«Θα υπέγραφε στον Παναθηναϊκό αλλά το όριο ηλικίας τον έστειλε στην Μπάρτσα»! (pic)

Στις 2 Ιουνίου του 1971 ο Παναθηναϊκός είχε αγωνιστεί στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ και έγραφε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό έπος όλων των εποχών σε διασυλλογικό επίπεδο στην Ελλάδα.

Tον Μάιο του 1972, ένα χρόνο κι ένα μήνα αργότερα δηλαδή, ήταν έτοιμος να κάνει το «κόλπο γκρόσο» και να ντύσει στα πράσινα έναν επιθετικό από το Περού που έμελλε να γράψει ιστορία με την χώρα του και να αφήσει το σημάδι του στην Μπαρτσελόνα. Τον Ούγκο Σοτίλ.

Σύμφωνα με χθεσινοβραδινό ρεπορτάζ των Περουβιανών, που επικαλείται δημοσίευμα εκείνης της εποχής (με την ανάλογη κόπια που θα δείτε παρακάτω), ο Παναθηναϊκός είχε καταθέσει επίσημη προσφορά ύψους 225.000 δολαρίων για να τον φέρει στην Ελλάδα.

«Ήταν Μάιος του 1972. Ο Ούγκο Σοτίλ ήταν ακόμα ένας απ’ τους πολλά υποσχόμενους παίκτες στο περουβιανό ποδόσφαιρο. Είχε ήδη υπάρξει παίκτης του Μουντιάλ στο Μεξικό ’70, ξεχώριζε στην Ντεμπορτίβο Μουνισιπάλ και μία ομάδα από την Ευρώπη, ο Παναθηναϊκός κατέθεσε επίσημη πρόταση για την απόκτησή του. Μία πρόταση που απορρίφθηκε για ένα περίεργο όριο που υπήρχε εκείνη την εποχή στο περουβιανό ποδόσφαιρο.

Οπώς αναφέρεται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «La Prensa», που δημοσιεύτηκε στις 15 Μαΐου 1972: «ο Παναθηναϊκός η πρωταθλήτρια ομάδα της Ελλάδας, πρόσφερε 225.000 δολάρια στην Deportivo Municipal για το αστέρι της Ούγκο Σοτίλ.

Μία προσφορά που έκανε την ομάδα της Λίμα να πει το «ναι». Μόνο που για να δοθεί άδεια για τη μεταγραφή έπρεπε να υπάρχει και η έγκριση του «FPF» που «φρέναρε» τους παίκτες κάτω των 25 ετών γιο το εξωτερικό. Μέτρο που ελήφθη μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού για να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα των συλλόγων και να αποτραπεί η έξοδος των ταλαντούχων Περουβιανών ποδοσφαιριστών» ανέφερε η «La Prensa».

Ο Ούγκο Σοτίλ ήταν στο όριο, η άδεια τελικά δεν δόθηκε, αλλά ο ίδιος βρήκε την ευκαιρία να πάει στην Ευρώπη ένα χρόνο αργότερα, υπογράφοντας συμβόλαιο με την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα…

Η «ανταρσία» στην Μπάρτσα και το Κόπα Αμέρικα

Η Ιστορία του Σοτίλ, που αποτελεί παίκτη-μύθο στο Περού, είναι εντυπωσιακή. Γενικώς η δεκαετία του 1970 αποτελεί κάτι σαν τον… αιώνα του Περικλή για το ποδόσφαιρο του Περού.

Η χρυσή περίοδος. Κι αυτό γιατί το 1975 ήρθε η κατάκτηση του δεύτερου Κόπα Αμέρικα της ιστορίας τους μετά το 1939, όπου όμως δεν συμμετείχαν Βραζιλία και Αργεντινή.

Ο παίκτης-ορόσημο για τους Περουβιανούς έμελλε να αποδειχθεί ένας ποδοσφαιριστής που έπαιξε μόνο στο τελευταίο ματς. Στον τρίτο τελικό. Ο Ούγκο Σοτίλ.

Ενας κοντός «δαίμονας» που έπαιζε στην επίθεση και τους έκανε όλους άνω-κάτω παρότι το μπόι του δεν έφτανε καν το 1.70, με κοψιά Ινδιάνου που μόλις κατέβηκε από τα βουνά με το άλογο, κι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην ιστορία της ώρας του.

Ηδη από το 1973 η Μπαρτσελόνα τον είχε αποκτήσει από την Ντεπορτίβο Μουνισιπάλ του Περού κι αυτός τη βοήθησε να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 1960. Εχοντας συμπαίκτες τους Γιόχαν Κρόιφ, Τσάρλι Ρέσακ και Γιόχαν Νέσκενς.

Η Μπαρτσελόνα του απαγόρεψε να λάβει μέρος στο τουρνουά γιατί τον χρειαζόταν, εντούτοις αυτός όχι μόνο πήγε με τσαμπουκά αλλά έκρινε και τον τελικό.

Ο όρος «τσαμπουκάς» εξηγείται πολύ απλά απ’ το γεγονός ότι μόλις τελείωσε ένα ματς κόντρα στην Ρασίνγκ Σανταντέρ, έκανε το μπάνιο του, έφυγε σφαίρα για το αεροδρόμιο και πήρε το αεροπλάνο για το Καράκας με άδεια από τη… σημαία!

Πήγε μόνο για να παίξει στον τελικό του Κόπα Αμέρικα και τον έκρινε με το «χρυσό» γκολ της νίκης (1-0). Εφτασε ελάχιστες μέρες πριν το ματς, ξεκίνησε βασικός και στο 25’ χάρισε την κούπα στο Περού, βγάζοντας στους δρόμους όλη τη χώρα.

Με το πρώτο αεροπλάνο γύρισε στη Βαρκελώνη περιμένοντας την «καμπάνα» αλλά η Μπάρτσα τον υποδέχτηκε με μεγαλείο δίνοντάς του δημοσίως συγχαρητήρια για το επίτευγμά του.