Ο Μπρινιόλι βάζει έναν ευχάριστο πονοκέφαλο στον Γιοβάνοβιτς!

Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ πάνω στον οποίο μπορεί να στηρίξει τη νέα ομάδα του.

Χωρίς Ιωαννίδη, Βέλεθ, Κώτσιρα (βασικούς, δηλαδή), δίχως τον έως την περασμένη αγωνιστική Νο1 κίπερ του, τον Διούδη, και περιμένοντας ακόμη τους Σένκεφελντ και Κουρμπέλη πήγε στο Φάληρο να παίξει στο ντέρμπι ο Παναθηναϊκός. Σε όποιον φαίνονται «μικρές» ή «λίγες» αυτές οι απουσίες, ειδικά για μια «καινούργια» ομάδα, ας ασχοληθεί με το σκουός, όχι με το ποδόσφαιρο.

Όμως όλα τούτα, σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα (0-0) που ήρθε, αποτελούν για την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς το θεμέλιο που χρειαζόταν για να χτίσει. Για να πιστέψει στον εαυτό της πως μπορεί να καταφέρει σιγά σιγά, με δουλειά και πλάνο, να επανέλθει εκεί που της αξίζει. Το έγραψα μετά το 5-1 επί του Βόλου: ότι ο Παναθηναϊκός ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ένα καλό αποτέλεσμα σε σημαντικό ματς. Και το πήρε εκεί που έπρεπε. Για την ουσία, την ψυχολογία αλλά και το γόητρό του.

Πλέον ο Παναθηναϊκός βρήκε στο «Γ. Καραϊσκάκης» και την ΚΟΛΩΝΑ που επιβάλλεται για να βάλει αυτά τα θεμέλια. Κολώνα που ακούει στο όνομα Αλμπέρτο Μπρινιόλι. Ο 30χρονος Ιταλός υπήρξε αναμφισβήτητα το πρόσωπο του ντέρμπι, όχι επειδή έκανε κάποιες εξωπραγματικές αποκρούσεις αλλά γιατί έδωσε στους συμπαίκτες του (ειδικά σε μία άμυνα «ειδικών συνθηκών») αυτό που απαιτούνταν: σιγουριά κι αυτοπεποίθηση.

Ο Μπρινιόλι δεν είχε κανένα άγχος, έμοιαζε σα να έχει παίξει δεκάδες παιχνίδια με το τριφύλλι. Μεγάλη βεβαιότητα στις σέντρες, άψογες αντιδράσεις στα μπλοκαρίσματα από τις κοφτερές μπαλιές που έρχονταν από τα πλάγια και εξαιρετική άνεση στο παιχνίδι με τα πόδια.

Ο Ιταλός κίπερ απέδειξε με το «καλησπέρα» ότι είναι μια εξαιρετική επιλογή. Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον βασικό τερματοφύλακα. Από εδώ και πέρα ο Σωκράτης Διούδης πρέπει να παλέψει πολύ για να διεκδικήσει τη θέση.

Η σιγουριά του Μπρινιόλι και η φοβερή δουλειά στον άξονα της μεσαίας γραμμής από Πέρεθ και Αλεξανδρόπουλο ήταν οι «πανοπλίες» για την ειδικών συνθηκών άμυνα του Παναθηναϊκού. Η οποία όμως σε προσωπικό επίπεδο τα πήγε άψογα. Πούγγουρας και Σάρλια νίκησαν τα δύο τανκ, Τικίνιο και Ελ Αραμπί, ο Χουάνκαρ έβγαλε από την… πρίζα τον Μασούρα και ο Σάντσεθ που είχε πολύ δουλειά ελέω Αγκιμπού, στάθηκε πολύ καλά αν σκεφτούμε ότι δεν είχε ούτε λεπτό ως βασικός φέτος.

Ο Γιοβάνοβιτς έδειξε και στο Φάληρο ότι θέλει να μάθει τον Παναθηναϊκό να παίζει ποδόσφαιρο δημιουργίας. Γι αυτό επέλεξε το 4-4-2 που στο α΄ημίχρονο, έστω και δίχως να βγουν φάσεις, έδωσε στον ΠΑΟ τη δυναμική στο πρεσάρισμα ψηλά. Γνώριζε ότι ο Ολυμπιακός θα έβγαζε «θέμα» φρεσκάδας λόγω του αγώνα με τη Φενέρ και ήθελε να του απαγορέψει να πάει το ματς στον άξονα.

Στο β΄όμως οι πράσινοι άφησαν πολύ χώρο στους ερυθρόλευκους, δεν κράτησαν μπάλα, δεν πήραν την παραμικρή βοήθεια από αλλαγές τύπου Μακέντα (ήταν προκλητικά απογοητευτικός) και εκεί χρειάστηκαν τη σπουδαία βραδιά του Μπρινιόλι για να φύγουν με το «χ». Δίχως πάντως να βιώσουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, όπως συνήθως υποχρεώνει στο Φάληρο ο Ολυμπιακός τους αντιπάλους του. Κι αυτό επειδή, εκτός των άλλων, οι πρωταθλητές ήταν κατώτεροι των δικών τους στάνταρς.

Όμως και από τις δηλώσεις του Γιοβάνοβιτς καταλαβαίνει κανείς ότι δεν του άρεσε αυτό που είδε από την ομάδα του στο β’ ημίχρονο. Θέλει έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό, πιο απαιτητικό. Να κρατάει τη μπάλα και να δημιουργεί. Μόνο που για τούτο απαιτείται χρόνος. Και να έχει όλα τα «εργαλεία» στα χέρια του. Αυτός όμως καλά κάνει και δεν «θριαμβολογεί» μετά από μία ισοπαλία, όσο σημαντική κι αν ήταν…