Το ξέσπασμα της διπλής επιστροφής

H σπουδαία όσο και ανέλπιστη νίκη όπως εξελίχθηκε το ματς με τη Φενέρμπαχτσε

Αν και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε μπροστά στο σκορ με 82-79 στο 37′ δεν κατάφερε να κρατήσει το προβάδισμα και να διαχειριστεί καλύτερα το παιχνίδι ώστε να κλειδώσει πιο εύκολα τη νίκη. Δέχτηκε σερί 6-0 και από το +3, βρέθηκε στο -3.

Και όχι τίποτα άλλο, δηλαδή, αλλά θα ήταν κρίμα να πάει στράφι η όλη προσπάθεια και ειδικά η εμφάνιση ψυχολογίας που είχε κάνει ο Νεμάνια Νέντοβιτς. Όμως όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας «μεγάλη μπουκιά φάε, αλλά μεγάλη κουβέντα μην πεις». Στην προκειμένη ούτε καν να τη… σκεφτείς.

Από τη μία, οι πράσινοι δεν παράτησαν πότε το παιχνίδι. Μάλιστα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση τη στιγμή που έστρεψα τη ματιά μου στο Jumbotron του ΟΑΚΑ και αντίκρισα τον Δημήτρη Πρίφτη να εμψυχώνει τους παίκτες και να σχεδιάζει τα όσα θα πρέπει να κάνει η ομάδα του η τελευταία 40 δευτερόλεπτα. Από την άλλη, δεν περίμενα επ’ ουδενί τη Φενέρμπαχτσε να… βάλει τα χέρια της και να βγάλει τα μάτια της. Βάλτε στην εξίσωση και την απίστευτη βοήθεια από τους 7.000 φίλους του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ και ιδού το αποτέλεσμα.

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε ένα χαμένο παιχνίδι (και μιλάμε στην κυριολεξία ένα χαμένο παιχνίδι), να το κερδίσει και να δώσει τον πλέον πανηγυρικό τόνο και την πλέον ψυχολογική ένεση που είχε τόσο μεγάλη ανάγκη τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Το 9-0 σερί στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα με τους πράσινους να έχουν 9/9 βολές (κάνω μια παρένθεση και λέω ότι κάπου στην Αγία Πετρούπολη ο Πασκουάλ θα δει αύριο μεθαύριο το παιχνίδι και θα θυμάται τα άθλια ποσοστά που είχε ο Παναθηναϊκός από τη γραμμή όταν ήταν προπονητής των πράσινων και δεν θα πιστεύει το 92% στη στατιστική του εν λόγω αγώνα) να αποδειχθεί λυτρωτικό.

Επίσης να ξεκαθαρίσουμε ότι τα δύο αντιαθλητικά φάουλ που δόθηκαν υπέρ του Παναθηναϊκού σε αυτό το διάστημα ήταν ολόσωστα! Και φυσικά η κουταμάρα ανήκει στον Γκούντουριτς που υπέπεσε στο αντιαθλητικό στον Μέικον, όπως επίσης και στον Μπούκερ, ο οποίος «γκρέμισε» τον Νέντοβιτς χωρίς να είναι η μπάλα στο παρκέ. Μιλάμε για τον ορισμό των αντιαθλητικών. Οι «πράσινοι» εκμεταλλεύτηκαν το δωράκι της Φενέρ και έβαλαν στο σακούλι τους την πρώτη νίκη της σεζόν.

Η νίκη ήταν σημαντική γιατί…

Μία νίκη που ήταν απαραίτητη και μπορεί να αποδεχθεί εξόχως σημαντική γιατί…

α) θα διώξει τα σύννεφα που είχαν απλωθεί μετά τις δύο κάκιστες εμφανίσεις απέναντι σε Μονακό και Άρη. Κι αν απέναντι στη γαλλική ομάδα λες «στην EuroLeague έπαιζες, πρεμιέρα ήταν, εκτός έδρας ματς, οπότε ας… πάει στα κομμάτια», τότε κόντρα στους «κιτρίνους» ο χαρακτηρισμός είναι «επιεικώς απαράδεκτοι».

β) θα αποτελέσει την ψυχολογική τόνωση που είχε ΑΝΑΓΚΗ ο Παναθηναϊκός. Έψαχνε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Αφενός για να κερδίσει χρόνο και ηρεμία και αφετέρου για να μην «βουτήξει» από τόσο νωρίς στην εσωστρέφεια, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που ακολουθεί η «διαβολοβδομάδα» στην Ισπανία (με Μπασκόνια και Ρεάλ) και δεν μεσολαβεί κάποιο ματς στην Basket League (σ.σ. έχει ρεπό) ώστε να διασκέδαζε τις εντυπώσεις.

γ) θα μπορέσει να… ξεαγχωθεί και ο Πρίφτης και να δουλέψει χωρίς να έχει πάνω από το κεφάλι του την πίεση του αποτελέσματος σε παιχνίδια απέναντι σε πιο ποιοτικές ομάδες και μάλιστα εκτός έδρας. Αν ήταν στο ΟΑΚΑ τα ματς θα ήταν διαφορετικά. Όχι ότι δεν στοχεύει ο Παναθηναϊκός στις νίκες όπου και αν παίζει. Φυσικά και στοχεύει. Οποιαδήποτε ομάδα και αν έχει απέναντί του. Όμως τώρα θα μπορεί να τις αντιμετωπίσει χωρίς να υπάρχει τόσο μεγάλο βάρος το οποίο ενδεχομένως να αποτυπωνόταν και στο παρκέ.

δ) θα «ξυπνήσει» ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Εδώ που τα λέμε φάνηκε ξεκάθαρα ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ έλειψε από τον Παναθηναϊκό (και ΕΙΔΙΚΑ από τον Παναθηναϊκό) ο κόσμος από το ΟΑΚΑ. Μιλάμε για άλλη δυναμική της ομάδας. Γιατί καλώς ή κακώς, στο ΟΑΚΑ παίζει ΚΑΙ ο κόσμος μπάσκετ. Θυμάστε πόσα και πόσα ανάλογα ματς χάθηκαν πέρυσι επειδή το γήπεδο ήταν άδειο και «παγωμένο;» Και είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι αν δεν υπήρχε κόσμος σε αυτό το ματς, ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ θα επέστρεφε ποτέ στο παιχνίδι της διεκδίκησης της νίκης. Όμως αυτό το «μπουστάρισμα» που πήρε από τους 7.000 και πλέον φίλους του ισοδυναμεί με τις άμυνες του Ουάιτ, τα καλάθια του Νέντοβιτς, την αποφασιστικότητα του Παπαπέτρου, την ηρεμία που έβγαλε ο Μέικον, τα καρφώματα του Φλόιντ, την πίστη ότι «τίποτα δεν έχει τελειώσει».

Η νίκη υπενθύμισε ότι…

Και μιας και μιλάμε για τους παίκτες. Με αυτή τη νίκη και με αυτήν την εμφάνιση, η οποία σημειωτέον ήταν άκρως ανταγωνιστική από τον Παναθηναϊκό και θα είχα την ΙΔΙΑ άποψη ακόμη και αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό, θα μπορέσουν και κάποιοι παίκτες να «πατήσουν» καλύτερα στα επόμενα παιχνίδια.

α) Πρώτος και καλύτερος ο Νεμάνια Νέντοβιτς. Πέτυχε τους 18 από τους 20 πόντους στα τελευταία 15 λεπτά. Θύμισε τον παλιό, καλό, Νέντοβιτς. ΑΥΤΟΝ που έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός προκειμένου να είναι ανταγωνιστικός στα παιχνίδια της EuroLeague και ΑΥΤΟΝ που έχει ανάγκη πρώτος απ’ όλους ο ίδιος ο Νέντοβιτς.

Πραγματικά, περίμενε ΠΩΣ και ΠΩΣ αυτήν την εμφάνιση. Φάνηκε από τις αντιδράσεις του. Το πώς πανηγύρισε με τον κόσμο μετά το τέλος. Ξέσπασε! Και μας υπενθύμισε το ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ έλειψαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού από τις κερκίδες και το ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ περίμενε να τους δει στο ΟΑΚΑ. Ο «Νέντο» σημείωσε 20 πόντους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν, εκτός από την ποιότητά του, από την ενέργεια που έλαβε από την εξέδρα. Είδατε πώς έκανε μετά το τέλος; Πώς πήγε να πανηγυρίσει μπροστά τους; Αυτά είναι που θα κρατήσουν ολοζώντανο το ενδιαφέρον τους…

β) Οκάρο Ουάιτ. «Αθόρυβος εργάτης» ο Αμερικανός. Έβγαλε αμυνάρες όσο ήταν στο παρκέ καθώς «φορτώθηκε» γρήγορα με τρία φάουλ στο πρώτο ημίχρονο, ενώ έκανε αμέσως το 4ο στο δεύτερο ημίχρονο. Πέτυχε το καθοριστικό «γκολ φάουλ» για το 82-79 έχοντας πάρει επιθετικό ριμπάουντ, ενώ δείχνει ότι, τουλάχιστον στο ΟΑΚΑ, αρχίζει να «πατάει» πολύ καλά στο παρκέ. Και μόνο κέρδος θα είναι.

γ) Κέρδη, ε; Μέικον! Δεν έκανε περιττές ενέργειες, είχε ψηλά το κεφάλι, προσπάθησε πολύ περισσότερα από τα προηγούμενα ματς και -τουλάχιστον μέχρι να αποκτηθεί άλλος παίκτης- γνωρίζει ότι για να παίζει και να έχει λεπτά συμμετοχής θα πρέπει να «υπηρετήσει» τη θέση του point guard. Απέναντι στη Φενέρ, το έκανε. Εντάξει μπορεί να υπέπεσε σε κάποια λάθη (δύο λάθος πάσες σε κρίσιμα σημεία) αλλά έπαιξε με περισσότερη σύνεση, είχε συγκέντρωση και δεν τράβηξε προσπάθειες από τα μαλλιά. Μου άρεσε που και εκείνος πήγε στον κόσμο και έβγαλε τη δική του ενέργεια πανηγυρίζοντας μαζί τους.