By Η επιστήμη της ψυχολογίας αποτυπώνει πλήρως την κατάσταση στον Παναθηναϊκό!Το κείμενο που ακολουθεί είναι του καλού φίλου και Παναθηναϊκού, Παύλου Κουτροφίνη ο οποίος είναι ψυχολόγος στο επάγγελμα.
Το κείμενο έχει ως εξής:
Το παρακάτω κείμενο δεν προτρέπει κι ούτε κατευθύνει, έχει σκοπό τον βαθύτερο προβληματισμό, αναλύοντας και περιγράφοντας την μέχρι τώρα πραγματικότητα, με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας του κειμένου.
Το χρόνιο διοικητικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού αλλάζει μορφές πότε γίνεται γηπεδικό, πότε αγωνιστικό και πότε ψυχολογικό. Όποια και να ναι η μορφή ωστόσο, το πρόβλημα ως ανοιχτή πληγή που δεν λέει να κλείσει εξακολουθεί να υπάρχει στο φόντο και τροφοδοτεί τις μορφές, αγωνιστικά και ψυχολογικά.
Για το αγωνιστικό – τακτικό κομμάτι (μορφή) δεν έχω την επαγγελματική επάρκεια για να κάνω την οποιαδήποτε ανάλυση, παρά την ματιά του φιλάθλου – οπαδού που πονάει την ομάδα και βλέπει απλώς 40 χρόνια ποδόσφαιρο, έχοντας κλωτσήσει το τόπι, και πατήσει το χώμα παίζοντας δίπλα στον ασβέστη, προ αμνημονεύτων χρόνων.
Είναι κοινώς παραδεκτό από φίλους κι αντιπάλους ότι η τακτική Μπόλονι δεν ταίριαζε στην Ιστορία, το όνομα και το εύρος του Παναθηναϊκού. Πλην όμως δεδομένου της παρούσης συνθήκης, όταν μιλάμε για το εύρος δεν αναφερόμαστε στην παρούσα κατάσταση αλλά στην ενσώματη μνήμη του Παναθηναϊκού οργανισμού δηλαδή στο παρελθόν.
Αυτός ο ρεαλισμός είναι απαραίτητος ώστε να αποφεύγεται η συνεχής ματαίωση της όποιας προσδοκίας κι η ισοπέδωση – μηδενισμός που φυσιολογικά ακολουθεί. Από την άλλη μεριά αν απεμπολήσεις οριστικά το παρελθόν, στερείσαι δύο τουλάχιστον βασικών απαραίτητων ποιοτήτων, της έμπνευσης και της ελπίδας!
Οι διοικητικές παλινωδίες επαναλαμβάνονται ως μοτίβο ξανά και ξανά… από τον Αναστασίου, τον Μαρίνο, τον Δώνη έως και τον Μπόλονι, ράβε – ξήλωνε.
Στην ψυχολογία Gestalt αυτό το λέμε “παγιωμένη” μορφή δηλαδή τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα, κι η ίδια μορφή επαναλαμβάνεται πάγια. Είναι μοιραίο κι ανθρώπινο να σκέφτεστε: μα δεν μαθαίνει από τα λάθη του;
Όχι, είναι η απάντηση.
Αυτό τεκμαίρεται από την μέχρι τώρα εμπειρία, επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση, είναι τρόπος, είναι στάση ζωής.
Πιο απλά και λαϊκά, αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει κι αναφερόμαστε στην Διοίκηση, κι αυτό δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο, έχει να κάνει με τον τρόπο που διοικεί.
Η ανικανότητα είναι μνημειώδης, αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι μιλάμε για την Διοίκηση που εξαφάνισε από τον Ευρωπαϊκό χάρτη τον κατεξοχήν άξιο εκπρόσωπο του Ελληνικού Συλλογικού Ποδοσφαίρου. Μιλάμε για την Διοίκηση που καταβαράθρωσε τον Σύλλογο στα αζήτητα της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής κατάταξης!
Για το dna των οπαδών και του Συλλόγου γενικότερα αυτό είναι η οδυνηρή συνέπεια, του Συλλογικού τραύματος που υπέστη ο οργανισμός από το 2005/06 κι έπειτα. Ένα τραύμα ακόμη, αξεπέραστο. Κι όταν η πληγή δεν κλείνει σε εύλογο διάστημα τότε κακοφορμίζει. Το σώμα του οργανισμού τραυματίζεται ξανά και ξανά κι η παλιά πληγή ανοίγει πάλι και πάλι…
Ευθύνη για αυτό έχουν όλοι λέμε συνήθως κι αυτό αληθεύει, αλλά όταν βάζουμε στο ίδιο καντάρι διοικήσεις κι οπαδούς έως απλούς φιλάθλους τότε απλώς θα επαναλάβουμε τον ίδιο κύκλο, του τραύματος.
Πως;
Μα, με την γνωστή συνταγή της φυσιολογικής, κατά τα άλλα, πόλωσης που δημιουργείται σε περιόδους κρίσης σε κάθε συλλογικότητα (Από την Ελλάδα δηλαδή έως και τον Παναθηναϊκό οργανισμό). Όταν όμως η συνταγή διεκπεραιώνεται με βούληση και στόχο, τότε παύει να είναι φυσική συνέπεια και γίνεται σκοπούμενη βλάβη. Κατά το Αγγλικό δόγμα της αποικιοκρατίας, διαίρει και βασίλευε…
Με αυτόν τον τρόπο ασύγγνωστα (που σημαίνει αδίκημα που στοιχειοθετείται και εδράζεται στη νομική αντίληψη ότι είναι ασυγχώρετη η άγνοια ενός νόμου) ή με επίγνωση (που σημαίνει γνωρίζοντας) γινόμαστε φορείς της αρρώστιας, να ψάχνει κάποιος εσωτερικούς εχθρούς στο πρόσωπο του άλλου συν-οπαδού, ενώ ο εχθρός είναι ένας, εκείνος που συντηρεί την πόλωση για τους δικούς του σκοπούς.
Η ευθύνη βαραίνει όλες τις διοικήσεις από την εποχή του Τζίγγερ έως και σήμερα.
Κυριάρχησε το προσωπικό έναντι του συλλογικού, παντού.
Κι ακόμη κυριαρχεί…
Ο Μπόλονι για την ομάδα της 12ης θέσης ήταν αυτό που χρειάζονταν, για την ομάδα που διεκδικεί μια θέση στον ήλιο εκ των πραγμάτων κρίνεται ελλιποβαρής.
Το πρόβλημα είναι εξόχως διοικητικό, αν σκεφτεί κανείς τις σφαγές που υπέστη και σκεφτεί επίσης ότι χωρίς το VAR η ομάδα θα είχε καταλήξει κάπου μεταξύ 8ης και 10ης θέσης. Γίνεται όμως αγωνιστικό όταν χρειάστηκε να αλλάξει το μυαλό του, δηλαδή από τον αγώνα υπέρ βωμών κι εστιών, να πρέπει να διεκδικήσει παίζοντας παραγωγικά και κατά διαστήματα κυριαρχικά. Εκεί το πρόβλημα γίνεται πια ψυχολογικό.
Το έλλειμα της αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και σεβασμού είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Προηγήθηκε σε 5 αγώνες- ντέρμπυ και δεν κατάφερε να πάρει σχεδόν τίποτε. Δεν είχε δηλαδή την πνευματική ικανότητα για να διαχειριστεί την πίεση, κι αυτό αφορά τον προπονητή πρωτίστως. Δεν υπάρχει πιο δηλωτικό, ρητό παράδειγμα από το 2-2 με τον Αστέρα στην Τρίπολη.
Ως αυτοπεποίθηση ορίζεται η πίστη στην ικανότητά μας, πιστεύουμε δηλαδή ότι είμαστε ικανοί να πετύχουμε τους στόχους μας.
Η πίστη αυτή έλκει την δύναμή της από την μέχρι τώρα εμπειρία όπου εν τέλει τα καταφέραμε. Για αυτό είναι σημαντικό η γνώση κι εκπαίδευση των νέων ποδοσφαιριστών από παλιότερους που είναι η ζωντανή Ιστορία. Για αυτό είναι σημαντικό η προσθήκη μετρημένων στα δάκτυλα ξένων ποδοσφαιριστών με προσωπικά παράσημα στο μπόλιασμα του Συλλόγου. Αν πέτυχε κάτι πρόσκαιρα ο Δώνης, το πέτυχε ακριβώς για αυτούς τους λόγους.
Όταν όμως, η πίστη αυτή δεν εδράζεται στην βιωμένη εμπειρία αλλά στην φαντασία μας, τότε είναι έωλη κι η πτώση κάνει συνήθως πάταγο.
Ως αυτοεκτίμηση ορίζεται η υποκειμενική αξιολόγηση του ατόμου για την αξία του, κι αφορά το σύνολο των σκέψεων του ατόμου για τον εαυτό του.
Σκεφθείτε για μια στιγμή για τι πλήγμα συζητάμε, αν μας ζητηθεί ως μέρος του Συλλογικού οργανισμού να κάνουμε μια αποτίμηση των σκέψεων που κάναμε τα τελευταία 9 χρόνια για τον Σύλλογο. Βάλτε τώρα τον εαυτό σας στην θέση του παίκτη…. τι λέτε θα θέλει να μείνει για να βιώνει ταπεινώσεις ή θα ψάχνει τον επόμενο σταθμό;
Η ευλογοφανής απάντηση είναι το δεύτερο, και κάπως έτσι αντί ο Παναθηναϊκός να αποτελεί στόχο, η πολιτική της Διοίκησης τον μετέτρεψε σε μέσο για την εκπλήρωση των στόχων ποδοσφαιριστών του, ο Παναθηναϊκός από στόχος έγινε σκαλοπάτι των πιτσιρικάδων και των κάθε λογής ξένων ποδοσφαιριστών.
Με τον ίδιο τρόπο, ολόκληρος ο Παναθηναϊκός, συμπεριλαμβανομένων και των οπαδών του, έγινε το μέσο επίτευξης προσωπικών σκοπών της Διοίκησης (συνήθως αυτοί είναι επιχειρηματικοί και πολιτικοί, έτσι ορίζεται η διαπλοκή). Αυτοί οι σκοποί θέλουν τον Παναθηναϊκό κομπάρσο παντού.
Η συμπεριφορά της Διοίκησης φαίνεται απρόβλεπτη, ασταθής, αλλοπρόσαλλη, αυτοκαταστροφική, οριακή, αν σκεφτούμε και την κρίνουμε με βάση τις ανάγκες και τους στόχους της ομάδας.
Βγάζει ίσως νόημα αυτή η συμπεριφορά μόνο αν την σκεφτούμε με βάση προσωπικά ή αλλότρια συμφέροντα.
Διότι, αν οφείλουμε να πιστώσουμε κάτι στην Διοίκηση είναι η συνέπεια με την οποία κρατάει την ομάδα πολύ πιο κάτω από την αληθινή της δυναμική, αυτό είναι το έργο της.
Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς είναι ένα από τα απαραίτητα δομικά υλικά για την λειτουργία της Δημοκρατίας, ισχύει για τις κοινωνίες. Στην Παναθηναϊκή κοινωνία η εμπιστοσύνη στην Διοίκηση από τους οπαδούς της ομάδας έχει χαθεί προ πολλού κι από μεγάλη μερίδα οπαδών δεν υπήρχε ποτέ. Άδικα; Δίκαια, θα συμπληρώσω.
Η ομάδα βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της Ιστορίας της, κι αναφερόμαστε στο γηπεδικό, στην αλλαγή έδρας. Για μια ακόμη φορά, παρατηρούμε την ακραία πόλωση ως συνέπεια του κακοφορμισμένου συλλογικού τραύματος που περιγράψαμε πιο πάνω. Πολλοί υποστηρίζουν και φαντασιώνονται ότι το γηπεδικό θα αποτελέσει την λύση για την ομάδα. Δεν έχουν άδικο.
Από την θεωρία του Πεδίου γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι εισάγοντας ένα νέο στοιχείο στο Πεδίο, αυτό αλληλοεπιδρά με άλλα στοιχεία του Πεδίου που προϋπάρχουν, διαμορφώνοντας τελικά, ένα νέο Πεδίο.
Αυτό που θα προκύψει ωστόσο δεν γνωρίζουμε αν θα είναι καλύτερο ή χειρότερο…
Μπορεί ο σκοπός να είναι για το καλύτερο, ωστόσο το ζήτημα είναι πολύ-παραγοντικό και δεν μπορούμε με ασφάλεια να κάνουμε αυτή την αναγωγή, δηλαδή να εγγυηθούμε ότι θα είναι καλύτερα. Κι αυτό γιατί ένας σημαντικός παράγοντας του πολυπαραγοντικού ζητήματος είναι η ίδια η διοίκηση.
Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί, ποιος μπορεί να νοιώθει ασφαλής ότι αυτή η διοίκηση θα τηρήσει τις συμφωνίες που θα κάνει; Θα διασφαλίσει δηλαδή το μέλλον που αξίζει στην ομάδα, όταν δεν μπορεί να διασφαλίσει στοιχειωδώς ότι δεν θα τον κλέβουν στο γήπεδο;
Δυστυχώς όλα ξεκινούν από εκεί και καταλήγουν εκεί. Πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης στους οπαδούς από καιρό σε καιρό, άλλη μια κίνηση εκ του πονηρού προκειμένου να αποσείσουν τις διαχρονικές τους ευθύνες.
Πλην όμως, για να εκτιμήσει κανείς το μέλλον του, που είναι εν γένει απροσδιόριστο δηλαδή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει, ο οργανισμός μοιραία εκτιμά την μέχρι τώρα εμπειρία του προκειμένου να επιλέξει. Κι η εμπειρία λέει: Καμπάλα, στάση πληρωμών, Βέμερ, αποκλεισμός από την Ευρώπη, υποβιβασμός στα χαρτιά, λάθος επιλογές προσώπων κι ανύπαρκτη στρατηγική.
Ο κάθε οργανισμός (είτε ατομικός είτε συλλογικός) αυτόματα σχεδόν στρέφει το βλέμμα στην εμπειρία του παρελθόντος για να εκτιμήσει τι κατάφερε, τα λάθη, τις παραλείψεις, ώστε να βεβαιωθεί τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, για να καταλήξει πως θα λειτουργήσει στο παρόν σε παρόμοια κατάσταση και να προβλέψει τι μπορεί να περιμένει…
Στρέψτε λοιπόν το βλέμμα, σκεφτείτε κι είμαι βέβαιος ότι ξέρετε τι μπορείτε να περιμένετε από αυτή την διοίκηση… κι εδώ βρίσκεται η ατομική ευθύνη.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα λειτουργήσει κι αυτό αφορά και το γηπεδικό.
Πειραματικά ας δοκιμάσουμε να σκεφτούμε ένα άλλο πρόσωπο σε αυτή την θέση είτε τον Θ. Γιαννακόπουλο είτε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη (διαλέγετε και παίρνετε ανάλογα με την προτίμησή σας στο πρόσωπο), και δείτε πόσο διαφορετικό είναι το αίσθημα της ασφάλειας, της εμπιστοσύνης κι επομένως της ελπίδας που αμέσως δημιουργείται…
Λέμε ότι σε περιόδους κρίσης το αντίδοτο στην πόλωση είναι η συμβολή, η συσπείρωση. Για να επιτευχθεί αυτή χρειάζεται η εμπιστοσύνη.
Η αλλαγή σελίδας της ομάδας περνάει μέσα από την αλλαγή της διοίκησης, σταθερής, ικανής, να χαράζει πορεία με βούληση και στόχο ώστε να καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο της ομάδας, να μπορούμε να ονειρευτούμε πάλι, να δημιουργηθεί το αίσθημα της ελπίδας βασισμένο στην πραγματικότητα αλλά και την Ιστορία, ώστε επιτέλους αυτό το τραύμα να ενσωματωθεί, να νοηματοδοθεί, και να αποτελέσει μέρος της πλούσιας Ιστορίας μας.
Μέχρι τότε, η ομάδα κι ο κόσμος της θα βιώνει την μετέωρη κίνηση του εκκρεμούς, από την μια άκρη στην άλλη, αντιστοίχως με την συμπεριφορά της διοίκησης κι αυτό δεν μένει παρά να αποτυπωθεί και στην Γενική Συνέλευση.
Για μια ακόμη φορά ο ΠΑΟ χωρίς τίτλο. Ο καθένας τώρα, ας βάλει στο κείμενο τον τίτλο του…
Ο Παύλος Κουτρουφίνης είναι 54 ετών, Σύμβουλος ψυχ. Υγείας cosca UK – ψυχοθεραπευτής εκπαιδευμένος στην Gestalt. Με βασικές σπουδές Τεχν. Γεωπονίας και Γεωπονικό Παν. Αθηνών. Συντονίζει ομάδες προσωπικής ανάπτυξης και θεραπείας, αρθρογραφεί, παρεμβάσεις στην κοινωνία με ομιλίες, σεμινάρια κι ανοιχτές επιστημονικές διημερίδες για το ευρύ κοινό. Ζει κι εργάζεται στο Ναύπλιο. www.pavloskoutroufinis.gr
Ανώνυμος
Comments