Ο Παναθηναϊκός προβληματίζει – Η απαξίωση όμως μπορεί να τα κάνει χειρότερα!

Με την υπάρχουσα κατάσταση οι (συνεχείς) αλλαγές σε προπονητές και παίκτες το πιθανότερο είναι να προκαλέσουν ζημιά παρά βελτίωση

Στο Μονακό ήταν ηχηρό μήνυμα, στο Αλεξάνδρειο ηχηρό χαστούκι. Ο Παναθηναϊκός στις δύο επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις του γνώρισε ισάριθμες σκληρές ήττες. Δεν είναι το αποτέλεσμα που προκαλεί το σοκ και ενοχλεί τον κόσμο της ομάδας, που έχει μάθει σε μεγαλεία, τα οποία έχει γίνει συνείδηση πια ότι ανήκουν σε μια άλλη εποχή.

Είναι ο συνδυασμός των δεδομένων των αντιπάλων, η εξέλιξη των δύο αγώνων και το μέγεθος της διαφοράς στο τελικό αποτέλεσμα. Η Μονακό, πρωτάρα στην Euroleague, χωρίς κανένα “ειδικό βάρος” και με αγωνιστικές αδυναμίες, ο Άρης μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και εφέτος -όπως ορθά είπε ο Γιάννης Καστρίτης μετά τη νίκη επί του ΠΑΟ- κατόρθωσε άλλο ένα επίτευγμα συμμετέχοντας στην Basket League.

Στο Πριγκιπάτο η διαφορά έφτασε στους 22 πόντους και η γαλλική ομάδα κατέβασε ταχύτητα, “έκλεισε” στους 12 (75-63). Στη Θεσσαλονίκη ο Παναθηναϊκός γνώρισε την ήττα, για πρώτη φορά έπειτα από 4.970 ημέρες σε αγώνα με τον Άρη για την  κανονικής περιόδου, με διψήφια διαφορά (81-71) κι ενώ στην ανάπαυλα των ημιχρόνων πήγε στα αποδυτήρια με “μαξιλαράκι” 19 πόντων (23-42).

Η αντίδραση των Πράσινων όταν έχασαν το ματς από τα… χέρια τους είναι το μέγα ζήτημα και στα δύο ματς πρεμιέρα, για την Ευρωλίγκα και την Α1. Οι ήττες ως ήττες, δεδομένης της κατάστασης που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός λόγω της πρωτοφανούς οικονομικής στενότητας που βιώνει, για όσους είναι ρεαλιστές δεν λένε πολλά πράγματα. Η… πλημμύρα όμως που έπαθε τόσο στο Μονακό, όσο και τη Θεσσαλονίκη χρήζει έντονου προβληματισμού, αλλά επ’ ουδενί αφορισμοί και απαξίωση, διότι τίποτα δεν είναι τόσο που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο. Και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προχωρήσει σε αλλαγές που θα επιφέρουν δραστική διαφορά επιπέδου στο ρόστερ του. Κι εφόσον ισχύσει η ίδια συνθήκη και για άλλη/ες σεζόν οι πιθανότητες για να είναι διαφορετικό το σκηνικό δεν είναι πολλές. Αντιθέτως αν γίνονται “σπασμωδικές” κινήσεις, μόνο προς το χειρότερο μπορεί να συμβάλλουν παρά να βοηθήσουν.

Εκείνο λοιπόν που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ό,τι το “τιμόνι” της ομάδας στο παρκέ, κρατούν χέρια που δεν είναι πιο έμπειρα και πιο ταλαντούχα από εκείνα του Ολιβιέ Χάνλαν.

Μια ματιά στο βιογραφικό του Καναδού γκαρντ του Άρη, δίνει σαφή εικόνα. Ίδια ηλικία με τον Πέρι (γεννημένοι με δύο μήνες διαφορά), με τον Χάνλαν να έχει περάσει από καλύτερο κολέγιο, να έχει επιλεγεί στο ντραφτ (έστω και στον 2ο γύρο), να έχει παίξει Ευρωλίγκα (με την Ζαλγκίρις) και γενικώς να έχει πιο βαρύ βιογραφικό, με σεζόν σε Λιθουανία, Γαλλία και Ελλάδα. Επίσης είναι και οκτώ πόντους ψηλότερος (1μ93 έναντι 1μ85), που όσο να’ ναι παίζει ρόλο! Ο δε Μέικον, έχει μεν πλούσιο ταλέντο, αλλά επίσης έχει ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα εμπειρίας και στον Παναθηναϊκό βρίσκεται σε μια προσπάθεια μετάλλαξης να γίνει (και) πόιντ-γκαρντ…

Μπορεί ο Μέικον να κάνει σπουδαία πράγματα στο μέλλον. Μπορεί ο Πέρι, στην πρώτη παρουσία του στην Ευρωλίγκα (μετά τις ομάδες που πέρασε σε Ουγγαρία, Βόρεια Μακεδονία κλπ) να αποδείξει πως άξιζε την ευκαιρία και να δώσει πολλά περισσότερα στον Παναθηναϊκό και γενικά τις επόμενες σεζόν.

Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να περάσουν τη διαδικασία που περνούν στον ΠΑΟ. Επειδή έχουν έλλειμμα παραστάσεων δεν είναι διόλου παράξενο -και καθόλου απρόσμενο- να πέφτουν στις τρικυμίες που έπεσαν στο Αλεξάνδρειο και το Μονακό.

Όλο αυτό είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, που χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Ανθεκτικότητα στις αποτυχίες και στήριξη, που θα πρέπει να δοθούν χωρίς ουδείς να διασφαλίζει πως θα επιφέρει αποτέλεσμα. Μπορεί να βγει, μπορεί και όχι…

Και εδώ πλέον είναι το κρίσιμο για τον Παναθηναϊκό, στην κατάσταση που βρίσκεται. Από τη στιγμή που δεν φαίνεται στο ορίζοντα προοπτική αλλαγής στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, το να αλλάζουν κάθε χρόνο ο προπονητής μεσούσης της περιόδου και στο τέλος της σεζόν ο Παναθηναϊκός να μην “κερδίζει” κάποιο από τα “στοιχήματα” που βάζει κάθε καλοκαίρι (εφέτος πχ οι (Μέικον, Φλόιντ, Πέρι) και να προχωρά ετησίως σε αναδόμηση, το πιθανότερο είναι ολοένα να σημειώνεται έκπτωση σε εμπειρίες, ποιότητα, ταλέντο.

Εκτός κι αν βρεθεί κάποιος ισχυρός οικονομικός παράγοντας που να θελήσει να βάλει χρήματα για την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό και τα δεδομένα να αλλάξουν. Με τα υπάρχοντα, η έλλειψη στήριξης και υπομονής στις επιλογές, το πιθανότερο είναι να προκαλούν συνεχώς αγωνιστική πτώση. Για αυτό ανέφερα πως τίποτα δεν είναι τόσο κακό που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο…