By Tο «refuse to lose» που έβγαλαν οι «πράσινοι» ακόμη και αν δεν έχουν κανέναν στόχο της EuroLeague.
Με τη λήξη του 3ου δεκαλέπτου είδα κάμποσο κόσμο να αποχωρεί απο το κλειστό του ΟΑΚΑ. Η Αρμάνι είχε σταθερά το προβάδισμα με 12 πόντους διαφορά, ο Παναθηναϊκός αστοχούσε στο ένα σουτ μετά το άλλο, το θέαμα ήταν κατώτερο των περιστάσεων και λίγο-πολύ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν… αγανακτήσει.
Ε, είχε προηγηθεί και η εύκολη ήττα από την Ζάλγκιρις Κάουνας με αποτέλεσμα να «δέσει» το γλυκό. Η λογική έλεγε «μια από τα ίδια» πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που το -12 είχε διατηρηθεί έως το 34′. Οπότε όλοι όσοι είχαν αποχωρήσει (κάτι για το οποίο είμαι παντελώς αντίθετος) είχαν… δικαιωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όμως ο Δημήτρης Πρίφτης και οι παίκτες του δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Σε αντίθεση με το ματς της περασμένης Τρίτης, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν παράτησε το ματς, όχι μόνο είχε μετατρέψει την γκρίνια και την κατήφεια σε χαμόγελα αισιοδοξίας, αλλά έφτασε και στην μεγάλη ανατροπή. Ηθικό δίδαγμα: Κανένα ματς δεν τελειώνει αν δεν ακουστεί η κόρνα της λήξης.
Μπορεί το «τριφύλλι» να έχασε το ματς με έναν πόντο διαφορά, αλλά η δουλειά είχε γίνει. Η πικρή γεύση που επικρατούσε έως το 34′, είχε μετατραπεί σε «γλυκόπικρη» και ένα μεγάλο «κρίμα» είχε απλωθεί σε κάθε γωνιά του ΟΑΚΑ. Θα άλλαζε τίποτα εάν κέρδιζε ο Παναθηναϊκός όσον αφορά το βαθμολογικό κομμάτι; Όχι. Θα άλλαζε όμως ως προς το «πρεστίζ», την ψυχολογική ανάταση και την ευχαρίστηση της νίκης απέναντι σε μια ομάδα που «φλερτάρει» με την κατάκτηση της φετινής EuroLeague.
Όταν «μπλοκάρει» ο Νέντοβιτς, «μπλοκάρει» όλη η ομάδα
Εκεί έβαλαν το χεράκι τους και οι διαιτητές οι οποίοι συνέβαλαν (σε τρεις τρανταχτές περιπτώσεις) ώστε να μπει απαγορευτικό στον Παναθηναϊκό προκειμένου να είναι περισσότερο ανταγωνιστικός έως το τέλος και να είχε γυρίσει το παιχνίδι πολύ νωρίτερα. Είναι αυτό που λένε: «Όπου φτωχός και η μοίρα του…» Και ο Παναθηναϊκός της λιτότητας, του μικρού ρόστερ και της έλλειψης ποιότητας είναι (και) φέτος… παραδομένος στο ευρωπαϊκό του πεπρωμένο.
Σίγουρα υπάρχει διαφορά «βάθους» σε σχέση με τις περισσότερες ομάδες της EuroLeague αλλά έδειξε ότι σε μια καλή -αμυντική- βραδιά, μπορεί να κοιτάξει οποιονδήποτε αντίπαλο στα μάτια. Ναι, ακούγεται λίγο περίεργο αυτό όταν αναφερόμαστε για το «brand name» του Παναθηναϊκού, αλλά είναι τα -αναπόφευκτα- σημεία των καιρών. Οι «πράσινοι» βρίσκονται την τελευταία διετία στην τελευταία ταχύτητα της διοργάνωσης και απλά προσπαθούν σε κάθε ματς για το «κάτι παραπάνω».
Και πάλι καλά θα πω εγώ που ο Παναθηναϊκός έφερε το ματς σε αυτό το σημείο από τη στιγμή που ο Νέντοβιτς είχε ξεκινήσει το παιχνίδι με 1/6 τρίποντα και δεν υπήρχε η επιθετική σιγουριά που προσφέρει στα περισσότερα ματς. Άλλωστε φαίνεται. Κάθε φορά που ο Σέρβος κάθεται στον πάγκο, η ομάδα «μπλοκάρει» και δεν μπορεί να βρει εύκολα σκορ. Όταν επιστρέφει αυτομάτως ανεβαίνει πολλά επίπεδα. Τι γίνεται όμως όταν οι «πράσινοι» δεν έχουν τη… συνηθισμένη βοήθειά του; Αποτυπώθηκε στους 57 πόντους σε 34 λεπτά αγώνα. Όταν πήρε.. μπροστά σημειώνοντας 8 μαζεμενους πόντους, αυτομάτως ο Παναθηναϊκός πήρε ψυχολογία και επέστρεψε στο παιχνίδι.
Φάνηκε το πόσο μπορεί να τον βοηθήσει ο κόσμος
Και εδώ θέλω να σταθώ και λίγο στον κόσμο. Εν μέρει τον δικαιολογώ που επιλέγει να μην πάει στο ΟΑΚΑ. Αλλιώς είναι μαθημένος. Από την άλλη ωστόσο οι παίκτες και συνολικά η ομάδα τον χρειάζεται. Είναι που είναι δύσκολη η κατάσταση, εάν δεν υπάρχει και η ψυχολογική βοήθεια μέσα από το γήπεδο, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Θέλετε παράδειγμα; Οι 3.500-4.000 φίλοι των «πρασίνων» που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ έσπρωξαν την ομάδα στην ανατροπή. Ένα-δυο σουτ, το αίσθημα της αδικίας και ιδού το αποτέλεσμα. Επιμέρους 18-6 σε διάστημα έξι λεπτών.
Παίζει ο κόσμος μπάσκετ; Όχι. Όμως είναι διαφορετικό για τους παίκτες να νιώθουν τον παλμό και την ένταση και διαφορετικό να παίζουν σ’ ένα βουβό γήπεδο που να «στραβώνει» σε κάθε λάθος ή σε κάθε άστοχο (θέλετε και παρατραβηγμένο;) σουτ. Ειδικά ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός έχει δύο φορές την ανάγκη της συμπαράστασης (αναλογικά πάντα με το επιτρεπτό ποσοστό) καθώς αυτά τα παιδιά που προσπαθούν και δουλεύουν δεν πρέπει να νιώθουν μοναξιά.
Το να βρίσκεται μια ομάδα έχοντας ως ΤΟΡ επίπεδο το «10» αλλά να παίζει κάθε βράδυ στο «7» και «8», η λογική λέει ότι τις περισσότερες φορές θα νικήσει. Όταν όμως μια ομάδα με χαμηλότερο «ταβάνι», ας πούμε το «6» που μπορεί να είναι ο Παναθηναϊκός (τυχαίο το παράδειγμα του αριθμού) θα πρέπει να παίζει κάθε βράδυ στο «6» ώστε να έχει τις δικές του πιθανότητες να είναι ανταγωνιστικός.
Το θέμα είναι να παίξει επιτέλους… πλήρης
Για να πάμε και λίγο στα επιμέρους. Ο Νέντοβιτς απέδειξε ότι αν βρει ψυχολογία και 1-2 καλά σουτ είναι ικανός να γυρίσει τον «διακόπτη» του. Δεν πρόκειται να μείνει σε ένα άσχημο ξεκίνημα και σε 4-5 συνεχόμενα άστοχα σουτ. Πιστεύει στον εαυτό του και θα πάρει και τα επόμενα. Και καλά θα κάνει. Άλλωστε χάρη σ’ εκείνον δεν έλειψε να φτάσει ο Παναθηναϊκός στην παράταση; Εκεί… τα πάντα θα ήταν ανοικτά έχοντας πάρει και το μομέντουμ μετά τη μεγάλη ανατροπή στο παιχνίδι.
Ο Παπαγιάννης από την άλλη ήταν και πάλι εξαιρετικός. Και το χαμένο ριμπάουντ στο τέλος δεν είναι δική του ευθύνη καθώς είχε «βγει» για να δυσκολέψει (πράγμα που κατάφερε) το σουτ του Σέρχιο με το σκορ στο 75-75. Και επιβεβαιώθηκε αυτό που λέμε και γράφουμε εδώ και πολύ καιρό. Όταν οι συμπαίκτες του τον εκμεταλλεύονται, αυτομάτως εκείνος θα παίξει και δύο και τρεις φορές καλύτερα. Τοσο επιθετικά όσο και αμυντικά.
Απλά ο Παναθηναϊκός είναι άτυχος. Πολύ άτυχος με τα πάμπολλα προβλήματα και τις ουκ ολίγες απουσίες. Το θέμα είναι να παίξει πλήρης ώστε να μπορεί να «ρολάρει» και να αποκτήσει ρυθμό ενόψει της συνέχειας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σίγουρα θα μιλάμε για άλλη ομάδα όταν καταφέρει, αφενός να προπονηθεί και με τους 14 παίκτες και διαφορετική ομάδα όταν στο ρόστερ θα υπάρχουν δύο εκ των ποιο ποιοτικών παικτών όπως είναι οι Παπαπέτρου και Γιόβιτς.
ΥΓ: Κρίμα να μην υπήρχε περισσότερος κόσμος στο ΟΑΚΑ για να χαρίσει ακόμα πιο δυνατό χειροκρότημα στον Μήτογλου. Ο ίδιος φάνηκε εμφανώς τρακαρισμένος, επηρεασμένος που αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό και σίγουρα δεν ήταν ο πραγματικός του εαυτός στο ματς.
ΥΓ2: Ο Μέικον έχει προσόντα, έχει ταλέντο, αλλά όλη η δουλειά πρέπει να γίνει στην πνευματική του ετοιμότητα. Να μην χάνει το μυαλό του. Αλλιώς δεν ξέρω αν μπορεί να σταθεί στην EuroLeague. 8 ασίστ, 4 κλεψίματα. Εξαιρετικά τα νούμερα, αλλά…
ΥΓ3: Νικ Καλάθης. End of story. Ένας και μοναδικός. Βαθιά υπόκλιση. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Πλέον δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να τον φτάσει στην κορυφή της λίστας με τις περισσότερες ασίστ στην ιστορία της EuroLeague. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά θα ανοίξει πολύ περισσότερο την ψαλίδα.
Comments