Ο Νέντοβιτς λάμπει δια της …απουσίας του!

Είτε παίζει, είτε όχι, ο Νέντοβιτς υπενθυμίζει το πόσο απαραίτητος είναι

Όλα τα είχε ο Παναθηναϊκός η ήττα από τον Ηρακλή θα του… έλειπε.

Μπαίνοντας στην πιο κρίσιμη εβδομάδα της σεζόν (μέχρι την επόμενη που θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης) το μόνο που δεν θα ήθελε ο Δημήτρης Πρίφτης ενόψει του Final 4 του Κυπέλλου Ελλάδας είναι η κακή ψυχολογία. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά θα πήγαινε στα «σκουπίδια» και το καλό παιχνίδι στο «Astroballe» την περασμένη Παρασκευή, το οποίο συνοδεύτηκε και από την πρώτη εκτός έδρας νίκη της ομάδας στην EuroLeague.

Τουλάχιστον ας είναι η αναμέτρηση με τον «Γηραιό» ένα καλό μάθημα εγρήγορσης και επαγρύπνησης. Χίλιες φορές να είναι στην… τσίτα οι παίκτες, παρά να νομίζουν ότι θα έχουν κερδίσει το παιχνίδι πριν από το τζάμπολ. Γιατί λίγο-πολύ αυτό έγινε στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Όλοι πίστευαν (ή έστω περίμεναν) ότι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε το ματς πριν καν… ξεκινήσει. Και φυσικά ομάδες όπως ο Ηρακλής, όταν εντοπίσουν μια αδυναμία στον (καλύτερο, ανώτερο και πιο ποιοτικό) αντίπαλο θα σπεύσουν να την εκμεταλλευτούν στο έπακρο. Ε, από εκεί και πέρα δεν θέλει και πολύ για να γίνει η ζημιά. Ειδικά εάν και εφόσον αρχίσουν να το πιστεύουν…

Ο απαραίτητος Νέντοβιτς

Τώρα θα μου πείτε, «χρειάζεται ο ο Παναθηναϊκός τον Νέντοβιτς προκειμένου να νικήσει τον Ηρακλή των εννέα παικτών και των τριών ξένων;» Σαφέστατα και όχι. Και αυτό αν μη τι άλλο δείχνει το επιθετικό πρόβλημα που μπορεί να προκύψει όταν υπάρξει έλλειψη καθαρού μυαλού και συγκέντρωσης. Τουλάχιστον αυτό το παιχνίδι θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα καλό μάθημα για τους «πράσινους» ενόψει του Final 4 του Κυπέλλου. Εκεί δεν θα υπάρχει ούτε 2η, ούτε 3η ευκαιρία. Και για να μην βρεθούν προ… (πολύ) δυσάρεστων εκπλήξεων, υπάρχει πρώτα ο ημιτελικός με τον Προμηθέα και στη συνέχεια ο τελικός με έναν εκ των Ολυμπιακού ή ΑΕΚ. Και από τη στιγμή που το κύπελλο αποτελεί τον πρώτο ρεαλιστικό και εφικτό στόχο του Παναθηναϊκού για τη φετινή σεζόν, δεν επιτρέπεται κανένα λάθος και καμία στιγμή ολιγωρίας ή έλλειψης συγκέντρωσης.

Από εκεί και πέρα δεν γίνεται να μην αναφερθώ στον Οκάρο Ουάιτ. Του βγάζω το καπέλο. Όχι τόσο για τα νούμερά του, όσο για την αφοσίωσή του, την ενέργεια που βγάζει σε κάθε ματς τον τελευταίο μήνα και το γεγονός ότι παρουσιάζεται πολύ σοβαρός. Άλλος παίκτης! Όμως θα ήθελα να τον δω και στα (πολυ) δύσκολα. Εκεί που η μπάλα θα ζυγίζει έναν τόνο και θα κρίνεται ένα τρόπαιο… Το σίγουρο είναι ότι εδώ και τέσσερις εβδομάδες αποτελεί τον πιο σταθερό παίκτη του Παναθηναϊκού.