Η “μαυρίλα” του Νίκου Παππά είχε διέξοδο

Ο Νίκος Παππάς μίλησε για τη “μαυρίλα” που ένιωσε ενώ είχε κερδίσει τα πάντα στο μπάσκετ

Για το Νίκο Παππά έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Είναι και η αρκετές φορές συγκρουσιακή διαδρομή του που τον έφεραν στο προσκήνιο εκτός από τα αναμφισβήτητα μπασκετικά του προσόντα, είναι όμως και η εκτός γηπέδων παρουσία του, που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Δεν είναι συνηθισμένο ένας πρωτοκλασάτος μπασκετμπολίστας να φτιάχνει ένα γήπεδο στις φυλακές Κορυδαλλού, ή να δηλώνει αλληλέγγυος με τον αγώνα των διανομέων αλλά και να τρέχει εθελοντής για να σβήσει τις καταστροφικές πυρκαγιές της γενέτειρας του Εύβοιας.

Η συνέντευξη του στην εκπομπή “Απλές Κουβέντες” του OPEN ήταν ενδεικτική του τρόπου σκέψης του, είχε όμως και την αποκάλυψη ότι κάποια στιγμή, ενώ είχε φτάσει στο πικ της καριέρας του, ξύπνησε μια μέρα και το μπάσκετ δεν του έλεγε τίποτε, πλέον. Μπορεί για μας απέξω η ζωή ενός επαγγελματία αθλητή να είναι σχεδόν ονειρεμένη, η πραγματικότητα, ωστόσο, απέχει πολλές φορές παρασάγγες με ό,τι έχουμε στο μυαλό μας.

Ανεξάρτητα αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανένας με τον Παππά, για το πόσο ψηλά ή χαμηλά έβαλε τον πήχη της δικής του καριέρας, η παραδοχή του πως μια μέρα είχε “αδειάσει” μέσα του έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Και προφανώς ο 31χρονος διεθνής δεν είναι ο πρώτος αθλητής υψηλού επιπέδου, που νιώθει ότι το αθλημά του δεν τον γεμίζει, όχι απαραίτητα από τις ίδιες αιτίες.

Η Ναόμι Οσάκα η κορυφαία τενίστρια των τελευταίων ετών, εγκατέλειψε το Ρολάν Γκαρός γιατί δεν άντεχε τις -για την ψυχοσύνθεση της- αφόρητες συνεντεύξεις στους δημοσιογράφους. Ξαφνικά το σπορ που αγάπησε και υπηρέτησε της έγινε βραχνάς. Το μυαλό της σπουδαίας γυμνάστριας Σιμόν Μπάιλς μπλόκαρε το καλοκαίρι, την ώρα που ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αποφάσισε να αποσυρθεί, μη αντέχοντας άλλο στην πίεση του πρωταθλητισμού: “Δεν θα βάλω την ψυχική μου υγεία πάνω από οτιδήποτε άλλο”…

Ο Νίκος Παππάς το είπε ξεκάθαρα: “Επιστημονικά το λένε ανηδονία. Τι κάνεις; Προσπαθείς είτε με επαγγελματίες είτε με τους ανθρώπους σου να βγεις από αυτή τη μαυρίλα”. Για όσους γνωρίζουν η ανηδονία είναι σύμπτωμα κατάθλιψης. Ο άσος της ΑΕΚ είναι προφανές ότι έχει παλέψει για την ψυχική του ισορροπία και προσπαθεί να ξεφύγει από μια κατάσταση, που ο ίδιος περιγράφει σαν “μαυρίλα”.

Η παραδοχή ενός τέτοιου προβλήματος δεν είναι εύκολη, ειδικά από την τηλεόραση, ο Παππάς όμως είχε τη γενναιότητα να το δημοσιοποιήσει, όπως και να το αντιμετωπίσει.

Κάπως έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι αθλητές δεν είναι ρομπότ. Ή εν πάση περιπτώσει είναι περισσότερο άνθρωποι με αδυναμίες πιο πολλές απ’ όσες φανταζόμαστε. Η πίεση που ασκείται στα μικρά παιδιά, τα οποία μπαίνουν στα γήπεδα και στους στίβους, επειδή έχουν ταλέντο σε ένα … παιχνίδι είναι τεράστια ειδικά όταν πρέπει να γίνουν πρωταθλητές.

Το τι έχουν θυσιάσει, πόσο πίεσαν τον εαυτό τους, να ακούνε τους προπονητές και να μην παρεκκλίνουν από το … καλογερικό πρόγραμμα της ζωής τους, το ξέρουν μόνο αυτοί. Ναι, αλλά την ίδια ώρα απολαμβάνουν προνόμια, τα οποία οι υπόλοιποι θνητοί, ούτε καν τα φαντάζονται. Ειδικά ο επαγγελματικός αθλητισμός προσφέρει σε νεαρή ηλικία, υλικά αγαθά που κάποιος δεν μπορεί να τα απολαύσει ακόμη κι αν ζήσει δέκα ζωές.

Από την άλλη, λόγω και της αδυναμίας να διαχειριστούν τόσα πολλά χρήματα σε τόσο μικρή ηλικία, ακριβοπληρωμένοι αθλητές έχασαν την περιουσία τους σε ελάχιστο καιρό μετά τη λήξη της καριέρας τους. Το χειρότερο; Έχοντας ασχοληθεί από μικρά παιδιά μέχρι τα 30-35 τους με ένα και μοναδικό αντικείμενο, ουσιαστικά βγαίνουν, χωρίς άλλα εφόδια, σε μια σκληρή πραγματικότητα.

Οι πόρτες ανοίγουν σε ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο, με προσφορά και διακρίσεις στον αθλητισμό, μέχρι ενός σημείου, ωστόσο. Η προσαρμογή σε μια άλλη ζωή, είναι ακόμη πιο δύσκολη από τη ρουτίνα του πρωταθλητισμού.

Ο Παππάς, αν καταλάβαμε καλά από τα δικά του λόγια, δεν πέρασε αυτές τις διαδικασίες. Δεν είναι κι από τους ανθρώπους που μπαίνουν σε καλούπια. Έχοντας όμως εκπληρώσει όλους τους στόχους, που έβαλε από μικρός (σ.σ θα μπορούσε να βάλει μεγαλύτερους, αλλά είπαμε, είναι διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας), ικανοποιώντας ακόμα και τις υλικές ανάγκες του, με ένα σπίτι, ή με ένα αυτοκίνητο, έφτασε στο σημείο να μην τον ιντριγκάρει τίποτε μέσα στο γήπεδο. Να παίζει μπάσκετ, ψυχολογικά άδειος…

Μια μοναδική διέξοδος

“Αγοράζω χαμόγελα” εξομολογήθηκε, για τη φιλανθρωπική του δράση. Μοιάζει κυνικό, αλλά δεν το εννοεί με την ακριβή έννοια της φράσης. Η αξιοποίηση των χρημάτων που κερδίζει από το μπάσκετ, του δίνει την ικανοποίηση που αναζητά, για να συνεχίσει να βρίσκεται στα γήπεδα. Είναι η διέξοδος του, να νιώσει καλύτερα, βλέποντας μάλιστα στα πρόσωπα των ανθρώπων τη χαρά, που ο ίδιος προσφέρει.

Ένα ιδιότυπο δούναι και λαβείν εκ μέρους του διεθνή μπασκετμπολίστα, χωρίς βέβαια υστεροβουλία αλλά με μοναδικό κέρδος την σωτηρία της ψυχής του. Δεν είναι και μικρή υπόθεση, αν θυμηθεί κανείς και τους στίχους της Νικολακοπουλου, κάθε άλλο.

Υπάρχουν, φυσικά και τα βιώματα του καθενός, που εν τέλει καθορίζουν και την στάση του. Ο Μάρκους Ράσφορντ για παράδειγμα θα μπορούσε να απολαμβάνει τις 250 χιλιάδες λίρες που παίρνει κάθε εβδομάδα από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όχι ότι δεν το κάνει, ταυτόχρονα όμως έχει εδω και καιρό ξεκινήσει μια εκστρατεία για τα σχολικά γεύματα, τα οποία η κυβέρνηση Τζόνσον ήθελε πέρσι να καταργήσει.

Γιατί; Μα ήταν ο ίδιος ένα παιδί που ζούσε από τέτοια γεύματα: “Η ιστορία μου είναι μια ιστορία αρκετά συνηθισμένη σε πολλές οικογένειες: η μητέρα μου δούλευε όλη μέρα, κερδίζοντας έναν ελάχιστο μισθό προκειμένου να έχουμε πάντα ένα ζεστό γεύμα για δείπνο. Αλλά δεν ήταν αρκετό: το σύστημα δεν επέτρεπε σε οικογένειες όπως η δική μου να πετύχουν, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά δούλεψε. Βασιζόμασταν σε δωρεάν κουπόνια σχολικών γευμάτων, στην καλοσύνη των γειτόνων και των προπονητών” είχε δηλώσει, για να δικαιολογήσει τον αγώνα του.

Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που ακούγαμε απόψεις του στυλ “οι αθλητές είναι για να παίζουν”, η οποιαδήποτε ενασχόληση με τα κοινά δεν βοηθάει μόνο όσους έχουν ανάγκη ισχυρές φωνές στήριξης αλλά είναι άκρως ωφέλιμη και σε εκείνον που δίνει την όποια βοήθεια στο κοινωνικό σύνολο.

Κι ένας συνειδητοποιημένος αθλητής έχει μεγαλύτερη αξία (και προσφορά, κατά τη γνώμη μας) από τον οποιονδήποτε τέλειο, αψεγάδιαστο και γεμάτο αγωνιστικές υπερβάσεις πρωταθλητή, που ωστόσο είναι αποστασιοποιημένος και κλεισμένος αποκλειστικά στα πλαίσια του αθλήματος του…

πηγή: sport24.gr