείξει ότι πρώτα φτιάχνεις ομάδα πρωταθλητισμού και μετά μπαίνεις σε παλάτια.

Κι αυτό προϋποθέτει, ο Γιάννης Αλαφούζος να βγει αυτοπροσώπως, να εξηγήσει όχι τι θα κάνει  στον Βοτανικό αλλά μέχρι τον Βοτανικό. Αν αυτές είναι οι τελευταίες χρονιές της Λεωφόρου, ο κόσμος θέλει να είναι εκεί και να ζήσει κάθε στιγμή, με μίνιμουμ απαίτηση τη διεκδίκηση πρωταθλημάτων και παρουσίας στην Ευρώπη που σίγουρα δε γίνονται με τα σημερινά  μπάτζετ ή με ανεπαίσθητες αυξήσεις.

Ο κόσμος έκανε το καθήκον του γιατί είδε ένα όραμα να γεννιέται. Ώρα να δει και έμπρακτη ανταπόδοση με τον προσήκοντα σεβασμό στον αποχαιρετισμό του ιστορικότερου ποδοσφαιρικού γηπέδου της χώρας.