By Δομικά λάθη του καλοκαιριού
Από τον Παναθηναϊκό των αναμετρήσεων με την ΑΕΚ και στην περίπτωση του 3-0 αλλά και στο 1-1 η τύχη δεν έλειψε. Ειδικά στο ματς που έληξε 3-0 ούτε ο ίδιος ήταν τόσο καλός ούτε η ΑΕΚ τόσο κακή. Το τελικό σκορ το λες και λίγο μαγική εικόνα. Άξιζαν οι Πράσινοι τη νίκη, ένα πιο κλειστό σκορ θα ήταν δικαιότερο. Στο 1-1 της Κυριακής η ΑΕΚ στο σύνολο του αγώνα ήταν καταφανώς ανώτερη κυρίως χάρη στα πρώτα 60 λεπτά του ματς, όταν το γήπεδο έγερνε αλλά οι κιτρινόμαυροι δεν είχαν τελικές προσπάθειες.
Μεταξύ των 2 αγώνων τι άλλαξε; Πρώτα απ’ όλα ο προπονητής της ΑΕΚ που παρουσίασε πιο δεμένη ομάδα, ένας γνώστης του ελληνικού ποδοσφαίρου με ρεαλιστική προσέγγιση του παιχνιδιού. Έπειτα η ΑΕΚ δεν αιφινιδιάστηκε ούτε τα ‘χασε από το γρήγορο γκολ του Αϊτόρ και ανέπτυξε το πλάνο που έτσι κι αλλιώς είχε καταστρώσει. Κυρίως όμως η Ένωση είχε σημαντικές επιστροφές παικτών, ενώ οι Πράσινοι είχαν τρεις κρίσιμες απουσίες.
Η απουσία του Βέλεθ από το πλάι του Σένκεφελντ αφαίρεσε σταθερότητα και λύσεις από την αριστερή πλευρά γενικά κι όχι μόνο από την άμυνα. Η απουσία του Αλεξανδρόπουλου φάνηκε από την παντελή αδυναμία του πράσινου κέντρου να πάει την μπάλα μερικά μέτρα πιο μπροστά αλλά κι από όλες τις χαμένες μονομαχίες σώμα με σώμα. Η απουσία του Φώτη Ιωαννίδη είχε ως αποτέλεσμα την παντελή έλειψη πίεσης στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο της Ένωσης, με αποτέλεσμα το τελευταίο τέταρτο του γηπέδου ο Παναθηναικός να το πατήσει ελάχιστα. Κανένας Καρλίτος δεν μπορεί να παίξει με πλάτη, να σπάσει την μπάλα στα άκρα, εκεί που οι πράσινοι διαθέτουν τους πιο ποιοτικούς τους παίκτες. Τα περισσότερα γκολ των Πρασίνων έρχονται από τέτοιου είδους παιχνίδι.
Θα μπορούσαν όλοι στον Παναθηναικό να αναθεματίσουν τις απουσίες, όμως ποιες απουσίες; Σε ένα σύνολο που εμφανίζεται στο γήπεδο πότε με 9, άλλοτε με 10 ή ακόμα κι 11 ξένους παίκτες, τώρα θυμηθήκαμε πως το οικοδόμημα στηρίζεται πάνω στον Ιωαννίδη ή στον Αλεξανδρόπουλο; Και μάλιστα όχι τόσο στα τεχνικά τους χαρακτηριστικά αλλά στα σωματικά τους προσόντα και στην αγωνιστική διάθεση; Αυτά είναι μάλλον δομικά λάθη του καλοκαιριού παρά τωρινές κακές συγκυρίες.
Παίκτες όπως κυρίως ο Άμραμπατ φαίνονταν σαν ανδρικές συμμετοχές σε αγώνα εφήβων. Δεν έπεφτε, δεν μπορούσε να ανακοπεί, ήταν αδύνατον να βρει προσωπικό αντίπαλο ικανό να τον μαρκάρει. Ειδικά το πρώτο ημίχρονο ήταν λίγο Χριστιανοί με λιοντάρια και δεν το λες και κολακευτικό να γέρνει το γήπεδο σε τέτοιο βαθμό. Θα ήταν ωραίο σύστημα αν ο Παναθηναϊκός από επιλογή έπαιζε με κόντρα επιθέσεις, μόνο που στο συγκεκριμένο ματς δεν μπορούσε ούτε να αποκτήσει κατοχή της μπάλας!
Τελικά όλη αυτή η «υποχρέωση» να βγουν οι Πράσινοι Ευρώπη από που άλλου προκύπτει πλην του ιστορικού μεγέθους της ομάδας; Και φαντάζομαι υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα που τέτοιο Παναθηναϊκό απέναντι σε μικρομεσαίες ομάδες από το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και την Ανατολική Ευρώπη (μη μιλήσω για την Καμπάλα) δεν καίγομαι να τον δω να παίζει και να εκτίθεται. «Ας βγει πρώτα απ’ όλα Ευρώπη και μετά βλέπουμε», είναι μια ατάκα που διαβάζω δεξιά κι αριστερά, παραμένει όμως στα μάτια μου εναρμονισμένη με την τυχοδιωκτική λογική της διοίκησης Αλαφούζου, μακριά από το DNA του Παναθηναϊκού.
Είναι εξαιρετικά στενάχωρο να συνειδητοποιείς, πως αυτός ο Σύλλογος παλεύει μεταξύ 4ης και 6ης θέσης αλλά είναι μια σκληρή πραγματικότητα που κάποιοι δημιούργησαν. Και δεν αρκεί μάλιστα να παίζει ο Παναθηναϊκός στο 100% του, πρέπει κι οι αντίπαλοι να είναι μέτριοι, απόδειξη της διαφοράς ποιότητας των ρόστερ. Μόνο που το σύνολο πρώτα χτίζεται και μετά διεκδικεί, δεν βγαίνει πρώτα Ευρώπη μπας και φιλοτιμηθεί η διοίκηση να ψωνίσει με λογική και εύστοχες επιλογές.
Comments