Tα κλεμμένα ποιος θα τα φέρει πίσω;

Η εποχή Τζόρντι Μπερτομέου στην Euroleague, επιτέλους φτάνει στο τέλος της. Ο CEO-υπάλληλος, που λειτουργούσε ως βασιλιάς του αθλήματος, καλύπτοντας τις ομάδες-μετόχους. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, χωρίς να δίνει στοιχεία σε κανέναν, χωρίς να φέρνει τα έσοδα και την πρόοδο, στην κορυφαία διοργάνωση του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αυτά που περίμεναν οι εργοδότες του με απλά λόγια.

Είναι λογικό να υπάρχει ένα πανηγυρικό κλίμα, οι περισσότερες ομάδες να αισθάνονται πως επιτέλους… ανάσαναν. Ατενίζοντας με μεγαλύτερη αισιοδοξία το άμεσο μέλλον. Όλες; Όχι κι όλες! Αυτός που άρχισε να φωνάζει, άρχισε να αντιδρά, άρχισε να επαναστατεί κόντρα στο «καθεστώς» Μπερτομέου, είναι ο Παναθηναϊκός. Οι Πράσινοι δε βγήκαν αλώβητοι απ’ αυτό τον «πόλεμο». Προφανώς δικαιωμένοι και αισθάνονται νικητές, αλλά χωρίς χαμόγελα. Γιατί πρέπει να σκεφτούν και τις πληγές που τους άφησε ο Μπερτομέου, προσπαθώντας να τους κάνει να σιωπήσουν και να γονατίσουν.

Οικονομικά; Αγωνιστικά; Διαιτησίες; Δημιουργώντας εσωστρέφεια; Σε όλους τους τομείς χαμένος βγήκε ο Παναθηναϊκός όσο διήρκησε αυτός ο πόλεμος. Καμία επανάσταση δεν είναι αναίμακτη, αλλά εδώ το ερώτημα είναι εύλογο: Όσα έκλεψαν απ’ το Τριφύλλι, γράφονται στο χιόνι;

Δε μιλάμε για φαινόμενο λίγων ετών. Διαχρονικά ο Τζόρντι Μπερτομέου και η «δική του» Ευρωλίγκα, αντιμετώπιζε το λιγότερο εχθρικά τον Παναθηναϊκό. Με την πολεμική να γίνεται λυσσαλέα τα τελευταία χρόνια.

Η ανατροπή διαφοράς 20 πόντων μέσα σε ένα ημίχρονο στο F4 του Βερολίνου, όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε την ΤΣΣΚΑ στον τελικό, είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Με τον Θανάση Γιαννακόπουλο να πετά λεφτά στον Μπερτομέου αγανακτισμένος και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να είναι εκτός εαυτού, τη στιγμή που η ομάδα του είχε σηκώσει Ευρωπαϊκό τρόπαιο! Δεν άντεξαν το σόου Αρτεάγκα που έχει γραφτεί στην ιστορία.

Η ωμή «σφαγή» στην Κωνσταντινούπολη το 2012, όταν στερήθηκε απ’ τον Παναθηναϊκό το δικαίωμα να πάει στον τελικό. Η διαιτησία καθόρισε το αποτέλεσμα στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Θα μπορούσε το Ελληνικό μπάσκετ να ζήσει «εμφύλιο» στον τελικό. Αλλά οι διαιτητές της διοργάνωσης Μπερτομέου, δεν το επέτρεψαν.

Το κουβάρι ξετυλίγεται και δεν τελειώνει. Τι να πρωτοαναφερθεί; Οι διαιτησίες με την Μπαρτσελόνα στα πλέι οφ του 2013; Όσα έγιναν με τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2018 και την αποβολή μέχρι και του Μάνου Παπαδόπουλου στη Μαδρίτη; Τα… block of the nightγια πεντακάθαρα φάουλ; Ατελείωτα και ασταμάτητα διαιτητικά «χειρουργεία», που αν ήταν μόνο αυτά ίσως το κακό να ήταν… μικρό.

Χρήματα που βουτήχτηκαν απ’ τα ταμεία της ΚΑΕ Παναθηναϊκός με συνεχόμενα πρόστιμα-μαμούθ. Με ανακοινώσεις έχθρας εναντίον ενός εκ των σημαντικότερων μετόχων της διοργάνωσης και φυσικά, μιας ομάδας που πέρα απ’ την ιστορία της είναι απ’ τους βασικούς λόγους των όποιων εσόδων. Προγράμματα «θάνατος» στην αρχή και στο τέλος της διοργάνωσης, όταν κρίνονται τα πάντα. Ψυχολογικά αρχικά και για το πλασάρισμα στο τέλος. Την ίδια ώρα που άλλες ομάδες ολοκλήρωναν σεζόν με 3-4 σερί εντός έδρας!

Φτάσαμε στο σημείο πριν δύο χρόνια περίπου, ένα ωραίο πρωί της 16ης Δεκεμβρίου 2019, να ανακοινώνεται ποινή μίας αγωνιστικής κεκλεισμένων των θυρών. Για πότε; Για το παιχνίδι με τη Φενέρ στο ΟΑΚΑ στις 17/12! Ενώ είχαν πωληθεί χιλιάδες εισιτήρια. Πέρα απ’ το χρηματικό πρόστιμο των 54.000 ευρώ.

Καταστάσεις που καμία άλλη ομάδα δεν κλήθηκε να αντιμετωπίσει εδώ και χρόνια. Πολεμική που δε γινόταν να μη «λυγίσει» τους Πράσινους μέχρι ενός σημείου. Ένα ατέλειωτο κυνήγι, με διάθεση εξόντωσης προερχόμενης απ’ το καθεστώς Μπερτομέου. Τη στιγμή μάλιστα που ακόμη κι εντός Ελλάδας, οι συνεργασίες που υπήρχαν έφερναν όχι απλά αδιαφορία, αλλά μέχρι και ωμή αντιπαλότητα από πολλά ΜΜΕ. Αντιμετωπίζοντας το Τριφύλλι χειρότερα κι από ξένο σωματείο.

Καταστάσεις που έφεραν εσωστρέφεια, ένα επιπλέον πρόβλημα που δημιουργήθηκε στον Παναθηναϊκό. Γιατί από ένα σημείο και μετά, αρκετοί θεωρούσαν πως φταίει η απουσία ενός ψηλού, ενός γκαρντ, το… λάθος με τον Καλάθη που δεν έχει σουτ, ο… ύπνος Πασκουάλ και πάει λέγοντας. Νεύρα, μιζέρια, κριτική υπέρμετρα σκληρή, λόγω των νεύρων και της έντασης που προερχόταν απ’ τη διάθεση πολεμικής της ίδιας της διοργάνωσης και των παρακλαδιών της που πιστά ακολουθούσαν τα «θέλω» του Καταλανού.

Ο Μπερτομέου φεύγει. Την ομάδα που υπέστη τη μακράν μεγαλύτερη ζημιά σε όλους τους τομείς, ποιος θα την αποκαταστήσει; Κυρίως, με ποιον τρόπο θα την αποκαταστήσει; Όχι, δε σβήνεται τίποτα απλά και μόνο με την ηθική δικαίωση. Επειδή έδειξαν οι ομάδες την πόρτα στον Μπερτομέου και η κλεψύδρα για να περάσει την έξοδο άδειασε, ούτε ο χρόνος γυρίζει πίσω, ούτε τα λεφτά επιστρέφουν στα ταμεία της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, ούτε νικά τα ματς που του στέρησαν οι διαιτητές. Συν το δικαίωμα διεκδίκησης σημαντικών στόχων. Το χτύπημα στην πλάτη και τα λόγια επιβράβευσης, ποτέ δε θεράπευαν πληγές…

*Φράση του Λουδοβίκου ΙΔ’ που σημαίνει: «το κράτος είμαι εγώ»