By Μπράβο στον Αραούχο, μπράβο στον φίλαθλο πολιτισμό του γηπέδου
Ντέρμπι στην Ελλάδα, με χειροκρότημα αντίπαλου αθλητή. Καταστάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν επεισόδιο X-Files. Ποδοσφαιριστής φιλοξενούμενης ομάδας σε ντέρμπι, να δίνει τη φανέλα του σε οπαδό. Ο οποίος βρίσκεται στην εξέδρα. Τον χώρο δηλαδή όπου υπάρχουν μόνο υποστηρικτές της γηπεδούχου ομάδες.
Εύλογα το πρώτο πράγμα που σας ήρθε στο μυαλό, είναι: «Μετά τι έγινε;». Επειδή σκέφτεστε Ελληνικά. Σύμφωνα με τους «νόμους» των γηπέδων μας. Της «ζούγκλας» που έχουμε συνηθίσει να πλαισιώνει τον αθλητισμό.
Κι όμως! Στη Λεωφόρο δεν έγινε. Ο Σέρχιο Αραούχο συνέχισε να παραδίδει δωρεάν μαθήματα ήθους. Πήγε κι έδωσε τη φανέλα του σε φίλαθλο που βρισκόταν στην εξέδρα. Μαγκιά του Αργεντινού. Αν και αυτονόητη αντίδραση, ακριβώς επειδή μιλάμε για την Ελλάδα, δε γίνεται να μην αναφέρουμε και την μαγκιά των όσων ήταν γύρω από τον αποδέκτη της φανέλας.
Ούτε του την «έπεσε» κανείς, ούτε τον ακολούθησε για να του πάρει τη φανέλα της ΑΕΚ, ούτε δέχτηκε φραστική «επίθεση» στο στυλ: «Έρχεσαι εδώ μέσα και παίρνεις φανέλα από ΑΕΚτζή, δεν ντρέπεσαι καθόλου».
Ξέρετε πως αυτή η τοξικότητα, είναι συνήθεια στην χώρα μας. Οπότε το αυτονόητο χειροκρότημα προς τον εξαιρετικό Αραούχο, δίνει τη θέση του στη σωστή (μη) αντίδραση των φίλων του Παναθηναϊκού στην προκειμένη περίπτωση. Ή των φίλων όποιας άλλης ομάδας έχουν κάνει το ίδιο, δίχως να έχει προβληθεί το γεγονός.
Τα αντίθετα παραδείγματα, είναι πολλά. Στενάχωρα. Δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ όμως. Γιατί θεωρούνται νορμάλ. Σε τέτοιο σημείο που η πρώτη αντίδραση όλων να είναι «μα τι πας και κάνεις», απευθυνόμενοι προς αυτόν ή αυτούς που απλά θέλουν ένα αναμνηστικό από κάποιον αθλητή επιπέδου.
Κανείς δεν ξεχνά το 2016. Τελευταία χρονιά που έπαιξε μπάσκετ ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Στο ΣΕΦ πήγαν κάποιοι φίλοι του Ολυμπιακού να φωτογραφηθούν μαζί του. Οι γύρω τους, όχι απλά τους «έβαλαν χέρι», αλλά τους προπηλάκισαν κιόλας. Γιατί… τόλμησαν να θέλουν φωτογραφία με έναν απ’ τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών στην Ελλάδα.
Δύο χρόνια πριν, επαρχιακή ομάδα είχε διώξει δύο πιτσιρικάδες από την ομάδα Νέων. Το «έγκλημά» τους; Βγήκαν φωτογραφία με τον Ντάνιελ Πράνιτς σε έναν αγώνα στη Λεωφόρο. Τον Κροάτη που θαύμαζαν με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου δηλαδή. Θεωρήθηκε κακό…
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, το γιατί πρέπει να αναφέρουμε και το αυτονόητο στην Ελλάδα. Ο πολιτισμός της εξέδρας απέναντι σε κάποιον που έσπευσε να πάρει τη φανέλα της αντιπάλου, από έναν αντίπαλο οπαδό, αξίζει να αποτελέσει παράδειγμα.
Ξέρετε πως αυτή η τοξικότητα, είναι συνήθεια στην χώρα μας. Οπότε το αυτονόητο χειροκρότημα προς τον εξαιρετικό Αραούχο, δίνει τη θέση του στη σωστή (μη) αντίδραση των φίλων του Παναθηναϊκού στην προκειμένη περίπτωση. Ή των φίλων όποιας άλλης ομάδας έχουν κάνει το ίδιο, δίχως να έχει προβληθεί το γεγονός.
Τα αντίθετα παραδείγματα, είναι πολλά. Στενάχωρα. Δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ όμως. Γιατί θεωρούνται νορμάλ. Σε τέτοιο σημείο που η πρώτη αντίδραση όλων να είναι «μα τι πας και κάνεις», απευθυνόμενοι προς αυτόν ή αυτούς που απλά θέλουν ένα αναμνηστικό από κάποιον αθλητή επιπέδου.
Κανείς δεν ξεχνά το 2016. Τελευταία χρονιά που έπαιξε μπάσκετ ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Στο ΣΕΦ πήγαν κάποιοι φίλοι του Ολυμπιακού να φωτογραφηθούν μαζί του. Οι γύρω τους, όχι απλά τους «έβαλαν χέρι», αλλά τους προπηλάκισαν κιόλας. Γιατί… τόλμησαν να θέλουν φωτογραφία με έναν απ’ τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών στην Ελλάδα.
Δύο χρόνια πριν, επαρχιακή ομάδα είχε διώξει δύο πιτσιρικάδες από την ομάδα Νέων. Το «έγκλημά» τους; Βγήκαν φωτογραφία με τον Ντάνιελ Πράνιτς σε έναν αγώνα στη Λεωφόρο. Τον Κροάτη που θαύμαζαν με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου δηλαδή. Θεωρήθηκε κακό…
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, το γιατί πρέπει να αναφέρουμε και το αυτονόητο στην Ελλάδα. Ο πολιτισμός της εξέδρας απέναντι σε κάποιον που έσπευσε να πάρει τη φανέλα της αντιπάλου, από έναν αντίπαλο οπαδό, αξίζει να αποτελέσει παράδειγμα.
Ξέρετε πως αυτή η τοξικότητα, είναι συνήθεια στην χώρα μας. Οπότε το αυτονόητο χειροκρότημα προς τον εξαιρετικό Αραούχο, δίνει τη θέση του στη σωστή (μη) αντίδραση των φίλων του Παναθηναϊκού στην προκειμένη περίπτωση. Ή των φίλων όποιας άλλης ομάδας έχουν κάνει το ίδιο, δίχως να έχει προβληθεί το γεγονός.
Τα αντίθετα παραδείγματα, είναι πολλά. Στενάχωρα. Δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ όμως. Γιατί θεωρούνται νορμάλ. Σε τέτοιο σημείο που η πρώτη αντίδραση όλων να είναι «μα τι πας και κάνεις», απευθυνόμενοι προς αυτόν ή αυτούς που απλά θέλουν ένα αναμνηστικό από κάποιον αθλητή επιπέδου.
Κανείς δεν ξεχνά το 2016. Τελευταία χρονιά που έπαιξε μπάσκετ ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Στο ΣΕΦ πήγαν κάποιοι φίλοι του Ολυμπιακού να φωτογραφηθούν μαζί του. Οι γύρω τους, όχι απλά τους «έβαλαν χέρι», αλλά τους προπηλάκισαν κιόλας. Γιατί… τόλμησαν να θέλουν φωτογραφία με έναν απ’ τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών στην Ελλάδα.
Δύο χρόνια πριν, επαρχιακή ομάδα είχε διώξει δύο πιτσιρικάδες από την ομάδα Νέων. Το «έγκλημά» τους; Βγήκαν φωτογραφία με τον Ντάνιελ Πράνιτς σε έναν αγώνα στη Λεωφόρο. Τον Κροάτη που θαύμαζαν με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου δηλαδή. Θεωρήθηκε κακό…
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, το γιατί πρέπει να αναφέρουμε και το αυτονόητο στην Ελλάδα. Ο πολιτισμός της εξέδρας απέναντι σε κάποιον που έσπευσε να πάρει τη φανέλα της αντιπάλου, από έναν αντίπαλο οπαδό, αξίζει να αποτελέσει παράδειγμα.
Comments