Μόνο ένας δεν μιλάει…

Μόνο ένας σταθερά “κρύβεται”.

Αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό του Συλλόγου έχουν διαμορφωθεί τρεις τάσεις.

1. Η μια πλευρά τάσσεται φανατικά υπέρ του Βοτανικού χωρίς να βλέπει τίποτα άλλο πέρα από τις μακέτες, τις εκτοξεύσεις και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Η πλευρά αυτή μάλιστα όταν στριμώχνεται από ερωτήματα ή διαπιστώσεις που “χαλάνε την μανέστρα”, ουσιαστικά ζητάει λίγο πολύ από τον κόσμο να μην ασχολείται με λεπτομέρειες και να κοιτάει την ευρύτερη εικόνα. Με λίγα λόγια ζητάει να κλείσουν οι πάντες τα μάτια και να πάει η ομάδα στον Ελαιώνα σαν “γουρούνι στο σακί”Μάλιστα ένα βασικό τους επιχείρημα είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά για οποιαδήποτε εναλλακτική λύση. Λες και στην υπόθεση του Βοτανικού έχουμε επίσημα έγγραφα έγκρισης της χρηματοδότησης και οι υπόλοιποι κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε.

   Για να εξηγούμαστε:

   Κατά καιρούς η πλευρά του κράτους μας πετάει διάφορα έγγραφα για να μας πείσει αλλά ΚΑΝΕΝΑ από αυτά δεν περιλαμβάνει την έγκριση χρηματοδότησης του ποδοσφαιρικού γηπέδου.

   Όταν δημοσιοποιηθεί ένα τέτοιο έγγραφο τότε και ΜΟΝΟ τότε θα μπορούμε να μιλάμε για κλειδωμένη χρηματοδότηση. Μέχρι τότε ΘΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ!

2. Η άλλη πλευρά είναι εκείνη που δεν θέλει ούτε να ακούει για τον Βοτανικό και επιθυμεί γήπεδο στη Λεωφόρο πάση θυσία. Η πλευρά αυτή έχει όλο το πάθος, τη θέληση και την ενέργεια ώστε να ασκηθούν πιέσεις προς το κράτος για αυτή αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ένας επενδυτής-ιδιοκτήτης της ΠΑΕ τύπου Μελισσανίδη που θα “πιάσει από το λαιμό” την κυβέρνηση για γίνει γήπεδο στη Λεωφόρο. Ουσιαστικά αυτή η ομάδα ανθρώπων δίνει μια μάχη άμυνας με σκοπό να μην πέσει το σπίτι του Συλλόγου και ποντάρει σε αλλαγή ιδιοκτησίας της ΠΑΕ στο μέλλον με σκοπό να τεθεί το θέμα επί τάπητος δυναμικά.Ταυτόχρονα αυτό το σύνολο λέει το εξής απλό:

   “Δεν εμπιστευόμαστε με τίποτα τον Γιάννη Αλαφούζο να πάρει μια τόσο σημαντική απόφαση που θα καθορίσει το μέλλον του Συλλόγου για τα επόμενα 100 χρόνια.”
   
   Λίγο πολύ η στάση αυτή θυμίζει εκείνη των φίλων της ΑΕΚ που έκαναν τα πάντα ώστε να μην πάει η ομάδα του στην χωματερή του ΟΔΔΥΧ (όπως επιθυμούσε η διοίκηση Νικολαΐδη εκείνη την εποχή) μένοντας πιστοί στη λογική του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Τελικά ήταν και εκείνοι που δικαιώθηκαν πληρώνοντας βέβαια το βαρύ τίμημα του υποβιβασμού στη Γ’ εθνική. Σήμερα όμως καμαρώνουν για το γήπεδο τους εκεί που θεωρούν ότι είναι το σπίτι τους.

3. Η τρίτη πλευρά είναι μεν πιο διαλλακτική όσον αφορά τον Βοτανικό αλλά θέτει το ζήτημα των δικαιωμάτων μετ’ επιτάσεως. Η τάση αυτή δεν θα πει όχι στην μετακόμιση δίπλα στο Ρέντη παρόλο που δεν “γουστάρει” την περιοχή αλλά αν αυτό είναι να γίνει, θα πρέπει ο Παναθηναϊκός και ως ΠΑΕ και ως Ερασιτέχνης να πάρει πάρα πολλά στις διμερείς συμφωνίες για να δεχτεί την μετακίνηση σε ένα τέτοιο μέρος.

Σε κάθε περίπτωση ο κόσμος της ομάδας λίγο πολύ έχει τοποθετηθεί και έχει πάρει θέση πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Μόνο ένας δεν μιλάει. Μόνο ένας δεν “κελαηδάει”. Μόνο ένας σταθερά “κρύβεται”.

Αυτός δεν είναι άλλος από τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ Γιάννη Αλαφούζο.

Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ βλέπει τους πάντες γύρω να “σκοτώνονται” και να “τσακώνονται” χωρίς ταυτόχρονα να τον ενοχλεί κανένας. Εν κρυπτών έχει συμφωνήσει με τον Δήμο και τα υπόλοιπα εμπλεκόμενα μέρη αλλά από την πλευρά της ΠΑΕ τηρείται σιγήν ιχθύος για όλους και για όλα.

Όλοι ασχολούνται με τις συμβάσεις του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού και κανείς με αυτές της ΠΑΕ, παρόλο που το ποδοσφαιρικό τμήμα είναι εκείνο που θα κληθεί να φέρει και το χρήμα στο νέο γήπεδο και να καλύπτει μια σειρά από έξοδα όπως τα ενοίκια που θα πρέπει να καταβάλει ετησίως στο κράτος.

Γύρω από την ΠΑΕ και τις δικές της συμβάσεις τα ερωτηματικά είναι ακόμη μεγαλύτερα και ακόμη περισσότερα.

Εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε είναι ότι άπαντες, ανεξαρτήτως των απόψεων μας πάνω στο γήπεδο, θα πρέπει να στριμώξουμε τον Γιάννη Αλαφούζο και να τον κάνουμε να βγει από το σκοτάδι, στο οποίο συνειδητά βρίσκεται και από εκεί ελέγχει τα πάντα.

Υ.γ.: Είναι ξεκάθαρο πως ούτε το μέρος ούτε οι συμβάσεις θα μας αφήνουν ικανοποιημένους γιατί πολύ απλά στην όλη υπόθεση ο Παναθηναϊκός και ειδικά ο Ερασιτέχνης διαπραγματεύονται από θέση αδυναμίας καθώς η χρηματοδότηση (ΑΝ υπάρχει) δεν είναι από ιδιωτικούς πόρους αλλά κρατικούς. Αυτός που έχει τα λεφτά στη ζωή, σχεδόν πάντα έχει δυστυχώς και το πάνω χέρι.

Με δεδομένο αυτό, το μεγάλο ερώτημα που θα τεθεί στο φινάλε είναι αν η ΠΑΕ και ο Ερασιτέχνης θα μπορούν να αντεπεξέρχονται οικονομικά ως προς τις οικονομικές υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος και αν τα λεφτά που θα μένουν στο τέλος θα ικανοποιούν τις ανάγκες του ποδοσφαίρου και των ερασιτεχνικών τμημάτων.

Πηγή: leoforos1908.gr