Το χειρότερο είναι ότι ξέρεις ότι θα χάσει με +20 πριν από το τζάμπολ

Η ήττα με 26 πόντους διαφορά στη Βαρκελώνη δεν… αποτελεί είδηση

Διαφορετικά γενέθλια θα ήθελε να κάνει ο Παναθηναϊκός στη Βαρκελώνη και… διαφορετικά γενέθλια έκανε. Δεν λέω να κέρδιζε την σαφώς ανώτερη και άκρως πιο ποιοτική Μπαρτσελόνα, αλλά να μπορούσε να φανεί (έστω και λίγο) πιο ανταγωνιστικός. #not. Όχι. Δεν θα μπορούσε. Να είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων είναι τεράστια την τελευταία διετία. Χαώδης θα έλεγα. Οπότε λίγο-πολύ όλος ο κόσμος γνώριζε ότι οι «πράσινοι» θα έφευγαν από το «Palau Blaugrana» με μια… εύκολη ήττα.

Όπως γνώριζαν και οι περισσότεροι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού τις… παλιές, καλές εποχές, ότι θα έφευγαν από το ΟΑΚΑ με «εικοσάρικο» στο κεφάλι. Έτσι είναι αυτά. Οι καιροί αλλάζουν. Δεν γίνεται οι ομάδες να είναι πάντα δυνατές και να αποτελούν τον φόβο και τον τρόμο για μια ολόκληρη ζωή. Θα έρθει και η πτώση. Και καλώς ή κακώς έχει έρθει η στιγμή που ο Παναθηναϊκός βιώνει αυτήν την κατάσταση. Οτιδήποτε και αν κατάφερε στο (μακρινό, πια) παρελθόν σε ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελούν (προς το παρόν τουλάχιστον) «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, να κλαις». Φυσικά και δεν είναι ωραίο να γνωρίζουν οι «πράσινοι» πριν από το τζάμπολ ότι θα έρθει… εύκολη ήττα στην Βαρκελώνη. Σε καμία περίπτωση.

Μεγάλη η απόσταση του «θέλω» από το «μπορώ»

Δεν λέω, το «θέλω» μπορεί να ξεχειλίζει στις τάξεις της ομάδας, αλλά η απόσταση από το «μπορώ» είναι μεγάλη. Και εδώ που τα λέμε, δεν πιστεύω ότι θα άλλαζε σε μεγάλο βαθμό το τελικό σκορ εάν έπαιζαν και ο Παπαπέτρου με τον Νέντοβιτς. Σίγουρα θα υπήρχαν επιπλέον λύσεις που θα έδιναν μια ευελιξία στο rotation του Πρίφτη, αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε στον Παναθηναϊκό δεν «καιγόντουσαν» ιδιαίτερα για αυτό το ματς. Αυτό φάνηκε και από το γεγονός ότι ο Σέρβος γκαρντ έμεινε στην Αθήνα για να ξεκουραστεί. Υπήρχε περίπτωση άλλα χρόνια να μην ακολουθούσε την αποστολή ο καλύτερος επιθετικός της ομάδας για ένα παιχνίδι απέναντι στην Μπαρτσελόνα; Ρητορικό το ερώτημα…

Και εδώ που τα λέμε ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να φανεί ανταγωνιστικός ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Μπαρτσελόνα όταν οι Μέικον και Σαντ-Ρος, οι οποίοι υποτίθεται θα έπρεπε να είχαν καλή απόδοση προκειμένου να κερδίσει κάτι το «τριφύλλι» από αυτό το ματς, μέτρησαν 5/21 εντός παιδιάς και 6 λάθη. Και πάλι καλά θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά τη στιγμή που οι «μπλαουγκράνα» βρέθηκαν στο +27 στα μέσα της 3ης περιόδου, άρχισε να τρέμει το φυλλοκάρδι όλων μήπως και «σπάσει» το αρνητικό ρεκόρ του -33 από την αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. Ε, δεν ήθελε και πολύ…

Άλλωστε στην φετινή EuroLeague ο Παναθηναϊκός έχει έξι (από τις 17) ήττες με τουλάχιστον -20 στο κοντέρ. Τουλάχιστον προσπάθησε να βγάλει μια αντίδραση, αλλά όταν στην αντίπερα όχθη του παρκέ ένας παίκτης (σ.σ. Μίροτιτς) κοστίζει περισσότερο απ’ όσο ολόκληρη η ομάδα, δεν ήταν και εύκολο να το πετύχει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ο αντίπαλος (όπως η Μπαρτσελόνα στην προκειμένη περίπτωση) κοστίζει τουλάχιστον 6 φορές περισσότερο, στόχος είναι οι αξιοπρεπείς εμφανίσεις και από εκεί και πέρα ό,τι καλύτερο. Δεν είναι εύκολο. Ξαναλέω. Όπως δεν ήταν εύκολο και για τις ομάδες που αντιμετώπιζαν τον Παναθηναϊκό στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000. Εκεί να δείτε διαφορά επιπέδου που υπήρχε…

Ο καθρέπτης της EuroLeague και ο… ρεαλισμός

Και τώρα θα με ρωτήσετε: «Τι να κάνει δηλαδή; Να επαναπαυτεί στα νέα δεδομένα και να κάτσει να κλάψει τη μοίρα του;» Όχι. Σε καμία περίπτωση. Αν και πέρασε ένας χρόνος χωρίς να έχει φύγει από ματς της EuroLeague με εκτός έδρας νίκη. Μεγάλο το διάστημα. Και αν μη τι άλλο είναι ένα στοιχείο που λέει πολλά. Όμως υπάρχουν δεδομένα. Και τα δεδομένα στην παρούσα φάση φέρνουν τον Παναθηναϊκό στην τελευταία ταχύτητα της διοργάνωσης και απλά… περιμένει να ολοκληρωθεί το ευρωπαϊκό του μαρτύριο. Απλά δεν πρέπει να χάσει τον προσανατολισμό του.

Και αυτός δεν είναι άλλος από τις δύο εγχώριες διοργανώσεις. Το Κύπελλο στις 18 και 20 του μήνα στο Ηράκλειο και το πρωτάθλημα σε 3-4 μήνες, όταν και θα διεξαχθούν οι τελικοί των playoffs. Γίνομαι κουραστικός, μπορεί αρκετοί να είναι αντίθετοι με αυτήν την άποψη θεωρώντας ότι η EuroLeague είναι ο καθρέπτης μιας ομάδας (σ.σ. συμφωνώ ωστόσο πρέπει να βάζουμε στο τραπέζι και όλα τα δεδομένα) αλλά αυτοί είναι οι ρεαλιστικοί στόχοι του Παναθηναϊκού. Το double!

Αν ειναι φέτος καλύτερος ο Ολυμπιακός που αποτελεί και τον μεγάλο του αντίπαλο καλύτερος όσον αφορά το βάθος και την ποιότητα του ρόστερ; Ναι, είναι. Όμως τα ντέρμπι των «αιωνίων» στην Ελλάδα αποτελούν μια ιδιαίτερη και τελείως ξεχωριστή περίπτωση, χωρίς να έχει καμία σημασία η κατάσταση στην οποία μπορεί να βρίσκονται οι δύο ομάδες! Όμως από τη στιγμή που και ο ίδιος ο Πρίφτης εξηγεί και λέει (όπως είπε και μετά το τέλος του αγώνα στη Βαρκελώνη) ότι στόχος είναι το πρωτάθλημα και το κύπελλο, εκεί και μόνο εκεί θα πρέπει να κριθεί ο φετινός Παναθηναϊκός…