By Από το δύσκολο ανεπίσημο ντεμπούτο στο “Ελ Πάσο” στις 6 Αυγούστου, ως τη βραδιά της καλύτερής του εμφάνισης με τον Παναθηναϊκό και της καθιέρωσής του στις συνειδήσεις των φίλων του “τριφυλλιού”. Ο Ζβόνιμιρ Σάρλια είναι “εδώ”.
Το ποδοσφαιρικό στυλ του μοιάζει αντί-τουριστικό, δεν σε κερδίζει στην πρώτη ματιά, ούτε σε ψήνει πως έχεις απέναντί σου έναν αμυντικό “πρώτης ταχύτητας”. Σου αφήνει περισσότερο μία εντύπωση του “άτσαλου”, του “ξύλινου”. Η καρδιά, η ψυχή και η νοοτροπία που καταθέτει, ωστόσο, στο γήπεδο ο Ζβόνιμιρ Σάρλια, καλύπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό το όποιο έλλειμμα ποιότητας τις υπόλοιπες αγωνιστικές αδυναμίες του. Και για τους προπονητές του είναι ένας στρατιώτης από εκείνους που κάθε κόουτς πάνω στη… γη θα ήθελε να έχει ως παράδειγμα μέσα στο ρόστερ του.
Η πρώτη επαφή του Σάρλια με τον πράσινο μικρόκοσμο δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Ο Παναθηναϊκός τον έκλεισε στις 27 Ιουλίου, ως ελεύθερο από τουρκική Κασίμπασα, σε μία περίοδο όπου ολοένα και μεγάλωνε η ανησυχία για τα μετόπισθεν, λόγω της καθυστερημένης επανένταξης του Σένκεφελντ μετά την επέμβαση στον αστράγαλο. Κι ο κόσμος περίμενε να δει ως τρίτο καλοκαιρινό απόκτημα του τριφυλλιού μία επιλογή απ’ το υψηλότερο ράφι.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς επέλεξε τον Σάρλια, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις και είναι αλήθεια πως στην αρχή δέχθηκε έντονη κριτική για την επιλογή του. Ιδίως μετά το ανεπίσημο ντεμπούτο του, λίγες ημέρες αργότερα σ’ εκείνο το φιλικό στην Καλλιθέα στις 6 Αυγούστου, κόντρα στους συμπατριώτες τους της Λοκομοτίβα. Ο Παναθηναϊκός είχε προηγηθεί δύο φορές με τα γκολ του Χατζηγιοβάνη και στο 87’ ο Σάρλια (που είχε μπει αλλαγή στη θέση του Βέλεθ στο 70’), στις πρώτες επαφές του με την μπάλα έκανε “τσαφ” στο γύρισμά του προς τον Χριστογεώργο, ο Αρτίστικο της Λοκομοτίβα το διάβασε, έκλεψε την μπάλα και ισοφάρισε…
Από εκείνο το λάθος, την πιο… ακατάλληλη στιγμή, άρχισε να καλλιεργείται μία σχετική ανασφάλεια στην εξέδρα στα επόμενα παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Ο Γιοβάνοβιτς του έδωσε φανέλα βασικού στα πρώτα δύο ματς της σεζόν με τον Απόλλωνα Σμύρνης και τον ΠΑΣ Γιάννινα. Δεν ξετρέλανε κόσμο με τις εμφανίσεις του, ειδικά στους “Ζωσιμάδες”, όπου αντιμετώπισε πολλά προβλήματα απ’ τον Περέα. Πέρασε στον πάγκo στα δύο επόμενα ματς (Άρης, Βόλος), με τον Πούγγουρα να παίρνει τη θέση του κι επανήλθε με μία ικανοποιητική εμφάνιση στο λευκό 0-0 με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο.
Εκεί ωστόσο, το έκανε το πρώτο “κλικ” στον κόσμο, ήταν στο πρώτο “do or die” παιχνίδι της εφετινής σεζόν, το νοκ-άουτ ματς Κυπέλλου με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι (1-0), όπου ήταν μακράν ο MVP του Παναθηναϊκού. Ακολούθησαν άλλα 7 σερί “ενδεκαδάτα” παιχνίδια του στο πλευρό του Βέλεθ ως το φινάλε του α’ γύρου, όμως από το βράδυ της 11ης Δεκεμβρίου, όταν επέστρεψε ο Σένκεφελντ, μπαίνοντας ως αλλαγή στη θέση του στο 82ο λεπτό του αγώνα με τον Ατρόμητο στη Λεωφόρο, ο Κροάτης βγήκε απ’ τη… βιτρίνα. Με την “ταμπέλα” και τη μόνιμη εντύπωση του “ναι μεν, αλλά…” απ’ την πάντα απαιτητική εξέδρα που περίμενε πως και πως την επάνοδο του Μπαρτ για να νιώσει μεγαλύτερη σιγουριά στα μετόπισθεν. Κι ας μην είχε κάνει το μεγάλο λάθος σε επίσημο ματς. Εκείνη η πρώτη “εντύπωση” στο “Ελ Πάσο” τον ακολουθούσε.
Στον πάγκο χωρίς να πει… λέξη
Πέρασε σχεδόν όλο το β’ γύρο της κανονικής περιόδου στον πάγκο. Χωρίς να… γκρινιάξει δευτερόλεπτο. Αντιθέτως πάντα ήταν πηγή θετικής ενέργειας μέσα στα αποδυτήρια. Εξαίρεση στην απραξία του, ήταν τα δύο ματς Κυπέλλου με την Αναγέννηση Καρδίτσας -όπου ήταν ξανά σταθερός- μέχρι την επιστροφή του στο ματς με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, όπου ξεκίνησε αντί του τιμωρημένου Σένκεφελντ. Το γκολ που σημείωσε στο πρώτο ημίχρονο και -κακώς- ακυρώθηκε ήταν ένα πρώτο δείγμα ότι μπορεί να βοηθήσει πολύ και στις (επιθετικές) στατικές φάσεις. Έμεινε ξανά στον πάγκο στο 3-0 επί της ΑΕΚ την 25η αγωνιστική κι επέστρεψε στο Περιστέρι στο φινάλε της regular season, λόγω της ίωσης του “Σένκε”. Κι εκεί ήταν εξαιρετικός, απέναντι σε έναν αντίπαλο που του… πάει πολύ και δεν του έβαλε γκολ φέτος.
Η απουσία του Βέλεθ τον έφερε στις αρχικές επιλογές (και) στην πρεμιέρα των playoffs με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, όπου η απόδοση όλου του Παναθηναϊκού κινήθηκε υπό του… μετρίου, αν κι ο ίδιος σε γενικές γραμμές “ανταποκρίθηκε” σχετικά καλά…
Το βράδυ που τα άλλαξε όλα
Εκεί όμως που κατάφερε να αλλάξει ο Κροάτης το status του (και) στις συνειδήσεις των φίλων του “τριφυλλιού” ήταν το βράδυ της Κυριακής (20/3) στο “Βικελίδης” κόντρα στον Άρη. Σε ένα καθοριστικό -απ’ όλες τις απόψεις- παιχνίδι, όπου “απαγορευόταν” να χάσει ο Παναθηναϊκός εφόσον ήθελε να διατηρήσει την επαφή του με την πρώτη ευρώ-τετράδα, με τη μισή ομάδα νοκ-άουτ (12 παίκτες off), με σύνθεση κα πλάνο εκτάκτου ανάγκης, ο Σάρλια έκανε step-up. Και μετά τον Λούκας Βιγιαφάνιες, ο Σάρλια ήταν μακράν ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού στον αγωνιστικό χώρο. “Σε βαθμό που δεν το… πίστευες”, όπως έγραψε ένας φίλος των πράσινων”σε σχόλιό του κάτω από το παιχνίδι στους επίσημους λογαριασμούς του “τριφυλλιού” στα social media, επιβεβαιώνοντας την επιφυλακτικότητα που είχε πάντα η κερκίδα απέναντι του.
Ο Σάρλια ήταν εντυπωσιακός στους αριθμούς του, δεν έκανε λάθη, κέρδισε σχεδόν όλες τις εναέριες μονομαχίες, εκμηδένισε μαζί με τον Σένκεφελντ τη δράση του Καμαρά, έβγαλε ένταση και τσαμπουκά στο φινάλε στη φάση του 89ου λεπτού, όπου τα έβαλε με τον φορ του Άρη και γενικά έκανε ένα σπουδαίο ματς. Καταθέτοντας στην πιο κρίσιμη στιγμή προσωπικότητα και τη σωστή νοοτροπία. Στοιχεία που “φτιάχνουν” και ατσαλώνουν τα αποδυτήρια κι έχουν κάνει πολύ αγαπητό τον Κροάτη στόπερ απ’ το ξεκίνημα της σεζόν στο Κορωπί.
Νέστα ή Καναβάρο δεν ήταν, ούτε θα γίνει ποτέ του, όμως το “Βικελίδης” ήταν η πρώτη “επιβεβαίωση” της πορείας του Σάρλια στο “τριφύλλι”. Και η απόδειξη πως μπορεί να εξελιχθεί σε μία άκρως value for money μεταγραφή, συγκεκριμένων αγωνιστικών χαρακτηριστικών.
Comments