Αν ο Γιόβιτς δεν είναι υγιής οι αλλαγές (πρέπει να) είναι επιβεβλημένες

H «επόμενη ημέρα» του ΣΕΦ και το ξέσπασμα του Παναθηναϊκού

Λογικό και επόμενο να παρουσιαστεί ο Παναθηναϊκός «μουδιασμένος» μετά τη βαριά ήττα στο ΣΕΦ. Είπαμε. Δεν υπήρχε κίνητρο αλλά ένα -28 από τον «αιώνιο» αντίπαλο δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί. Και σίγουρα, ακόμα στριφογυρίζει στο μυαλό όλων. Άλλωστε το είπε και ο Πρίφτης.

«Δεν σκέφτομαι το επόμενο ματς με τον Ολυμπιακό, αλλά το προηγούμενο». Ειλικρινέστατη απάντηση από τον 53χρονο προπονητή μετά το παιχνίδι με τον Κολοσσό στη Ρόδο. Ούτε κλισέ του στυλ «κοιτάζουμε την επόμενη ημέρα», ούτε τίποτε ανάλογο. Αυτή η ήττα «πόνεσε» τους «πράσινους» και μάλιστα (τους) «πόνεσε» πολύ. Και μέχρι την αναμέτρηση του ΟΑΚΑ σε 20 ημέρες από σήμερα για τον β’ γύρο του πρωταθλήματος, εκεί δηλαδή όπου θα υπάρχει και τεράστιο κίνητρο από πλευράς των «πρασίνων», αυτό το ματς θα συνεχίζει «ταλαιπωρεί» τη σκέψη τους.

Ο Πρίφτης είπε και κάτι ακόμα το οποίο είναι ιδιαίτερα… ανησυχητικό: «Έχει μέλλον ο Γιόβιτς» εννοώντας ότι αργεί ακόμα η επιστροφή του στην ενεργό δράση. Αισίως πέρασε ένας μήνας από την τελευταία του συμμετοχή (στον τελικό Κυπέλλου στην Κρήτη) και αν προστεθούν στην εξίσωση το βεβαρυμμένο ιατρικό παρελθόν, το γεγονός ότι είχε να παίξει και έναν χρόνο, η κατάσταση στην οποία θα βρεθεί όταν θα επιστρέψει και τα ερωτηματικά που ήδη υπάρχουν για το αν θα μπει ξανά στα «πιτς», η ανησυχία και ο προβληματισμός γίνονται ακόμα μεγαλύτερα ενόψει της συνέχειας.

Ο υγιής Γιόβιτς είναι παικταράς, αλλά…

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο ΥΓΙΗΣ Γιόβιτς είναι παικταράς. Δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Και ήμουν από τους πρώτους που υποστήριζα ότι ήταν επιβεβλημένη η απόκτησή του με το (δεδομένο) ρίσκο που υπήρχε. Άλλωστε υπό άλλες συνθήκες κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το βασικό point guard της ομάδας και την επόμενη σεζόν. Διαθέτει ΟΛΑ τα στοιχεία που έλειπαν από τον Παναθηναϊκό. Αρκεί να είναι καλά. Όμως τι γίνεται από τη στιγμή που μία παίζει και τρεις δεν παίζει; Πολλώ δε μάλλον, όταν στον Παναθηναϊκό έμεινε ένας και μοναδικός στόχος να διεκδικήσει έως το τέλος της σεζόν. Αυτός του πρωταθλήματος. Πιστεύει κανείς ότι με «μείον» 1-2 παίκτες (ή και τρεις) έχει ελπίδα να κοντράρει τον «γεμάτο» και πιο ποιοτικό Ολυμπιακό στους τελικούς; Προσωπικά δεν το πιστεύω.

Δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Βάλτε στην εξίσωση και το γεγονός ότι ο Τζέρεμι Έβανς περνάει παντελώς απαρατήρητος στα τελευταία παιχνίδια. Μετά τον ημιτελικό με τον Προμηθέα Πάτρας… εξαφανίστηκε. Και αν σε ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό οι δύο από τους έξι ξένους «παίζουν και δεν παίζουν» τότε η ανάγκη ενίσχυσης είναι (και πρέπει να είναι) επιβεβλημένη. Μπορούν μια-δυο αλλαγές λίγο πριν από τα playoffs να φανούν χρήσιμες;

Κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Όπως ακριβώς και το 2015, όταν οι «πράσινοι» είχαν ενισχυθεί λίγο πριν από τα playoffs με τους Ντι Τζέι Κούπερ και Ρεϊμάρ Μόργκαν αλλά στο τέλος έκαναν μια τρύπα στο νερό. Μόνο που τότε υπήρχε η δυνατότητα οικονομικής ευελιξίας. Τώρα δεν υπάρχει. Και αν δεν βρεθούν (επιπλέον) χρήματα, δεν θα μπορέσουν να γίνουν και κάποιες διορθώσεις ουσίας.

Ο Παναθηναϊκός διανύει δύσκολες ημέρες. Τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά. Άλλωστε βλέποντας τη θέση τους στην τελευταία θέση της EuroLeague, το γεγονός ότι χάθηκε το Κύπελλο και λίγες εβδομάδες αργότερα ακολούθησε βαριά ήττα με 28 πόντους διαφορά από τον Ολυμπιακό, πώς θα μπορούσαν να νιώθουν; Να πετάνε στα… σύννεφα; Παρόλα αυτά θέλουν να το παλέψουν. Και θα το κάνουν προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα πάμπολλα προβλήματά τους.

Ο ηγετικός «Νέντο» και ο Χουγκάζ που κερδίζει τις εντυπώσεις

Και έρχομαι στο παιχνίδι με τον Κολοσσό. Στο πρώτο ημίχρονο και πιο συγκεκριμένα στο δεύτερο δεκάλεπτο, οι «πράσινοι» κακοποίησαν το μπάσκετ. Σαν να ήταν το μυαλό στο ΣΕΦ και το σώμα στη Ρόδο. Κακές επιλογές στην επίθεση, κάκιστες αποστάσεις, «μηδέν» δημιουργία και σε γενικές γραμμές μια ομάδα που απλά… υπήρχε (για να υπάρχει) στο παρκέ. Δεν ξέρω τι έγινε και τι ειπώθηκε στην ανάπαυλα, αλλά σίγουρα εμφανίστηκε μια άλλη ομάδα η οποία κρατούσε το μαχαίρι στα δόντια. Όπως ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει σε κάθε ματς από το ξεκίνημα και όχι επειδή… αναγκάζεται να το κάνει. Όπως ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει και στο επόμενο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.

Αρχικά ο Νέντοβιτς απέδειξε το πόσο ηγετικό χαρακτήρα διαθέτει. Αν και στο πρώτο ημίχρονο μέτρησε 0/5 τρίποντα, αν και ξεκίνησε την 3η περίοδο με ένα ακόμη άστοχο, όχι μόνο δεν απογοητεύτηκε αλλά συνέχισε να παίρνει επιθέσεις. Σαν να ήξερε ότι τα επόμενα θα μπουν. Άλλοι παίκτες (ίσως και οι περισσότεροι) μετά από 3-4 άστοχα σουτ, μετά θα το σκεφτούν και δύο και τρεις φορές εάν θα σουτάρουν ξανά. Όχι όμως ο Σέρβος ο οποίος πέτυχε 22 από τους 27 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, κλέβοντας τη λάμψη της ουσιαστικής βοήθειας του Μέικον.

Ο Αμερικανός γκαρντ συνέχισε την ανοδική του πορεία μετά από έναν μήνα παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος σημειώνοντας πολύ κρίσιμα καλάθια με τα οποία επανέφερε τον Παναθηναϊκό στο ματς και ένοιξε τον δρόμο στον Νέντοβιτς προκειμένου να… απελευθερωθεί και να «εκτελέσει». Ο Οκάρο Ουάιτ προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το τραγικό του παιχνίδι στο ΣΕΦ, ενώ ο Παπαγιάννης είχε μία ακόμα μεστή και περιεκτικής παρουσία στο ματς.

Το 32-0 σερί ομολογώ ήταν εντυπωσιακό. Δεν το συναντάς συχνά. Σε κανένα πρωτάθλημα.