Αρχίζει μεγάλος ανήφορος για τον Παναθηναϊκό

Γιατί μετά τον χαμένο τελικό στο Ηράκλειο, αρχίζει ένας μεγάλος ανήφορος για τον Παναθηναϊκό. Μέχρι το 30, ο Παναθηναϊκός είχε καταφέρει -χάρη στο ξέσπασμα που έκανε στο τελείωμα της δεύτερης περιόδου- να διαψεύσει κάθε προγνωστικό περί ανωτερότητας του Ολυμπιακού και έχοντας ισορροπία στα δυο κομμάτια του γηπέδου (όχι τόσο καλή, όσο στο πρώτο μέρος όταν απαγόρευσε επί της ουσίας στον Ολυμπιακό να επιτεθεί κοντά στο καλάθι) προηγήθηκε ακόμη και με διαφορά 13 πόντων.

Ναι, οι “ερυθρόλευκοι” έμοιαζαν να έχουν βρει λύσεις, για να αξιοποιήσουν τους ψηλούς τους (Φαλ στην αρχή, Μάρτιν στη συνέχεια) όμως ο ΠΑΟ έβρισκε με υπομονή και καλή κυκλοφορία της μπάλας λύσεις. Τελειώνοντας το τρίτο δεκάλεπτο με τη διαφορά στο +9, οι “πράσινοι” είχαν 16/23 δ, 8/23τρ, 19 ριμπάουντ, 14 ασίστ και μόλις 4 λάθη (κανένα στην τρίτη περίοδο).

Αν δει κανείς το τελικό φύλλο της στατιστικής θα καταλάβει ότι στο τελευταίο δεκάλεπτο, όλα πήγαν στραβά για τους “πράσινους”. Το ρεζερβουάρ στέρεψε κι ενώ ο Ολυμπιακός πλησίαζε με άλματα ο Παναθηναϊκός αγχωνόταν, φοβόταν, αστοχούσε.

Στην τέταρτη περίοδο σημείωσε μόλις 6 πόντους κι αυτούς από ελεύθερες βολές. Συνολικά οι παίκτες του Πρίφτη είχαν 0/7 δίποντα, 0/8 τρίποντα και 6/6 βολές. Έκαναν όσα λάθη είχαν σε όλο το παιχνίδι, η μπάλα σταμάτησε να κυκλοφορεί (μόλις μια ασίστ) και έπεσαν άδοξα, σε ένα τελικό που έμοιαζε, όπως εξελισσόταν, να βρίσκεται στα χέρια τους.

Η εξάρτηση από τον Νέντοβιτς

Ο Παναθηναϊκός, βέβαια, μοιάζει να είναι απόλυτα εξαρτημένος από το σκορ που του προσφέρει ο Νεμάνια Νέντοβιτς. Όσο ο Σέρβος είχε σύνδεση με το καλάθι, βάζοντας και μεγάλα σουτ, όπως εκείνα μπροστά από Βεζένκοφ, Φαλ και Παπανικολάου, ο ΠΑΟ έλεγχε το παιχνίδι. Όταν ο Νέντοβιτς άρχισε να κουράζεται, αλλά είδε και τον Γουόκαπ να μην τον αφήνει να ανασάνει, οι “πράσινοι” απέκτησαν ξαφνικό πρόβλημα.

Από τα 4/9 τρίποντα του πρώτου μέρους, ο “Νέντο” έσπασε τα καλάθια στο δεύτερο, έχοντας 0/6, δοκιμάζοντας ξανά τρελά σουτ με μεγάλη καμπύλη, χωρίς όμως αυτή τη φορά να βρίσκει το στόχο. Κι αν στην τρίτη περίοδο, οι “πράσινοι” με την καλή κυκλοφορία τους έβρισκαν σκορ από Οκάρο Γουάιτ και Μέικον, στην τέταρτη το μυαλό θόλωσε, το καλάθι μίκρυνε και όλα τα σουτ είχαν ίδια κατάλξη. Σίδερο και συνήθως ένα ριμπάουντ από τον Ολυμπιακό.

Ξαφνικά ο Παναθηναϊκός άρχισε να μας δείχνει όλες τις αδυναμίες του.

• Ο Στέφαν Γιόβιτς, βαρύς, χωρίς ενέργεια δεν μπορεί να ακολουθήσει τέτοιους ρυθμούς, είναι άστοχος στην επίθεση και ευάλωτος στην άμυνα. Λογικό είναι. Ο Σέρβος βρισκόταν ένα χρόνο μακριά από τα γήπεδα, δεν του είναι εύκολο να βρει πατήματα και ρυθμό μέσα από συνεχόμενους αγώνες. Η περίπτωση του απαιτεί υπομονή γιατί ο Παναθηναϊκός μπορεί να ωφεληθεί από την παρουσία του μακροπρόθεσμα.
• Ο Μέικον είχε την ευκαιρία να βγει μπροστά. Χάθηκε κι αυτός, όμως, σε βεβιασμένες επιλογές, ήταν άστοχος, κουτούλησε αρκετές φορές στην αντίπαλη άμυνα και εν τέλει έμεινε σε ό,τι είχε προσφέρει στα πρώτα 30 λεπτά.
• Ούτε ο Έβανς, ούτε ο Γουάιτ έκαναν τη διαφορά, ο Πρίφτης γυρνούσε να δει αν έχει λύσεις και έβλεπε τον Χουγκάζ που δεν του δίνει ακόμη χρόνο συμμετοχής, το άγουρο πρόσωπο του Μαντζούκα και τον σέντερ για περιορισμένες αποστολές, Καββαδά. Απόντος και του Παπαπέτρου, ο Παναθηναϊκός στηρίχτηκε ουσιαστικά σε εφτά παίκτες, αν υπολογίσουμε ότι ο Μποχωρίδης έπαιξε λίγο στο ξεκίνημα, χρεώθηκε με τρία φάουλ και δεν ξαναμπήκε στο ματς.

ΥΓ: Οι σκηνές της απονομής με τους παίκτες Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού να αλλησυγχαίρονται ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να περιμένει κανείς σε ένα διαφορετικό φάιναλ-φορ, με χαμόγελα, με οπαδούς όλων των ομάδων και μια φορά που επιτέλους δεν … ζηλέψαμε τους ξένους.