Επανήλθε στα στάνταρ του!

Επιζητούσε μια εύκολη νίκη ο Παναθηναϊκός. Είχε ανάγκη να θυμηθεί πώς είναι ένα ήρεμο απόγευμα. Χωρίς να πανικοβληθεί, χωρίς να φοβηθεί στο τέλος πως κάτι θα του «στραβώσει». Έστω κι αν ήρθε το 2-0 στο τελευταίο δεκάλεπτο, δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που πραγματικά να ανησυχήσει το Τριφύλλι πως θα την πάθει.

Κρίμα κι άδικο θα ήταν συν τοις άλλοις. Το ματς μόνο στο 20λεπτο έπρεπε να έχει κριθεί. Έτσι όπως μπήκε ο Παναθηναϊκός στην αναμέτρηση. Έτσι όπως πρέπει να μπαίνει πάντα για να μην αφήνει περιθώρια αντίδρασης σε κανέναν.

Ήταν λογικό το φρενάρισμα από κάποιο σημείο και μετά. Δεν μπορεί καμία ομάδα να έχει αυτό το επίπεδο ρυθμού και πίεσης για 90 λεπτά. Έτσι φάνηκε πως έπεσε η ομάδα ειδικά στις αρχές του δευτέρου μέρους. Στην πράξη διαχειρίστηκε το υπέρ της προβάδισμα, χωρίς να ιδρώσει.

Η παρουσία του Γκατσίνοβιτς όσο είχε δυνάμεις, ήταν σημαντική. Δείχνει πως το παιδί είναι από πρωτάθλημα που το ποδόσφαιρο το παίζουν απίστευτα σωστότερα από εδώ. Διαρκής κίνηση, ρυθμός, ταχύτητα με την μπάλα και χωρίς. Ειδικά στα πιο δύσκολα ματς που θα υπάρχουν χώροι, όταν είναι απόλυτα έτοιμος θα δώσει περισσότερα.

Φυσικά το πρόσωπο του ματς ήταν ο Φώτης Ιωαννίδης. Σπουδαίο το γεγονός πως έβαλε για πρώτη φορά δύο γκολ. Πρόκειται για παίκτη που δεν είναι σήμα κατατεθέν του το σκοράρισμα άλλωστε. Όμως έχει στοιχεία που πρέπει να δείχνει. Μέχρι τώρα δεν το έκανε κι αυτό. Έτσι προέκυψε όλη αυτή η συζήτηση για το αν έγινε «έγκλημα» που αρνήθηκε ο Παναθηναϊκός τα 2.500.000 ευρώ για πώλησή του.

Η νοοτροπία του ήταν αυτό που μας άρεσε περισσότερο. Ούτε τον πήρε από κάτω, ούτε κλάφτηκε σε δηλώσεις ή στα social media. Του ασκήθηκε σωστή κριτική και την αποδέχτηκε ως τέτοια. Ούτε μιζέριασε, ούτε νευρίασε. Γι’ αυτό και «απάντησε» όπως κι εκεί που πρέπει. Ποδοσφαιρικά στο γήπεδο.

Και τα δύο του γκολ, ήταν απ’ αυτά που όταν τα βλέπουμε στον Παναθηναϊκό… τσιμπιόμαστε να δούμε αν ήταν αληθινά. Το πρώτο από κόρνερ και με κεφαλιά-ορισμό του σέντερ φορ. Το δεύτερο με σουτάρα έξω απ’ την περιοχή.

Καμιά φορά με τέτοιους τρόπους «ξεκλειδώνεις» τις άμυνες. Βρίσκεις λύσεις. Δεν χρειάζεται πάσα-πάσα να φτάσουμε στη μικρή περιοχή για να ψάξουμε το τελείωμα. Όχι δεν εννοούμε την τακτική του προπονητή. Κανείς τεχνικός δεν απαγορεύει στους παίκτες να σουτάρουν. Απλά αυτοί του Παναθηναϊκού είναι περισσότερο αλτρουιστές απ’ όσο θα έπρεπε. Εξαιρέσεις οι Παλάσιος και Μαουρίσιο που το ψάχνουν πάντα το σουτ.

Δεν χρειάζεται να φτάσουμε και σε όρια υπερβολής πάντως. Καλός ο Ιωαννίδης, μπράβο στο παιδί που σκόραρε δύο φορές. Αλλάζει κάτι στις απαιτήσεις που υπάρχουν για τη θέση του φορ; Όχι. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αρχίσει τις μεταγραφές του με έναν στράικεραπ’ το πάνω ράφι. Παίκτη που θα κάνει τη διαφορά και κυρίως θα έχει σημείο αναφοράς του την ευκολία στο γκολ. Θέλετε να τον παρομοιάσετε με τον Σισέ, με τον Μπεργκ, με τον Βαζέχα, δικαίωμά σας.

Όμως η εποχή που θα επαναφέρει τον Παναθηναϊκό σε τροχιά πρωταθλητισμού, επιβάλλεται να έχει τη σφραγίδα ενός «9αριού» τέτοιου επιπέδου. Καλός ο Ιωαννίδης, αλλά έχει πολλά ψωμιά να φάει και πολλά να διορθώσει στο παιχνίδι του. Στο προσεχές μέλλον το καλύτερο γι’ αυτόν θα είναι να θεωρείται και να πείθει ως δεύτερη λύση.

Ηρεμία. Αυτή η λέξη εν κατακλείδι υπέγραψε το ματς με τη Λαμία. Ηρέμησε τον Παναθηναϊκό. Αλλά δεν πρέπει να τον χαλαρώσει. Ο Απόλλων Σμύρνης παίζει το τελευταίο του χαρτί. Δεν τον νίκησε στη Ριζούπολη ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός των δύο εκτός έδρας νικών, είναι αδιανόητο να θεωρεί πως θα το κάνει εύκολα και χωρίς να ιδρώσει.

Ακόμη και να περάσει με το καλό και νικηφόρα το ματς με τον Απόλλωνα, έρχεται ο Παναιτωλικός στο Αγρίνιο. Ζητούμενο δεν είναι το «εχθρός του καλού το καλύτερο». Είναι ζωτικής σημασίας οι βαθμοί. Όχι ανεβήκαμε στην 4η θέση κι όλα καλά. Μέσα σε 2-3 αγωνιστικές, χάθηκε η γη κάτω απ’ τα πόδια των Πράσινων. Φανταστείτε αυτό να συμβεί στα πλέι οφ.

Υ.Γ. Όσο ο Δημήτρης Κουρμπέλης μπαίνει στο γήπεδο και είναι καλά, δε γίνεται παρά να χαμογελάμε. Πρώτα απ’ όλα για το παιδί και από εκεί και πέρα, για τον ίδιο τον Παναθηναϊκό. Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πόσο μεγάλη απουσία ήταν για αυτούς τους 14 μήνες.