Ο Γιοβάνοβιτς έπαιξε, ο Μαρτίνς… κοιτούσε
-
Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Μπήκε για να παίξει ποδόσφαιρο. Με τις αρχές του προπονητή του. Με δημιουργία, καλή κυκλοφορία στη μεσαία γραμμή από Πέρεθ, Μαουρίσιο, Βιγιαφάνες, η προσπάθεια του τριφυλλιού ήταν να βάλει όσο περισσότερο μπορούσε στο επιθετικό του παιχνίδι τον (εξαιρετικό) Χουάνκαρ. Το κατάφερε στο 41’ όταν ο Ισπανός σέρβιρε έξοχη σέντρα στον Μακέντα. Εκεί όμως ακούστηκε ξανά η… ρήση «Πάρτε στον άνθρωπο έναν σέντερ φορ». Ο Κίκο Μακέντα έβαλε εντελώς λάθος το κορμί του και παρόλο που ήταν μόνος του έστειλε την κεφαλιά άουτ. Και μάλιστα όχι… ξυστά από το δοκάρι. Κάθε φορ με δυνατή αίσθηση του γκολ θα είχε κάνει τον Βάτσλικ να χάσει την ηρεμία του. Όχι όμως ο Μακέντα. Σε τόσο κλειστά παιχνίδια, πόσο μάλλον όταν ο φιλοξενούμενος παίζει την περισσότερη ώρα με 7-8 παίκτες μέσα στην περιοχή του, η ομάδα που θέλει να παίξει ποδόσφαιρο οφείλει να κάνει γκολ έστω και τη μισή ευκαιρία. Δεν συνέβη… τέλος. Ο-0!
-
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: κατέβηκε στη Λεωφόρο όχι για να παίξει αλλά για να πάρει ισοπαλία. Ούτε κόρνερ δεν κέρδισε. Ούτε υπόνοια ευκαιρίας δεν έκανε. Μηδέν παραγωγή φάσης. Και δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, μετά από εκείνο της Ριζούπολης, χωρίς γκολ. Ως αποτέλεσμα το «Χ» προφανώς είναι πολύ χρήσιμο για τον Ολυμπιακό αφού διατήρησε το αήττητο και ξέφυγε 10 βαθμούς από την ΑΕΚ. Όμως «αυτό» που παρουσίασε ο Μαρτίνς (με τη σοβαρή δικαιολογία της απουσίας των 5 στο Κόπα Αφρικα και του τραυματία Μπουχαλάκη) ήταν απογοητευτικό ως ποδόσφαιρο. Ξεκάθαρη η επιλογή του προπονητή να μην «παίξει» ο Ολυμπιακός. Επέλεξε 3 στόπερς για να κρατήσει μακριά μια ομάδα που έτσι κι αλλιώς έχει πρόβλημα στην κορυφή της επίθεσής της (για τον Μακέντα τα είπαμε, ο Ιωαννίδης απλά μαχητικός, ο Καρλίτος προφανώς κρίθηκε ανέτοιμος). Και από εκεί και πέρα ο Μαρτίνς… κοιτούσε δίχως παρέμβαση για να παίξει η ομάδα του ποδόσφαιρο. Ακόμη και ο Ελ Αραμπί χρησιμοποιήθηκε μακριά από την περιοχή και ουδείς κατάλαβε ότι έπαιξε. Επαναλαμβάνω πως η ισοπαλία κράτησε αήττητο τον Ολυμπιακό όμως αν έχανε στη Λεωφόρο ο Πέδρο Μαρτίνς θαρρώ ότι θα άκουγε… ουκ ολίγα.
Comments