Πού χάθηκες εσύ, Χουάν Χοσέ Μπορέλι;

Στο αεροδρόμιο περίμεναν περίπου 3.000 φίλοι του Παναθηναϊκού για να τον καλωσορίσουν, ο ίδιος τα έχασε με το πλήθος, αναρωτιόταν μάλιστα αν όλοι αυτοί είχαν μαζευτεί για την αφεντιά του και είχε ρωτήσει τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη. Επιβιβάστηκε σε μια μαύρη Mercedes και αναχώρησε. Το ελληνικό του ταξίδι μόλις είχε ξεκινήσει και δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα. Οι “αναταράξεις” ήταν μπόλικες.

Με τον Βασίλη Δανιήλ έπαιξε ελάχιστα, διότι δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, δεν τον πίστεψε ο Έλληνας προπονητής. Τα ίδια συνεχίστηκαν και με τον Ίβιτσα Όσιμ που τον διαδέχτηκε. Η κατάσταση αυτή οδήγησε τον Μπορέλι στην απόφαση να επιστρέψει στην Αργεντινή, διότι η κατάσταση για τον ίδιο έμοιαζε μη αναστρέψιμη. Δέχθηκε πιέσεις για να γυρίσει στην χώρα μας, χρειάστηκε καιρός και συζητήσεις για να πειστεί να έρθει ξανά στην Ελλάδα, έχοντας εγγυήσεις ότι θα παίζει περισσότερα. Η αλήθεια είναι τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν πολύ, συνολικά με τον Όσιμ έπαιξε δύο παραπάνω ματς σε σχέση με την περίοδο του Δανιήλ. Οι σχέσεις τους ήταν κάκιστες, ο Μπορέλι δεν μπορούσε να συνεργαστεί μαζί του και το διατράνωνε ανοικτά.

Με τον Ρότσα έπαιξε τη μπάλα της ζωής του

Τον Μάρτιο του 1994, ο Όσιμ έφυγε και στη θέση του ήρθε ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, με τον οποίον ο Παναθηναϊκός πήρε πρωταθλήματα, έκανε νταμπλ και έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Champions League. Ο Μπορέλι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της επιτυχίας, πραγματοποιώντας εκπληκτικές εμφανίσεις. Ο συμπατριώτης του Ρότσα βρήκε τα κουμπιά του, τον “ξεκλείδωσε” και εκείνος… άπλωσε στο χορτάρι όλες τις ποδοσφαιρικές του αρετές. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έβλεπε επιτέλους τον παίκτη εκείνον που περίμενε πώς και πώς.

Με τον Ρότσα, στην πρώτη χρονιά ο Μπορέλι έπαιξε σε 28 παιχνίδια πρωταθλήματος, σημειώνοντας επτά γκολ και δημιουργώντας ένα τρομερό δίδυμο με τον Κριστόφ Βαζέχα. Τη δεύτερη χρονιά, σημείωσε δώδεκα γκολ, κάποια εξ αυτών πολύ σημαντικά όπως αυτό με τον Ολυμπιακό στο Στάδιο Καραϊσκάκη, με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και φυσικά με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ που χάρισε το πρωτάθλημα στο τριφύλλι με εκείνη την εκπληκτική κεφαλιά ψαράκι. Φυσικά, ήταν ο σκόρερ στο Σπλιτ με τη Χάιντουκ στο 1-1 για τα προκριματικά του Champions League που έστειλε τους πράσινους στους ομίλους, για να ακολουθήσει η πορεία μέχρι τα ημιτελικά. Highlight αποτέλεσε η γκολάρα του στο 3-0 με τη Λέγκια Βαρσοβίας στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο για την οκτάδα του θεσμού.

Η αποχώρηση που μετάνιωσε και η επιστροφή στην Ελλάδα

Αποχώρησε τον Σεπτέμβριο του 1996 με προορισμό την ισπανική Οβιέδο, η οποία μάλιστα υποβιβάστηκε την χρονιά που έπαιξε για λογαριασμό της. Ο ίδιος μετάνιωσε γι’ αυτή του την απόφαση, την θεωρεί ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της καριέρας του. Άλλα πράγματα περίμενε, πηγαίνοντας στην Ισπανία, δυστυχώς έμεινε μια σεζόν και το όνειρο της Πριμέρα Ντιβισιόν έλαβε τέλος. Έπαιξε βέβαια σε 20 ματς και σκόραρε ένα γκολ.

Στο τέλος της σεζόν επέστρεψε στην Αργεντινή, όπου έπαιξε για τη Ρίβερ Πλέιτ και τη Σαν Λορέντσο. Την περίοδο 2000/2001 αγωνίστηκε για την UANL Tigres, την επόμενη χρονιά έπαιξε στην Ντεπορτίβο Μαλδονάδο στην Ουρουγουάη, απ’ όπου όμως έφυγε και επέστρεψε στην Ελλάδα, παίζοντας για τον Ακράτητο. Στο τέλος της περιόδου 2001/2002 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την δράση. Ουσιαστικά, μέτρησε 12 χρόνια επαγγελματικής καριέρας και σταμάτησε μόλις στα 32 του χρόνια.

Το μικρόβιο της προπονητικής με τους μικρούς

Ο Μπορέλι υπήρξε μια εμβληματική φιγούρα της δεκαετίας του ’90 για τον Παναθηναϊκό και άπαντες τον αναπολούν με νοσταλγία. Αγαπήθηκε από τον κόσμο, ο ίδιος δέθηκε με το τριφύλλι, θεωρεί δεύτερο πατέρα του τον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Δεν έπαιξε σε καμία άλλη ομάδα όσο στους πράσινους και μπορεί η αρχή να ήταν δύσκολη, αλλά η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή, συνδυάζοντας το θέαμα με την ουσία και τους τίτλους.

Μετά το τέλος της καριέρας του, επέστρεψε στη χώρα του και από το 2004 άρχισε να ασχολείται με τους πιτσιρικάδες της Ρίβερ Πλέιτ. Τον Δεκέμβριο του 2019, με απόφαση του Μαρσέλο Γκαγιάρδο προβιβάστηκε στην δεύτερη ομάδα των “εκατομμυριούχων”, αντικαθιστώντας τον Φακούντο Βιγιάλμπα, ο οποίος παρέμεινε στο συγκεκριμένο πόστο για μια πενταετία.