Α2, επιβίωση, πρωτάθλημα, Ευρώπη: Ένα ταξίδι-παράδειγμα για όσα πρεσβεύει ο αθλητισμός

Το παιχνίδι των κοριτσιών του Τριφυλλιού δε σηματοδοτεί την επιστροφή των Πράσινων. Τη «σφραγίζει». Είναι η επιβράβευση μιας προσπάθειας γεμάτη τιμιότητα, μόχθο, κόπο, ταπεινότητα, ήθος. Αυτά που σε θεωρητικό επίπεδο πρεσβεύει ο αθλητισμός. Γιατί ειδικά στα μέρη μας, τα έχουμε ξεχάσει. Οπότε τα παραδείγματα που για πολλούς ίσως να είναι ρομαντικά, πρέπει πρώτα να τα αναδεικνύουμε και μετά να τα χειροκροτούμε.

Η πορεία δεν ήταν καθόλου εύκολη. Κανείς πριν από τρία χρόνια δε θα μπορούσε να σκεφτεί το σήμερα. Ίσως ούτε ο πλέον αισιόδοξος. Ήταν εκείνη η σεζόν του 2017-18. Ο Παναθηναϊκός Α.Ο. ήταν σε δύσκολη θέση με ασήκωτα χρέη και πάρθηκε η σκληρή απόφαση να κατέβει το τμήμα με νεαρά κορίτσια από την ακαδημία. Τελικός απολογισμός στο πρωτάθλημα, 0-22. Υποβιβασμός χωρίς μία νίκη. Αποκορύφωμα η βραδιά-ντροπή της ήττας απ’ τον Ολυμπιακό με 102-29. Ντροπή όχι για τα νεαρά κορίτσια του Τριφυλλιού, αλλά για την εντολή που δόθηκε και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το ματς ο αιώνιος με προπονητή τον Κώστα Μίσσα. Έβγαλαν την αντιπαλότητα και είδαν την ευκαιρία να «σκοτώσουν», μια ομάδα που έπαιζε με παιδιά κάτω των 17 ετών.

Το 2018-19 άρχισε να αλλάζει η κατάσταση. Η ομάδα ήταν στην Α2. Ο Α.Ο. ανάσανε οικονομικά και μπήκε σε επαγγελματικά πρότυπα, με τη διοίκηση Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Η επιστροφή στην Α1 ήρθε εύκολα, αγωνιστικά πάντα. Γιατί καμία συμμετοχή στην Α2 για ένα σωματείο όπως ο Παναθηναϊκός, δε θα μπορούσε να είναι εύκολη. Ήταν όμως ηθική. Έπεσε και προσπάθησε σιγά-σιγά να σηκωθεί. Ούτε έψαξε ομάδα για να την «απορροφήσει» και ξαφνικά να είναι στην πιο πάνω κατηγορία, ούτε τίποτα.

Την επόμενη σεζόν με την επιστροφή στην Α1, άρχισαν να μπαίνουν οι βάσεις. Μετά το δεδομένο σοκ της προηγούμενης διετίας, ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να επανέλθει όσο πιο κοντά στα στάνταρ του. Για να το πετύχει, έκανε κίνηση-ματ το Νοέμβριο του 2019. Έδωσε τη θέση της προπονήτριας στην Ελένη Καπογιάννη. Επιλέγοντας η τότε διοίκηση την κορυφαία Ελληνίδα κόουτς, που έχει στο αίμα της αυτό που επιβάλλει το dna του Παναθηναϊκού: Τον πρωταθλητισμό. Εκείνη η σεζόν τερμάτισε περίεργα και όχι στα παρκέ (λόγω covid-19) με το Τριφύλλι δεύτερο.

Το καλοκαίρι του 2020 δεν ήταν εύκολο. Οι αλλαγές στον Ερασιτέχνη με την ανάληψη της διοίκησης Παναγιώτη Μαλακατέ αρχές Ιουλίου, ήρθαν σε μια δύσκολη περίοδο και αρκετά ταραχώδη για το Τριφύλλι. Εκείνη η στιγμή βρήκε τις Πράσινες να έχουν τέσσερις παίκτριες και την Καπογιάννη στην τεχνική ηγεσία. Από εκεί άρχισε να «χτίζεται» μια προσπάθεια, που ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως θα καταλήξει.

Η νίκη επί του πανίσχυρου Ολυμπιακού που κατακτούσε τα πρωταθλήματα άνευ αντιπάλου και ταυτόχρονα η διακοπή του αήττητου σερί που διατηρούσαν για χρόνια οι Πειραιώτες (137 νίκες στις εγχώριες διοργανώσεις), ήταν μια ωραία ένδειξη για το Τριφύλλι. Αλλά και πάλι ο αιώνιος έμοιαζε το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο. Μέχρι που πέρασε ο καιρός και οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στον τελικό.

Οι Πράσινες, εκμεταλλευόμενες τη νομική δικαίωση της Όλγας Χατζηνικολάου, την ενέταξαν στο δυναμικό τους. Με την απόφαση να έχει άμεση ισχύ, οπότε νομιμότατα μπορούσε να ενισχύσει στους τελικούς. Κάτι που έδωσε στον αιώνιο αντίπαλο το έναυσμα, για να λειτουργήσει ως δικομανής σύλλογος που θεωρεί πως στη ζωή πρέπει είτε να κερδίζει με κάθε τρόπο είτε να μην επιτρέπει την χαρά όποιου τον γονατίζει αγωνιστικά.

Ο πρώτος τελικός επεισοδιακός, χωρίς τηλεοπτική κάλυψη όπως αρμόζει σε ματς αιωνίων, χωρίς κατάλληλα χρονόμετρα. Με τους διαιτητές να ανεβαίνουν στην εξέδρα για να πάρουν μια δεύτερη γνώμη σχετικά με το αν μετρά καλάθι της Ριντ ή όχι.

Τελικά το Τριφύλλι δικαιώθηκε στην ένστασή του για κακή διεξαγωγή του ματς, το παιχνίδι έγινε ξανά και ο Ολυμπιακός νίκησε σχετικά εύκολα. Παρότι οι τεχνικοί της ΕΡΤ που αυτή τη φορά αποφάσισε να μεταδώσει το ματς, έλεγαν: «Ευτυχώς νίκησε ο Ολυμπιακός, αλλιώς δε θα φεύγαμε από δω».

Ο τελικός στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» έφερε το 2-2 (μεταφέρθηκαν και οι νίκες της κανονικής περιόδου) με επική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο για τις Πράσινες. Νίκη ψυχής, αλλά και μπασκετικής κλάσης-τακτικής. Ήρθε η στιγμή του ματς που θα έκρινε τα πάντα. Η ομάδα της Καπογιάννη με μυθική εμφάνιση μέσα στην έδρα του αιωνίου, τον εκθρόνισε μετά από μια πενταετία. Εμφατικά, επιβλητικά, άνετα.

Οι προσφυγές στο ΑΣΕΑΔ ήταν η αντίδραση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, θεωρώντας πως θα κερδίσουν κάτι λόγω της υπόθεσης Χατζηνικολάου. Νομικά δεν έστεκε από πουθενά ζήτημα. Κάτι που «έβλεπαν» όλοι. Απλά η καθυστέρηση για την τελική απόφαση, έφερε και την αναβολή της Πράσινης φιέστας. Τουλάχιστον σε επίπεδο απονομής, επειδή ο κόσμος που συνόδευσε την αποστολή απ’ το Σύνταγμα μέχρι τη Λεωφόρο και το γλέντι στο κλειστό του ιστορικού γηπέδου, ήταν κάτι περισσότερο από μια φιέστα.

Τα νομικά τερτίπια του Ολυμπιακού που απλά κέρδιζε χρόνο στην ήττα του, κατέπεσαν περίτρανα με την απόφαση του ΑΣΕΑΔ. Όπως κι αναμενόταν. Στους ερυθρόλευκους άρχισε να φταίει η προηγούμενη διοίκηση της ΕΟΚ. Η ίδια με την οποία είχαν πέντε σερί πρωταθλήματα μετά την «απορρόφηση» της Α.Ε. Σουρμένων-Ελληνικού, που ήταν ήδη ομάδα πρωταθλητισμού.

Το μπάσκετ γυναικών του Παναθηναϊκού, είναι η επιτομή της όμορφης-ρομαντικής ιστορίας του αθλητισμού. Απ’ αυτές που θα μπορούσαν να γίνουν μια mini movie. Για το τι πραγματικά είναι ο αθλητισμός. Μιας ομάδας που πέρασε απ’ όλα τα στάδια, βήμα-βήμα. Βίωσε τις άσχημες μέρες κι αυτό έκανε τις όμορφες, θριαμβευτικές! Ο κόπος και ο μόχθος, έκαναν την απόλαυση του νέκταρ της επιτυχίας ακόμη μεγαλύτερη.

Ο σύλλογος που έφτασε στα πατώματα σήμερα απολαμβάνει το νέκταρ της ευρωπαϊκής συμμετοχής μετά από 20 χρόνια. Σαν πρωταθλητής!

Διότι ο Παναθηναϊκός απ’ τα νεαρά κορίτσια που δεν πήραν νίκη και υποβιβάστηκαν, μέχρι τον τίτλο και την επιστροφή στην Ευρώπη, παρέδωσε μαθήματα για το τι σημαίνει αθλητισμός και πως πρέπει να βιώνει ο καθένας τα στάδιά του.

Το σημερινό αποτέλεσμα μπορεί να ενδιαφέρει λίγους. Η πορεία, ο δρόμος, το ταξίδι οφείλει να ενδιαφέρει τους πολλούς. Χρησιμοποιώντας το ως παράδειγμα στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τα σπορ. Ναι, το ταξίδι εδώ έχει μεγαλύτερη σημασία από τον προορισμό…