Ύβρις, άτις, νέμεσις και τίσις: Το πανό που άλλαξε την ιστορία…

Κλειστό του Ρέντη. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Βόλεϊ ανδρών. Πρώτος τελικός League Cup «Νίκος Σαμαράς». Τα επεισόδια έχουν αρχίσει από νωρίς. Ο αγώνας καθυστερεί να αρχίσει. Οι Πειραιώτες περιμένουν μία ακόμη νίκη τους. Κόντρα στο Τριφύλλι που είχε εξυγιανθεί οικονομικά, είχε οργανωθεί και σήκωνε κεφάλι αγωνιστικά.

Τότε ήταν που σηκώθηκε ένα πανό. 50-0… Οι νίκες που ανέφεραν πως έχουν οι ερυθρόλευκοι στα ερασιτεχνικά τμήματα επί του αιώνιου. Ειρωνευόμενοι μάλιστα για το μότο των φίλων του Τριφυλλιού. «Μαχητική ψυχή». Δεν έχει σημασία αν στο 50-0 είχαν γίνει ορισμένες παραλείψεις ή αν αμφισβητήθηκε το σκορ.

Ήταν η ύβρις. Ήταν η απόλυτη προσβολή. Όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά για τον ίδιο τον αθλητισμό. Για την πραγματικότητα. Που τους ήθελε να είναι… νεόκοποι σε αρκετά σπορ, αλλά να τα διαφημίζουν και να τα εκμεταλλεύονται. Με αγορασμένες ομάδες, εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία των αντιπάλων. Έτρεχαν μόνοι τους και δε σταματούσαν να προσβάλουν αυτούς που «τραυματισμένοι» κάθονταν στην άκρη. Έχοντας όμως στο στήθος του, αμέτρητα μετάλλια.

Οι συνέπειες της ύβρις, άρχισαν εκείνη ακριβώς την ημέρα. Οι Πράσινοι νίκησαν 3-2. Λίγες μέρες μετά πήραν και τον τίτλο. Η ακολουθία των συνεπειών, είχε τεθεί σε εφαρμογή. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει. Από την απόλυτη προσβολή, μέχρι την τελική εκδίκηση. Την οποία θαρρεί κανείς πως επιζητά ο αθλητισμός. Επιβραβεύοντας τους Πράσινους που λύγισαν, πόνεσαν, σηκώθηκαν και πλέον κοιτούν στα μάτια τους «50-0».

Η καταμέτρηση προφανώς έχει σταματήσει εδώ και καιρό. Δεν υπάρχει κανένα νόημα άλλωστε. Η προσβολή ακολουθήθηκε απ’ την απάντηση που της άρμοζε. Αγωνιστικά, ηθικά, τίμια. Σε βόλεϊ ανδρών, μπάσκετ γυναικών, βόλεϊ γυναικών τώρα…

Κι όλα αυτά χωρίς το μεγαλύτερο μπάτζετ. Ίσα-ίσα έχοντας χαμηλότερο προϋπολογισμό απ’ τα αντίστοιχα Ερυθρόλευκα τμήματα. Που «πνίγηκαν» στην έπαρση και στην αλαζονεία, χωρίς να γνωρίζουν πως να χειριστούν τον ανταγωνισμό. Μόλις αυτός προέκυψε. Που ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα προκύψει. Όσο κι αν πάλευαν για το αντίθετο…

Η γνώση, η ικανότητα, η σωστή διαχείριση, οι επιλογές. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έγινε μια… ξαφνική μόδα για τον Ολυμπιακό. Ποτίζοντάς τον δηλητήριο άκρατου οπαδισμού και απόλυτης ποδοσφαιροποίησης. Η ίδια η μοίρα δεν θα του επέτρεπε να το συνεχίσει για καιρό.

Πλέον, μοιάζει να κοιτά στα χαμένα το κενό, έχοντας χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Δίνει λεφτά, δεν αδικήθηκε ποτέ, αλλά και πάλι δεν μπορεί. Λυγίζει. Χάνει. Φτάνει κοντά κάποιες φορές, αλλά τα πάντα του γλιστρούν απ’ τα χέρια.

Το «50-0» ήταν η στιγμή που άρχισαν οι αγωνιστικές συνέπειες. Η ύβρις έμοιαζε να ξεχειλίζει αγώνα με τον αγώνα. Από την ασέβεια σε κοριτσάκια στο μπάσκετ γυναικών. Απ’ τον άσο του Ράπτη που «βαφτίστηκε» άουτ στην Κυψέλη. Απ’ τις αντιδράσεις που δεν σταματούσαν να προσβάλουν κάθε αντίπαλο. Ειδικά τον Παναθηναϊκό που βρισκόταν στα κάτω του.

Ολοκληρώθηκε ο κύκλος των συνεπειών. Το τελευταίο στάδιο επαναλαμβάνεται. Τίσις. Εκδίκηση. Όχι μόνο των Πράσινων. Της μοίρας, του αθλητισμού, που τόσο ωμά προκλήθηκαν απ’ τον Ολυμπιακό και την αθλητική του άγνοια. Διότι γνώση δεν είναι οι τίτλοι. Γνώση είναι η διαχείριση καταστάσεων. Του πάνω και του κάτω.

Εκείνο το περίφημο πανό, εκείνο το «50-0», θα έπρεπε να δοθεί ως δώρο στον Παναθηναϊκό. Για να το κρεμάσει στη Λεωφόρο ως την απαρχή της επιστροφής. Ίσως έτσι κάποια στιγμή να εξιλεωθεί και ο αιώνιος. Γιατί η μοίρα όταν την προκαλείς, σε κάνει να υποφέρεις έντονα και για καιρό…