Η εποχή της παράγκας με VAR

Επειδή έτσι γουστάρουν παλεύουν να αφήσουν τον Παναθηναϊκό εκτός Ευρώπης.

Το ποδόσφαιρο είναι κάτι όμορφο, οπότε δε θα το μπλέξουμε με αυτό που έγινε στο ΟΦΗ-Παναθηναϊκός. Είναι προσβολή προς τη νοημοσύνη να ασχοληθούμε με τακτικές, τι έφταιξε, τι δεν έφταιξε, γιατί μπήκε αυτός κι όχι εκείνος. Το παιχνίδι έπρεπε να το νικήσει ο καλύτερος. Κανείς δεν είχε καλύτερη απόδοση απ’ τον Καραντώνη, τους βοηθούς του και όσους ήταν στο VAR.

Πρέπει να είσαι αφελής για να θεωρείς πως καθαρά συμπτωματικά συμβαίνουν όλα. Ξαφνικά με το που ο Παναθηναϊκός βρέθηκε σε θέση βαθμολογικής ισχύος, έχει αρχίσει ένα άνευ προηγουμένου τσουνάμι διαιτητικό. Μάλλον να το διορθώσουμε. Έχει προηγούμενο στα χρόνια της παράγκας. Νούμερο 1, νούμερο 2, διαλέξτε μόνοι σας σε ποια.

Κακός, ξε-κακός, ο Παναθηναϊκός το παιχνίδι στο Ηράκλειο το είχε στα μέτρα του. Πιο πιθανό ήταν να φτάσει σε τρίτο γκολ, παρά να κινδυνεύσει με ισοφάριση. Δε συζητάμε καν για απόλυτη ανατροπή.

Αλλά τι λέμε; Θα το είχε σημειώσει πιθανότατα το τρίτο γκολ, αν δεν είχε υποδειχθεί φάουλ στη φάση του Βιτάλστο τέλος του πρώτου μέρους, αλλά πέναλτι. Αν είχε αποβληθεί ο Σελίμοβιτς. Αν ο διαιτητής δεν έκρινε πως ήταν δύσκολο να διώξει ο Μπρινιόλι στο 1-1 οπότε γιατί να σφυρίξει οφσάιντ τον Ντουρμισάι που είναι ακριβώς μπροστά του;

Ο Παναθηναϊκός βιώνει το 1996-97 σε επίπεδο διαιτησίας. Εκεί που φαινόταν κάπως να ηρεμεί το πράγμα, πάλι τα ίδια. Πάλι απ’ την αρχή. Η αποβολή του Βιγιαφάνιες δε θα δινόταν ούτε εις βάρος του Απόλλωνα σε ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Η διαδικασία αυτή άρχισε με τρόπο αδιανόητο, από τον ΠΑΣ Γιάννινα και μετά. Δεν υπάρχει αναμέτρηση στην οποία να μην έχει αδικηθεί το Τριφύλλι. Κι όχι, δεν είναι ταμπού να το λέμε πως αδικήθηκε κατάφορα η ομάδα. Διότι στο τέλος το… υπεράνω θα μας φάει.

Πλέον με το πρόγραμμα να είναι «φωτιά», την ομάδα να βιώνει ακόμη μεγαλύτερη πίεση απ’ το φυσιολογικό, κανείς δεν ξέρει πώς θα καταλήξει το πράγμα. Αλλά πρέπει να βλέπουμε την αλήθεια κατάματα. Απώλεια της Ευρώπης για τον Παναθηναϊκό, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει.

Ας κοιτάξει το ίδιο το κλαμπ να βρει επιτέλους τον τρόπο να μετριάσει το «σφαγείο» που δε σταματά σε βάρος της. Διακυβεύονται τόσα πολλά, που δεν τα χωρά το νου μας. Πρώτα απ’ όλα η ίδια η προσπάθεια της σεζόν.

Αν καταλήξει η αγωνιστική περίοδος με την απόλυτη καταστροφή, κανείς δε θυμάται το καλό ποδόσφαιρο κατά διαστήματα. Κανείς δε θα θυμάται πως ο προπονητής άλλαξε τη νοοτροπία αναφορικά με το επιθετικό στυλ παιχνιδιού. Θα έχει πεταχτεί όλη η προσπάθεια στον κάλαθο των αχρήστων.

Θεωρητικά σε οποιαδήποτε ομάδα πέφτει «θύμα» τέτοιας αντιμετώπισης, υπάρχει συσπείρωση. Ο κόσμος λειτουργεί ως ασπίδα. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού όμως, θα βυθιστεί για ακόμη μια φορά στην εσωστρέφεια και στην απογοήτευση. Γιατί κουράστηκε. Δεν έχει αντοχές πλέον. Ούτε για τέτοια αντιμετώπιση από τους Καραντώνηδες, ούτε για να μην μπορεί η ίδια τους η ομάδα απλά να προστατεύσει τα δικαιώματά της.

Έχουμε ξαναπεί, τα χρόνια έχουν αφήσει απίστευτα πολλές πληγές στον Παναθηναϊκό. Δεν μπορούν να κλείσουν τόσο εύκολα. Οι υπόλοιποι δεν αδικούνται, το πουλάνε επικοινωνιακά και οι φίλαθλοί τους «βράζουν», ενώνονται, συσπειρώνονται.

Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός δε θα το έχει αυτό. Το ξενέρωμα μεγαλώνει κι όσο μεγαλώνει ο κίνδυνος γιγαντώνεται. Γιατί μόνη της η ομάδα, χωρίς συσπείρωση κόσμου, χωρίς την παραμικρή προστασία από το 1996-97 που αναβιώνουμε ξανά στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν θα καταφέρει τίποτα!

Να διορθώσουμε. Έτσι κι αλλιώς δε θα καταφέρει τίποτα αν απλά βγει στην Ευρώπη. Αλλά αν δεν το κάνει ούτε αυτό, τότε θα μιλάμε για την ίδια την καταστροφή. Χειρότερη απ’ την περασμένη σεζόν.

Δεν υπάρχει ανάλυση για το τι πρέπει να γίνει. Ας βρουν τον τρόπο αυτοί που πρέπει. Η ίδια η ΠΑΕ. Να περιμένουμε απ’ τους ιθύνοντες του ποδοσφαίρου, απ’ τον υφυπουργό αθλητισμού, απ’ την FIFA και την UEFA, είναι ένα ακόμη ανέκδοτο που απλά θα προστεθεί στη λίστα με αυτά της κοινοτυπίας που ακούγονται συνέχεια.

Ο Παναθηναϊκός εκπέμπει SOS. Συγκεκριμένες ομάδες ετσιθελικά ανεβαίνουν, ο ίδιος ετσιθελικά υποχωρεί. Έχει τώρα να πάει στον ΠΑΟΚ.

Ποδοσφαιρικά το μόνο που μπορεί να ειπωθεί, είναι πως αργήσαμε υπερβολικά να καταλάβουμε τη σημασία των εκτός έδρας απωλειών. Αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε γιατί ο Καρλίτος επιμένουμε πως είναι σέντερ φορ. Αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε πως λείπει προσωπικότητα απ’ την ομάδα.

Αναφερόμαστε στα προηγούμενα ματς. Αυτό του ΟΦΗ δεν ήταν ματς. Ήταν ορισμός νικητή, όχι διαιτητή.