Δεν είναι απλά ένας βαθμός: Είναι η ώθηση που έψαχνε!

Η αυτό-επιβεβαίωση που τόσο ήθελε ο Παναθηναϊκός και τη βρήκε στο Φάληρο πηγαίνοντας με σοβαρότατες απουσίες

Άρχισε πάλι αυτή η ατέρμονη συζήτηση για το αν κάποιος χαίρεται ή όχι το βαθμό της ισοπαλίας. Έχει γίνει άπειρες φορές, σε όλες τις έδρες, για κάθε φιλοξενούμενο σε ντέρμπι. Ο Παναθηναϊκός έφυγε με το 0-0 απ’ το Φάληρο.

Δεδομένο νούμερο 1: Δε δέχτηκε γκολ, αλλά δε δέχτηκε ούτε «καθαρή» ευκαιρία. Οι τελικές είναι κωμωδία να αναφέρονται ως αριθμός, ο ασφαλέστερος τρόπος για να ειπωθούν ψέματα. Αν είναι έτσι ο Ολυμπιακός είχε δοκάρι με τον Λαλά. Το οποίο δεν ήταν ούτε… σκέψη ευκαιρίας. Κι όμως ήταν δοκάρι.

Δεδομένο νούμερο 2: Τετράδα άμυνας συν τερματοφύλακας, τέσσερις στους πέντε νέα πρόσωπα. Στόπερ τους αναπληρωματικούς, δεξί μπακ αναπληρωματικό, γκολκίπερ που έκανε την πρώτη του εμφάνιση. Βγήκε καλός ο Μπρινιόλι, αλλά κανείς δεν αναφέρει το αυτονόητο: Ο τερματοφύλακας είναι θέση ρυθμού. Ο Ιταλός δεν έχει αγωνιστεί απ’ την περασμένη σεζόν. Αφού σε πολλούς φαίνεται τόσο απλό, ας πάει ο Ολυμπιακός στη Λεωφόρο με 4 στους 5 πίσω, αναπληρωματικούς.

Σκεφτείτε απλά τα παιχνίδια που έχει δώσει ο Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο γήπεδο με κόσμο. Θυμηθείτε σε πόσα απ’ αυτά δέχτηκε τόσο λίγες ευκαιρίες. Κλασικές, κανονικές ευκαιρίες ξαναλέμε, όχι τελικές. Το αμέσως προηγούμενο ίσως να είναι το 0-3. Μη γελιόμαστε αν κάτι έχει σημασία στο μηδέν, είναι πως κανείς δεν περίμενε να πάρει κάτι ο Παναθηναϊκός, μη δεχόμενος γκολ.

Τακτικά το Τριφύλλι ήταν άψογο. Ακόμη και η διαφορά στο επίπεδο πίεσης, με την οπισθοχώρηση του δευτέρου μέρους, έχει εξήγηση. Ο Ολυμπιακός που θεωρητικά ήταν πιο κουρασμένος, είχε δει έναν Παναθηναϊκό να πιέζει και να παίζει ψηλά στο πρώτο μέρος. Ως επιλογή, για να αποφύγει το δυνατό ξεκίνημα των Πειραιωτών προφανώς. Να αποφύγει αυτό που ο ίδιος έπαθε στα Γιάννινα και τη Θεσσαλονίκη, δεχόμενος γρήγορο γκολ.

Η κόπωση ήταν λογικό να τον γυρίσει πίσω από ένα σημείο και μετά. Ακόμη και η οπισθοχώρησή του δεν έφερε πανικό ουσιαστικά. Εκεί έρχονται οι απουσίες. Εκεί ακριβώς αν ο Παναθηναϊκός μπορούσε να έχει μια αλλαγή όπως ο Κουρμπέλης, ή ο Ιωαννίδης για να πιέσουν, θα ισορροπούσε αυτόματα το πράγμα. Οι απουσίες του Παναθηναϊκού ήταν τεράστιες. Όχι λόγω της δικής του ποιότητας (που ισχύει κι αυτό), για όλες τις ομάδες θα ήταν ζήτημα οι τόσες απουσίες σε ντέρμπι εκτός έδρας.

Ένας βαθμός λοιπόν. Σημαντικός βαθμός. Σημαντικό 0-0. Γιατί αποτελεί τη «σφραγίδα» που ο ίδιος ο Παναθηναϊκός έψαχνε. Να πείσει τον εαυτό του πως δεν είναι ο φτωχός συγγενής. Ακολούθησε το πλάνο του, προσαρμόστηκε στον αντίπαλο όσο χρειαζόταν κι όχι με λογική ας κατέβω με 3-6-1 κι ο Θεός μαζί μας. Πιστώνεται στον Γιοβάνοβιτς αυτό. Όπως και η ψυχολογική ετοιμότητα της ομάδας για ένα τέτοιων απαιτήσεων ματς.

Μην ξεχνάμε πως είμαστε σε μια σεζόν που ο Παναθηναϊκός έχει να πείσει τον κόσμο του αλλά και τον εαυτό του. Σε μια περίοδο που ακόμη δεν είναι στο επίπεδο ετοιμότητας που πρέπει. Έχει δρόμο. Ο Παλάσιος έπαιξε μόλις πρώτη φορά ενδεκάδα. Ο Κουρμπέλης κι ο Σένκεφελντ δεν έχουν μπει στην αποστολή ακόμη. Τρεις ποδοσφαιριστές που κάνουν διαφορά δίχως αμφιβολία.

Το ποτήρι μετά τις πέντε πρώτες αγωνιστικές, πρέπει να το δούμε μισογεμάτο. Δεν ήρθε νίκη εκτός έδρας. Ακόμη κι αν δεν άξιζε να νικήσει ο Παναθηναϊκός, δεν άξιζε να χάσει. Έχει «σβήσει» απ’ το πρόγραμμά του το εκτός έδρας ντέρμπι αιωνίων, έχει «σβήσει» τον Άρη. Έφυγαν απ’ το πρόγραμμά του οι δύο έδρες απ’ τις τέσσερις ομάδες που τερμάτισαν πάνω απ’ αυτόν την περασμένη σεζόν. Και η επόμενη εκτός αναμέτρησή του, είναι στην Τρίπολη, ομάδα πλέι οφ.

Έμεινε όρθιος ο Παναθηναϊκός λόγω του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ήταν κομβικό να μην αφήσει άσχημη εικόνα εκεί. Το έκανε. Ανάγκασε τον αντίπαλο να αλλάξει τα δεδομένα του. Να χάσει το μυαλό του. Αυτό που κάνει ο Μαρτίνς στο τέλος του ματς, είναι ενδεικτικό. Κινήσεις πανικού. Ενός τεχνικού και μιας ομάδας συνολικά, που θεωρούσε πως θα ρίξει δύο καλούς φορ ανάμεσα στην άμυνα του Παναθηναϊκού και θα τη διαλύσει. Έλα όμως που δεν έγινε… Γι’ αυτό και το 0-0 έφερε ένα χαμόγελο. Έφερε μια αισιοδοξία.

Απ’ το έντονο βάρος που έχει αυτή η ομάδα απ’ την πρώτη στιγμή της προετοιμασίας, έφυγε ένα μικρό μέρος. Σε ψυχολογικό επίπεδο, γιατί το βάρος των αποτελεσμάτων και η πίεση γι’ αυτά, εννοείται πως δε φεύγουν και αυξάνονται κιόλας. Το (πρόσφατο) παρελθόν, λειτουργεί ως βαρίδι. Δε φταίει αυτή η ομάδα σε επίπεδο τεχνικού τιμ και πολλών παικτών, αλλά το παίρνουν πάνω τους. Αν κατορθώσουν να απαλλάξουν την ομάδα απ’ όλα αυτά τα βαρίδια, τότε η αναγνώριση που θα βιώσουν, είναι κάτι που δεν το έχουν σκεφτεί.

Δύο εβδομάδες ηρεμίας τώρα. Για δουλειά. Για να επιστρέψουν παίκτες και να πλησιάσει περισσότερο η επιστροφή κάποιων άλλων. Κέρδισε πολλά ο Παναθηναϊκός απ’ τη φιλοσοφία του στο Φάληρο. Ακόμη και απ’ το διάστημα οπισθοχώρησης, που δικαιολογείται ποδοσφαιρικά γιατί δεν παίζουμε Pro ή FIFA.