Σαν να… φοβήθηκε να νικήσει!

Η «αυτοκτονία» του Παναθηναϊκού στον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου

ι «πράσινοι» αδίκησαν τους εαυτούς τους. «Αυτοκτόνησαν». Δεν ξέρω αν απλά και μόνο δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τη διαφορά των 12 πόντων στο 25′ (59-47) και το +9 του 30′ (67-58), όσον αφορά το αγωνιστικό και το πνευματικό κομμάτι, αλλά στο τέλος έδωσαν μια δυνατή κλωτσιά και έχυσαν τη καρδάρα -που με τόσο κόπο είχαν γεμίσει- με το γάλα.

Και όταν σε έναν τελικό Κυπέλλου μια ομάδα έχει 0/13 εντός παιδιάς και σκοράρει μόνο με βολές (6/8), πόσες είναι οι πιθανότητες να κατακτήσει το τρόπαιο. Μηδενικές! Ειδικά από τη στιγμή που στην άλλη άκρη του παρκέ υπήρχε ο ποιοτικός και πολύ πιο «γεμάτος» Ολυμπιακός που είχε τη… δική του δίψα για ένα τρόπαιο.

Σαν να… ήπιαν οι «πράσινοι» όλη τη θάλασσα του Κρητικού Πελάγους! Δεν μπορώ να εξηγήσω τόσο μεγάλο μπλακ άουτ. Ναι, να δεχτώ ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να «χτίσει» μεγαλύτερη διαφορά εάν δεν υπήρχαν κάποια σφυρίγματα (ή μη σφυρίγματα) τα οποία τον απέτρεψαν, ναι να δεχτώ ότι η εικόνα του αγώνα θα μπορούσε να ήταν διαφορετική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έπαιξε ρόλο για την τελική έκβαση του αγώνα. Ο Παναθηναϊκός έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του. Τόσο απλά. Σαν να… φοβήθηκε να νικήσει.

Από τη μία ήταν ξεκάθαρη η κούραση (σωματική και πνευματική) του Νέντοβιτς. Ο Οκάρο Ουάιτ σταμάτησε να είναι επιδραστικός. Ο Ντάριλ Μέικον αν και είχε ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοσή του στο δεύτερο και στο τρίτο δεκάλεπτο, στο τέλος υπέστη πραγματική… καθίζηση! Ο Στέφαν Γιόβιτς δεν… έδωσε καθόλου το «παρών» στο Final 4. Τι έπαιξε, τι δεν έπαιξε, το ίδιο και το αυτό. Μόνο ο Παπαγιάννης προσπαθούσε και πάλευε στις δύο ρακέτες μαζεύοντας το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο.

Όμως από τη στιγμή που δεν είχε την συμπαράσταση των υπολοίπων, ήταν ζήτημα χρόνου να γυρίσει το παιχνίδι. Και πώς να μην γυρνούσε όταν το ένα άστοχο σουτ διαδέχονταν το άλλο, με τον Ολυμπιακό να παίζει δυνατή άμυνα, στα όρια του φάουλ αν και κάποιες φορές το… ξεπερνούσε. Παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός είχε τα «καθαρά» σουτ και την ευκαιρία να διατηρήσει τα όσα είχε «χτίσει» από το 10′ έως και 30′.

Το «κρίμα μπορούσαμε» και το… θετικό του τελικού

Στον αντίποδα ο Ντόρσεϊ βρήκε ρυθμό στην επίθεση και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το «πράσινο»… μπλακ άουτ! Σ’ εκείνο το σημείο ίσως και να χρειαζόταν ο Μποχωρίδης για μερικές άμυνες, καθώς ο Σαντ-Ρος έμοιαζε κουρασμένος και δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Όταν οι παίκτες του Πρίφτη… έμειναν και από ενέργεια, «άδειασαν» ψυχολογικά, το «πρέπει» είχε βαρύνει για τα καλά τις πλάτες τους και δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στο ματς.

Κάπως έτσι η αποστολή του Παναθηναϊκού επιστρέφει στην Αθήνα χωρίς το τρόπαιο στις αποσκευές της, αλλά μ’ ένα μεγάλο «κρίμα» και μια στεναχώρια που είναι… χειρότερη από το να είχαν γνωρίσει την ήττα όπως στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ. Το «μπορούσαμε» ενδέχεται να στροβιλίζει στο μυαλό των παικτών τις επόμενες ημέρες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να τους επηρεάσει ενόψει της συνέχειας.

Και αν στην EuroLeague η χρονιά έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό, εντός των συνόρων απομένει ο μεγαλύτερος στόχος. Αυτός της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Και σίγουρα ο βαθμός δυσκολίας είναι πολύ πιο μεγάλος απ’ ότι σε ένα και μόνο ματς!