Έβγαλε… γούστα Ευρώπης!

H εμφάνιση του Παναθηναϊκού στη Ριζούπολη ήταν πιο… όμορφη και από το τελικό 0-3

Υπάρχουν παιχνίδια εκτός έδρας στα οποία μια «μεγάλη» ομάδα μπορεί να νικήσει με τη φανέλα, κάνοντας τους οπαδούς της να ξεφυσάνε από τσατίλα (και ανακούφιση στο φινάλε). Υπάρχουν όμως άλλα στα οποία ένα εμφατικό 0-3 δείχνει –και είναι- πραγματικά «λίγο» γι αυτό που πρόσφερε ο νικητής στο χορτάρι.

Την πρώτη όψη του νομίσματος είδαν πέρυσι αρκετές φορές με κόουτς τον Λάσλο Μπόλονι οι φίλοι του τριφυλλιού. Την άλλη όμως, αυτή φαντάζομαι που τους αρέσει να παρακολουθούν, την είδαν πριν από λίγο στη Ριζούπολη. Σε ματς που αν το κοντέρ «έγραφε» 0-6 ουδείς θα το χαρακτήριζε υπερβολικό!

Θα μου πείτε «εύκολο ήταν από τη στιγμή που στο 16΄ο Παναθηναϊκός βρισκόταν μπροστά στο σκορ 0-2». Θα αντιπαραθέσω πως για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η ομάδα του Γιοβάνοβιτς να βγάλει από νωρίς επιθετικότητα και οι αμυντικοί του Απόλλωνα υπέπεσαν σε δύο πέναλτι. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών. Πόσο μάλλον όταν ο αντίπαλος δημιουργεί από το πρώτο λεπτό όπως έπραξε ο Παναθηναϊκός και πιέζει μια ομάδα που παίζει με τη θηλιά στο λαιμό και το άγχος στα κόκκινα.

Η αλήθεια είναι ότι στο γήπεδο που δεν νίκησαν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο Αρης, στο γήπεδο όπου ο ΠΑΟΚ ανάσανε με ανακούφιση στο 92’ όταν ο Κούρτιτς έγραψε το 0-2, εκεί ο Παναθηναϊκός πέρασε «αέρας». Και θα μπορούσε αντί για δύο πέναλτι και ένα αυτογκόλ να έχει βάλει ένα… τσουβάλι γκολ. Σαν κι αυτά που «πέταξαν» οι παίκτες του ή του στέρησε ο εξαιρετικός Βέρχουλστ. Ειρωνεία της μπάλας; Ο Χατζηγιοβάνης έχανε το ένα μετά το άλλο (είναι φανερό ότι το μυαλό του είναι «αλλού»), εκείνα που θεωρούνται «σίγουρα», και ο δυστυχής Μπαξεβανίδης… έδωσε μία στη μπάλα και την έστειλε εκεί που ο τερματοφύλακας ήταν αδύνατο να το σώσει! Αυτό είναι το ποδόσφαιρο…

Αυτό το «διπλό» ήταν το «μαξιλάρι» που ζητούσε η ομάδα του Γιοβάνοβιτς για να αρχίσει να νοιώθει μια πρώτη ασφάλεια για την Ευρώπη. Αν προτιμάτε ένα γερό θεμέλιο  πάνω στο οποίο μπορεί να αρχίσει να χτίζει.

Επαναλαμβάνω όμως ότι η εμφάνιση του Παναθηναϊκού και ο δημιουργικός πλουραλισμός του υπήρξε ακόμη καλύτερος και του τελικού 0-3. Νομίζω ότι η παρουσία του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς μας δείχνει από τα πρώτα δύο ματς που ο Σέρβος πατάει χορτάρι τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Γιοβάνοβιτς και πως το παρουσιάζει πλέον στο γήπεδο.

Δίπλα στον «μετρονόμο» Πέρεθ ο Βιγιαφάνες που ξεκινάει τη δημιουργία, ή ο Κουρμπέλης όταν απαιτείται ένα πιο aggressive σχήμα στο 4-2-3-1. Από εκεί και πέρα ξεδιπλώνονται τα «γούστα». Τρεις τύποι να γυρίζουν σα «δαίμονες» -Αϊτόρ, Γκατσίνοβιτς, Παλάσιος- και μπροστά ο Ιωαννίδης να υποδέχεται μπάλα, να «σπάει», να βάζει δυναμικά το κορμί. Να σκοράρει όπως με τη Λαμία ή να παίρνει πέναλτι όπως απόψε.

Αυτή η 5άδα, μετά τον Πέρεθ, ήταν η υπογραφή της ωραίας δημιουργίας. Και των πολλών ευκαιριών που έφτιαξε ο Παναθηναϊκός άσχετα αν στο β΄ημίχρονο ο Γιοβάνοβιτς θα μπορούσε να τους… βρίζει βλέποντάς τους να χάνουν το ένα μετά το άλλο.

Ηταν όμως ωραίος στο μάτι ο Παναθηναϊκός κόντρα σε μια ομάδα που αλήθεια είναι λειτούργησε με «αυτοχειρία» παραχωρώντας γρήγορα δύο πέναλτι.

Αυτό που χρειάζεται το τριφύλλι είναι να δείξει αντίστοιχη δυναμική και μεγαλύτερη ωριμότητα σε ντέρμπι. Ένα «μεγάλο» αποτέλεσμα του χρειάζεται, του αξίζει του Παναθηναϊκού, αλλά όσο δεν το βρίσκει θα είναι «όμηρος» της εσωστρέφειας.

Πάντως μετά το Ηράκλειο και την Τούμπα κατάφερε και το διαχειρίστηκε, ανταποκρίθηκε όπως έπρεπε και τώρα έχει το πάνω χέρι για την Ευρώπη. Για να επιστρέψει εκεί που είναι η φυσική του θέση!