Οχι άλλους συμβιβασμούς!

Στο ίδιο έργο θεατές. Ο Παναθηναϊκός γνώρισε μία ακόμη οδυνηρή ήττα στην επαρχία (από τις δέκα ήττες, οι επτά είναι εκτός Αττικής) με πανομοιότυπο τρόπο και κατάφερε για πολλοστή φορά στο φετινό πρωτάθλημα να μην πάρει απολύτως τίποτα απ’ ένα ματς που ήταν καλύτερος στη μεγαλύτερη διάρκειά του.

Σπατάλη ευκαιριών στο πρώτο ημίχρονο, ένα ακυρωμένο γκολ στο οποίο δεν είδε κανείς να περνάει ολόκληρη η μπάλα τη γραμμή στην κεφαλιά πάσα του Βέλεθ στον Σάρλια, γκολ από απευθείας εκτέλεση φάουλ στην πρώτη υποψία ευκαιρίας των γηπεδούχων, στο οποίο ο Διούδης δεν είχε σωστή τοποθέτηση για να το αποτρέψει κι ένα χαμένο πέναλτι που έβγαλε ο αντίπαλος τερματοφύλακας, ήταν οι κυριότερες φάσεις που καθόρισαν το αποτέλεσμα.

Η αντίδραση της ομάδας μετά το χαμένο πέναλτι του Καρλίτος ήταν ανύπαρκτη και ο ψυχωμένος Παναιτωλικός του Γιάννη Αναστασίου πήρε ένα τρίποντο προϊόν μόχθου, τρεξιμάτων και συγκυριών, απέναντι σ’ έναν Παναθηναϊκό «σοφτ» και εξοργιστικά ανίκανο να εκμεταλλευτεί την ποδοσφαιρική του ανωτερότητα.

Ο Γιοβάνοβιτς έχει κάνει τον Παναθηναϊκό ομάδα, αλλά δεν έχει καταφέρει ακόμα να τον μπολιάσει με τη νοοτροπία του νικητή.

Προφανώς και δεν μπολιάζεται μία ομάδα με τη νοοτροπία νικητή από τη μία ημέρα στην άλλη, πλην όμως εδώ συζητάμε για δέκα ήττες και μάλιστα σε ματς που στην πλειονότητά τους δεν ήσουν χειρότερος.

Είναι αλήθεια ότι ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει ισχυρές προσωπικότητες στο έμψυχο δυναμικό του (με παίκτες δηλαδή που συνδυάζουν την ποιότητα με το ασυμβίβαστο για την ήττα) και ότι οι παίκτες πνίγονται σε μία κουταλιά νερό εάν στραβώσει ένα ματς και δεν μπορούν να γυρίσουν ούτε «μπιφτέκι», με φωτεινή εξαίρεση την ανατροπή στο Πανθεσσαλικό απέναντι στη Λαμία.

Οπως αλήθεια είναι ότι έγινε ποδοσφαιρικό «έγκλημα» που δεν αποκτήθηκε κλασικός φορ περιοχής τον Γενάρη και η ομάδα έχει ξεμείνει με έναν κλασικό στράικερ (Ιωαννίδη) και ένα «εννιαμισάρι» (Καρλίτος), την ίδια στιγμή που πρέπει να γίνουν 6-7 ευκαιρίες για να σκοράρει κάποιος χαφ.

Αυτά όμως δεν μπορούν να αλλάξουν. Κακώς, αλλά δεν γίνεται να αλλάξουν πριν απ’ το καλοκαίρι.

Στο πλαίσιο του εφικτού, εδώ και τώρα, μπορεί να υπάρξει αλλαγή μόνο στη διαχείριση των υπαρχόντων δεδομένων και ο Σέρβος προπονητής πρέπει να εμπεδώσει… χθες ότι η πολλή δημοκρατία δεν έχει πάντοτε τα επιθυμητά αποτελέσματα στο ποδόσφαιρο.

Δεν είναι πάντοτε σωστό να γίνεται διαχείριση των αποδυτηρίων, να αλλάζει ο τερματοφύλακας, να μην ξεκινούν για λόγους ισορροπίας οι φορμαρισμένοι παίκτες προκειμένου να είναι άπαντες ικανοποιημένοι (ποτέ δεν θα συμβαίνει αυτό σε μία ομάδα από τη στιγμή που κάποιοι δεν θα παίζουν το ίδιο με τους υπόλοιπους) και γενικώς να υπάρχει και η (ψευδ)αίσθηση για το δίκαιο.

Αρκεί η δικαιοσύνη από μόνη της, δεν είναι ανάγκη να υφίσταται και η αίσθησή της στα αποδυτήρια για να κρατηθούν οι περίφημες ισορροπίες.

Χρειάζεται, που και που, να σπάνε κι αβγά. Οχι ασφαλώς να γίνουν όλα ροντέο και τα αποδυτήρια ανάκατα, αλλά να υπάρχει μία ισορροπία με τους λιγότερους δυνατούς συμβιβασμούς.

Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, απαιτούνται πράξεις εδώ και τώρα που φτάσαμε στα τελευταία μέτρα της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος.

Το ξενέρωμα είναι μεγάλο μόνο και μόνο που τίθεται σε αμφισβήτηση η παρουσία της ομάδας στα πλέι οφ, εάν αυτό δεν συμβεί θα πρόκειται για ντροπιαστική εξέλιξη και αυτοχειρία άνευ προηγουμένου, όμως, η χρονιά δεν τελείωσε ακόμα, οι στόχοι είναι μπροστά με πρώτο το κύπελλο και η τέταρτη θέση που οδηγεί στην Ευρώπη μέσω του πρωταθλήματος εξακολουθεί να είναι στο χέρι του Παναθηναϊκού.

Ας κάνουν λοιπόν όλοι το καθήκον τους αρχής γενομένης από το ντέρμπι της Κυριακής με την ΑΕΚ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.