20 χρόνια από την νύχτα ντροπής του Ευθυμιάδη αλλά οι νοοτροπίες ίδιες μένουν

20 χρόνια και μια μέρα πέρασαν από εκείνο το βράδυ στην Λεωφόρο. 24 Mαρτίου 2002. Μία νύχτα ντροπής, μία νύχτα που ήρθε ένας διαιτητής ο Ευθυμιάδης και στέρησε με το έτσι θέλω το δικαίωμα στην χρυσή γενιά των παικτών του Παναθηναϊκού να πάρει ένα ακόμα πρωτάθλημα όπως και πολλά άλλα. Μία νύχτα που μετά τα όσα έγιναν μέχρι την λήξη του αγώνα και αποτελούν μαύρη σελίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο ακολούθησε και η απαράδεκτη επίθεση στον διαιτητή. Η αδικία δεν λύνεται με την βία και αυτή ήταν, είναι και θα είναι η θέση μου.

Για αυτό και από τότε είχα πει, ότι είναι καταδικαστέα και απαράδεκτη η επίθεση στον διαιτητή. Ότι και να σου έχει κάνει ένας διαιτητής, όσο και να σε έχει εξοργίσει με τα σφυρίγματά του δεν σημαίνει ότι δικαιούσαι να ασκήσεις βία. Απαράδεκτο και αλλοίμονο σε όποιον υποστηρίζει το αντίθετο. Και όλοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού την καταδίκασαν εκείνη την επίθεση και για αυτό αυτός ο σύλλογος ξεχωρίζει σε νοοτροπία από τον Ολυμπιακό.

Όταν μετά το «κάλυπτα και εγώ τον Κατσουράνη» οι παίκτες του Παναθηναϊκού δέχθηκαν επίθεση από οπαδούς του Ολυμπιακού που ήταν μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δήλωνε στις κάμερες λίγα λεπτά μετά, ότι διδάσκει ήθος και κάποιες ώρες αργότερα επίσης έλεγαν από την ομάδα του Πειραιά, ότι ο Σισέ και ο Καντέ κλώτσησαν τους οπαδούς του Ολυμπιακού για αυτό και τους επιτέθηκαν. Απίστευτα πράγματα. Αλλά εμείς δεν είμαστε σαν και αυτούς για αυτό και εγώ λέω ότι οποιαδήποτε μορφή βίας την καταδικάζω και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.

Από κει και πέρα, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι ο Ευθυμιάδης δεν είχε βοηθήσει τότε τον Ολυμπιακό με το πέναλτι, που του έδωσε στο τέλος του αγώνα και με το οποίο έγινε το 1-1. Αυτή ήταν η μόνη του σωστή απόφαση στο παιχνίδι, το πέναλτι έγινε και δόθηκε.

Μέχρι το πέναλτι, όμως, ο Ευθυμιάδης έχει οργιάσει. Θυμάμαι τις φάσεις ακόμα, μιλάω με στοιχεία, όχι με κοπανιστό… αέρα.

Από την αρχή ο Ευθυμιάδης έδειξε τις προθέσεις του. Ξεκάθαρο φράγμα του Καρεμπέ στον Καραγκούνη, παίζεται λέει ο διαιτητής.

Λίγο αργότερα τάκλιν με τα δύο πόδια του Καρεμπέ στον Μπασινά, όχι μόνο κάρτα δεν παίρνει, ούτε το φάουλ δεν δίνεται.

Φάουλ πάνω στον Βλάοβιτς και στον Κωνσταντίνου, τίποτα δεν δίνεται.

Πολύ σκληρό μαρκάρισμα του Γιαννακόπουλου στον Βλάοβιτς. Εδώ έχουμε… πρόοδο. Το φάουλ δίνεται, αλλά ποτέ δεν δίνεται η κάρτα στον παίκτη του Ολυμπιακού.

Στο δεύτερο ημίχρονο μπαίνει στο παιχνίδι και ο βοηθός, που δεν σηκώνει την σημαία σε δύο πεντακάθαρα οφ-σάιντ του Ολυμπιακού, που χάνει δύο μεγάλες ευκαιρίες.

Και αγκωνιά και κουτουλιά του Τζιοβάνι στον Κυργιάκο, ούτε φάουλ, ούτε αποβολή.

Ξεκάθαρο φάουλ του Βενετίδη πάνω στον Μικάελσεν, που έχει κάνει την ντρίμπλα και ανατρέπεται δεν δίνεται ποτέ.

Αγκωνιά του Πατσατζόγλου στον Κόλκα, ούτε φάουλ, ούτε κόκκινη.

Ανατροπή του Καραγκούνη από τον Τζόρτζεβιτς, ο τυπάρας πιάνει την μπάλα για να εκτελέσει το φάουλ και ο Ευθυμιάδης δίνει φάουλ υπέρ του Ολυμπιακού, επειδή έπιασε την μπάλα ο «Κάρα», αγνοώντας το εξώφθαλμο φάουλ, που του έγινε.

Ο Ολισαντέμπε φεύγει μόνος του για να σκοράρει, ο Ζέτενμπεργκ τον ανατρέπει από πίσω και μαντέψτε… τι δίνει ο Ευθυμιάδης. Φάουλ υπέρ του Ολυμπιακού. Το οποίο μάλιστα το εκτελούν με τα… χέρια, αφού η μπάλα έρχεται απέξω, δεν σταματάει εντός αγωνιστικού χώρου και στη συνέχεια της φάσης γίνεται το πέναλτι με τον Μαρκαριάν να ωρύεται και να φωνάζει στον πάγκο «τι μ@@@ είναι».

Εξαλλος ο Σέρτζιο με τον διαιτητή για  όλο αυτό το όργιο, αλλά η τότε προπαγάνδα από απέναντι έλεγε, ότι το έλεγε για τον Κωνσταντίνου, που έκανε το πέναλτι. Εκεί έφθασαν…

Ο Παναθηναϊκός, που είχε τολμήσει να προηγηθεί με 1-0 ισοφαρίστηκε σε 1-1 με τον Ευθυμιάδη να παίζει 0-100 και να βάζει και αυτός το όνομά του δίπλα σε πολλούς άλλους, που δεν επέτρεψαν σε μία χρυσή γενιά παικτών να πάρει πρωταθλήματα (και αυτό και προηγούμενα όπως του 2000), που εδικαιούτο. Ο Καραγκούνης, ο Μπασινάς, ο Σεϊταρίδης, ο Φύσσας και τα άλλα παιδιά έδωσαν τις απαντήσεις δύο χρόνια μετά όταν οδήγησαν την Εθνική στο κορυφαίο σκαλί της Ευρώπης.

Και φυσικά όλα αυτά τα παιδιά έδωσαν τις απαντήσεις τους στην παράγκα της Ελλάδας και όλο το σύστημα, όταν οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στα προημιτελικά της Ευρώπης δύο συνεχόμενες χρονιές.

20 χρόνια μετά διαβάζουμε και ακούμε τα ίδια πράγματα. Όταν ευνοείται ο Ολυμπιακός, διαβάζουμε ότι δεν ευνοήθηκε, αλλά… αδικήθηκε. Όταν δίνεται πέναλτι υπέρ του που δεν είναι, συνεχίζουν και κάνουν το άσπρο-μαύρο και νομίζοντας πως απευθύνονται σε ηλίθιους μας λένε, ότι είναι. Ποτέ μα ποτέ δεν παραδέχονται ότι ευνοούνται. Μία νοοτροπία χρόνων δεν αλλάζει και πάει από γενιά σε γενιά δυστυχώς.

Νιώθω περηφάνεια για τον Παναθηναϊκό, διότι εμείς όταν ευνοούμαστε (σπάνια) το λέμε και δεν λέμε ψέματα. Δεν κάνουμε το άσπρο-μαύρο. Και όταν αδικούμαστε ξέρουν όλοι ότι έχουμε αδικηθεί, διότι επίσης δεν λέμε ψέματα. Τόσο απλά…